Een gestoorde boswandeling

U kent ze ongetwijfeld ook, die momenten dat je met je wijsvinger tegen je hoofd zou willen tikken. Dat moment dat je ziet dat er bij iemand een vijs los zit, iemand ze niet meer alle vijf heeft of - zoals men dat zegt - van lotje getikt is. Beeld je bijvoorbeeld eens in dat er iemand naar je toe komt en met volle overtuiging zegt dat hij 550 euro vraagt om met jou in het bos te gaan wandelen. Dat is al vreemd. Maar als die persoon vervolgens zegt dat de overheid 510 euro terugbetaalt van die boswandeling, is alle twijfel op slag weg. Op dat ogenblik rij je richting Sint-Truiden, Munsterbilzen, Rekem, Overpelt of een ander psychiatrisch ziekenhuis, waar die persoon onmiddellijk wordt opgenomen.

De realiteit is echter veel zotter dan dat. De overheid - u dus als belastingbetaler - blijkt via opleidingscheques wel degelijk die boswandelingen te betalen. Op initiatief van minister Schauvliege (CD&V) heeft het Agentschap Natuur en Bos namelijk een project opgezet om coaches op te leiden, die met u therapeutische boswandelingen maken. Die worden voor het grootste gedeelte betaald met opleidingscheques van de Vlaamse overheid. Naast de kost van die boswandeling betalen we dus ook nog de ambtenaren die deze opleidingen geven en alle administratieve poespas er rond.

Maar het kan nog zotter. In de eerste alinea van dit stuk zit namelijk ook een stevige overdrijving. Het is namelijk uitgesloten dat iemand die zorg nodig heeft, zomaar terecht zou kunnen in een psychiatrisch ziekenhuis. Neen, daar zijn er stevige wachtlijsten wegens… te weinig geld. Vooral zorgbehoevende kinderen en jongeren in crisissituaties blijven vaak in de kou staan. Zo werd een elfjarig meisje noodgedwongen tussen volwassen psychiatrische patiënten geplaatst. En waren er vorig jaar 29 jongeren met dringende zorgvragen, die dan maar werden opgenomen in een politiecel. Op een jaar tijd werd er van de 8.825 dringende psychische zorgvragen voor jongeren maar een kleine helft ontvankelijk verklaard. Maar van die 4.377 waren er nog eens 1.247 (of bijna 1 op de 3) waarvoor er gewoon geen plaats was.

In Vlaanderen bleek eerder dit jaar onverwacht 100 miljoen euro over te zijn. In plaats van één belangrijk probleem zoals dit aan te pakken, werden we overspoeld met juichende berichtjes waarmee iedere minister zijn of haar cadeautje of ideetje lanceerde. Dat kon niet anders, zei men ons, want het ging niet om ‘structurele middelen’. Wordt het dan niet tijd om eens structureel na te denken over wat de kerntaken van een overheid zijn? Want veel zotter moet het toch echt niet meer worden.

Het is uitgesloten dat iemand die zorg nodig heeft, zomaar terecht zou kunnen in een psychiatrisch ziekenhuis. Neen, daar zijn er stevige wachtlijsten wegens… te weinig geld