Bronsgroen balen in Berg
Twee Limburgers in de top tien maar geen tevreden gezichten
Vier gouwgenoten lieten zondagvoormiddag Maastricht achter zich voor 260 kilometer klimmen en slingeren door het Zuid-Limburgse heuvelland. Maarten Wynants mocht zich dit voorjaar nog een laatste keer uit de naad werken voor een ploegmaat. De overige drie spaarden hun snelle spiervezels op voor de finale. En of ze daarin hun stempel drukten, Teuns, Vanendert en Wellens! Desondanks overheerste nadien bij alle drie het gevoel dat er meer in zat. En dus zagen we niets dan bedrukte gezichten in Berg en Terblijt.
Tim Wellens (6de)
“Anderen aarzelden
niet als ik aanging”
Negentien seconden na de winnaar reed Wellens in het zog van Sagan en Valverde als zesde over de finish in Berg en Terblijt. “Ik ben blij met het verloop van de wedstrijd en met hoe ik me voelde, maar ik ben wel wat ontgoocheld over het eindresultaat”, klonk Wellens achteraf eerlijk. “We maakten met zes renners de sprong naar voor vanuit de favorietengroep. Op de Geulhemmerberg beleefde ik even een moeilijk moment. Toen moest ik tot op de limiet gaan, wat even pijn deed. Vanaf het moment dat we vooraan met acht overbleven, werd het een kat-en-muisspel. Om beurten werd er aangevallen en dan moet je geluk hebben dat er net geaarzeld wordt op het moment dat jij aangaat. Bij mij gebeurde dat niet, bij de aanval van Valgren en Kreuziger wel en dat maakte het verschil.”
Even voordien had Valgren al een eerste poging ondernomen. Tim schoof gepast mee. Verschoot hij met die actie zijn laatste pijl? “Hmm? Nee, niet echt. Ik hoopte dat ze even zouden stilvallen achter me en dan waren we vertrokken. Maar het geluk was niet bepaald aan mijn zijde op het laatst. Jammer, want niemand stak erbovenuit en iedereen was een beetje bang van Sagan en Valverde. Mijn pogingen hebben niet tot het verhoopte succes geleid, maar ik mag toch blij zijn met mijn prestatie. Al had ik - dat geef ik toe - op meer gehoopt.”
Jelle Vanendert (10de)
“Ik had de benen
om mee te zijn”
Op zijn 33ste wist Jelle Vanendert voor de derde keer in zijn carrière een toptienplaats uit de brand te slepen in de Amstel Gold Race. Zeventien tellen na Wellens bolde Vanendert als tiende over de streep. “Sagan viel aan in de afdaling richting Geulhemmerberg en Philippe Gilbert miste net voor me die bocht naar links in het dal. Daardoor verloren we de aansluiting met de groep Sagan. Heel jammer, want ik had zeker de benen om mee te zijn”, haalde Vanendert de schouders op. “Nu konden enkel de Astana’s het ploegenspel spelen aan het eind. Het was mooi geweest als ik datzelfde hadden kunnen doen met twee Lotto’s. Ik kamp met gemengde gevoelens. Enerzijds ben ik trots dat we met twee in top tien kunnen eindigen, anderzijds verlies ik de aansluiting met de favorieten op een domme manier. Maar ja, ook dat is koers.”
Dylan Teuns (25ste)
“Ik had er vooraan
moeten bijzitten, simpel”
Dylan Teuns trakteerde het Cauberg-publiek op voorwerk, maar miste ietsjes verderop de slag. “Mijn eigen stomme schuld”, foeterde de Halenaar na afloop. “Op de Cauberg zat ik nog goed. Vandaar ook mijn twee uitbraakpogingen. Samen met Alaphilippe deed ik een zware inspanning om een bres te slaan. Ik dacht: dat is een goeie kompaan. Uiteindelijk draaide het tweemaal op niks uit. In de daaropvolgende fase liet ik me een beetje wegzetten. Wat ik me nu nog verwijt. In de afdaling naar de Geulhemmerberg probeerde ik de zaken nog recht te zetten, maar kwam ik achter de breuk te zitten. Zonde, want ik had heel goeie benen. Ik had altijd bij die eerste groep moeten zitten. Daar zat geen enkele renner tussen die mij bergop had kunnen losrijden.” Uiteindelijk finishte Teuns 25ste op 2’11” van Valgren, in een groepje met Matthews en Kwiatkowski, nadat hij richting Bemelen nog beulswerk had verzet in functie van Van Avermaet. “Dat kopwerk vind ik niet meer dan normaal, als je de boot mist”, was Dylan achteraf hard voor zichzelf. “Ik had er vooraan moeten bijzitten, zo simpel is het.”