“Benieuwd hoe het met de jongeman is”
Tachtiger Mathieu Buntinx redt leeftijdsgenoot uit Molenvijver
GENK - Mathieu Buntinx is 85. Op zijn elfde verloor de bakkerszoon een oog en een hand, door een achtergelaten bom. Maar één goede hand volstond vrijdag om een even oude man te redden uit de Molenvijver, in Genk. Mathieu een held? Hij blijft er zelf bescheiden bij. “Het enige wat ik mij afvraag, is hoe het met die andere man is”, zegt de Opglabbekenaar.
Voor zijn kinderen is Mathieu, hoe dan ook, een grote held. “Ondanks zijn handicap, en hoewel hij hartpatiënt is, toch woont mijn vader nog volledig zelfstandig in Opglabbeek”, zegt dochter Martine Buntinx “Dagelijks komt hij langs bij ons in Genk om ons mopshondje te halen en er een wandeltocht rond de Molenvijver mee te maken. Dan doet hij een terrasje en brengt ons hondje terug.”
Daar aan Molenvijver gebeurde het vrijdag. “Vader was met een andere wandelaar aan de praat geraakt. Toen het gesprek was afgelopen, zette de man een stap achteruit. Hij misstapte zich, verloor het evenwicht, kwam op de schuine oever terecht en tuimelde achterover in de Molenvijver. Mijn vader heeft onmiddellijk geprobeerd hem er uit te trekken. Dat lukte eerst niet. Maar met al zijn krachten heeft vader het dan toch voor elkaar gekregen.”
Dat mag een klein wonder heten. Want Mathieu is voor 80 procent invalide verklaard, door een ongeval tijdens zijn jeugd. “Ik ben mijn oog en hand kwijtgeraakt tijdens de oorlogsjaren”, vertelt hij. “Op onze school verbleven wel eens soldaten. Die hadden ijzeren staafjes achtergelaten. Wij dachten dat we die konden gebruiken om onze griffels in te steken. Maar toen ik mijn griffel erin wrong, ontplofte die buis. Ik ben nog altijd gelukkig dat ik één goed oog heb.”
IJzersterk
En een ijzersterke rechterhand. Daarmee heeft hij vrijdag misschien wel iemands leven gered. “Ik was net klaar met mijn rondje Molenvijver, met Lollie aan de leiband, toen ik een collega-wandelaar tegenkwam. Ik ken die man niet van naam, maar zijn gezicht is me na al die jaren wandelen welbekend. We sloegen een praatje, en toen we wilden doorgaan, deed hij een stap achteruit. En nog een,
Mathieu Buntinx
en nog een, en vervolgens sloeg hij achterover in de beek die de Molenvijver met de brede gracht langs de Molenstraat verbindt.” “Hij ging net niet kopje-onder. Zo diep is de beek ook niet. Ze komt hooguit tot aan je knieën. Maar hij slaagde er vervolgens niet in om uit de beek te klauteren. Ik heb hem dan mijn hand toegestoken. Maar hij had hetzelfde postuur als ik, en dus redelijk zwaar. Ik kreeg hem niet er niet uit, tot twee keer toe, en heb rondom gekeken. Maar op zo’n moment is er natuurlijk nooit iemand in de buurt om te helpen. En toen, de derde keer, lukt het.”
“Het enige wat ik nog kon vragen, was hoe oud hij was. Ik weet dus dat hij 85 is, maar zijn naam ken ik helaas nog steeds niet. Het kwam er niet van om dat te vragen. Hij wees naar zijn kleren, en zei dat hij snel naar huis ging. Hij was dan ook doornat.” “Zaterdag ben ik terug gaan wandelen langs de Molenvijver, maar ik heb hem niet meer gezien. Het enige wat ik mij nu afvraag, is hoe het met de jongeman is gesteld. Ik hoop dat hij geen ziekte heeft opgescharreld, en dat ik hem volgende week weer kan groeten op ons dagelijkse rondje langs de Molenvijver.”
Ik hoop dat hij geen ziekte heeft opgescharreld, en dat ik hem volgende week weer kan groeten op ons dagelijkse rondje langs de Molenvijver
→ Kent u, of bent u de man die een nat pak overhield aan de ontmoeting met Mathieu? Laat het ons weten, via hier@reageren.be!