Expeditie Orlyonok
Onze journalist in het spoor van Limburgse Kemea Yamaha naar Grote Prijs van Rusland
De halve wereld reizen ze af, de heren motorcrossers. Morgen, op de Dag van Arbeid, komen ze in Rusland in actie. Wij trokken in het spoor van Kemea Yamaha, het MX2-fabrieksteam uit Genk, naar Orlyonok. Wat ons vooral opviel tijdens de heenreis: de Russische wegpiraten. Knet-ter-gek en levensgevaarlijk. Expeditie Orlyonok in vijf etappes.
Zaterdagochtend 7.15 uur. Een voor een druppelen de teamleden van Kemea Yamaha binnen in de workshop in Genk: teambaas Hans Corvers, teammanager Marnicq Bervoets, de rijders Ben Watson (vierde in WK) en Jago Geerts (13de), vier mecaniciens en de ouders en een kameraad van Geerts. Vsevolod Brylyalov (zesde in WK), de Russische rijder van het team, is al eerder naar zijn vaderland vertrokken, terwijl physical coach Jacky Vimond de groep een dag later zal vervoegen. Met twaalf beginnen we - nadat een autocar van De Wilg ons heeft opgepikt - aan deel één van onze trip richting Zwarte Zee. Onderweg deelt teambaas Hans de visa en vliegtickets uit. “Ben ik blij dat ik die visa niet meer moet regelen”, zegt Bervoets. “Ik heb dat een paar jaar geleden gedaan. Om zes uur ‘s morgens stond ik op het consulaat in Antwerpen. Zes uur later was ik nog niet aan de beurt en sloten ze de boel gewoon. De dag erna ben ik teruggekeerd, om vier uur ‘s ochtends!” De buschauffeur zet ons mooi op tijd af aan de luchthaven van Düsseldorf. Aan de check-in krijg ik het plots Spaans benauwd. Sorry mijnheer, maar we vinden uw naam niet terug op passagierslijst, zegt de dame aan de balie. Stopt mijn Russische expeditie al in Düsseldorf? Toch niet, want enkele minuten later heeft ze de fout ontdekt. Ze hebben je voor- en achternaam verwisseld op de documenten. Het is in orde nu. Oef! Teambaas Corvers verlaat na het inchecken het luchthavengebouw om een sigaartje te roken. “Als dat maar goedkomt”, zegt Bervoets. “Vorig jaar heeft Hans samen met een mecanicien zijn vlucht in Kopenhagen gemist. Ze zijn toen moeten blijven overnachten.” Deze keer is de teambaas wel op tijd. Het hele team zit verspreid in de Airbus A320 van Aeroflot. Watson luistert naar muziek, terwijl Geerts op zijn smartphone een motorcross-game speelt… en crasht. “Doe dat dinsdag maar niet”, schatert zijn teambaas. Na een passage bij de douane en nog twee controles van de handbagage zijn we net op tijd voor onze aansluitende vlucht richting Krasnodar. We zitten naast teambaas Corvers in het vliegtuig. Genoeg tijd dus voor een babbel. “We zijn in 21 jaar tijd van een klein team in de amateurfederatie uitgegroeid tot een fabrieksteam in het WK. We zijn nu een pak groter (17 mensen in totaal, nvdr) en professioneler, maar toch heeft Kemea nog altijd een familiair karakter. Dat is onze kracht”, vertelt de Beringenaar, die al heel wat kapitaal in zijn team heeft gestoken. “Geld kan je er niet mee verdienen. Hoogstens break-even draaien. Waarom ik het toch blijf doen? motorcross een passie is. Gelukkig bestaan er nog zotten hé (lacht). Mijn grote droom? Ooit de wereldtitel pakken. Marnicq heeft die als rijder een paar keer heel nipt gemist, ik ben als piloot nooit in de buurt gekomen. Misschien lukt het ons met Kemea wel.”
De piloot zet de Boeing 737-800 hardhandig op de grond. Hij slingert een beetje van links naar rechts en onderwerpt zijn remmen aan een doorgedreven test. Eentje die ze gelukkig goed doorstaan. Nog één etappe te gaan: een autorit richting Orlyonok. 127km, een dik uur dus. Valt dat even tegen. Door wegenwerken zit het verkeer in Krasnodar muurvast. Voor de eerste zeven kilometer hebben we... anderhalf uur nodig. Wat vooral opvalt: de cowboys op de weg. Knettergek zijn ze, sommige Russen. Ze trekken zich niks aan van de verkeersregels en knallen ons als zotten voorbij op de - echt waar - wegenwerken. Levensgevaarlijk.
Arlette, de mama van Jago, vindt het maar niets. “Ik heb mijn handgreep bijna helemaal kapot geknepen. Dit is toch niet meer normaal.” Gelijk heeft ze. Het loopt ook niet altijd goed af, zoals al snel blijkt. In de tegengestelde richting is er net een auto achterop een vrachtwagen geknald. De voorkant van de wagen is helemaal verdwenen, de chauffeur zit nog gekneld achter zijn stuur, wachtend op een ambulance. Of hij het zal overleven? We betwijfelen het... Om elf uur ‘s avonds - na een rit van drie uur - arriveren we eindelijk aan hotel Aqua Villa. Veilig en wel. Oef. Na een broodnodige nachtrust trekken we op zondagmorgen naar het circuit. Geen helse rit ditmaal. Op vijf minuutjes zijn we al ter plaatse. In tegenstelling tot de toch wel triestige dorpjes die we op zaterdag passeerden - rode en groene neonlichten zijn in Rusland nog altijd hot - is de infraOmdat structuur op het circuit erg modern. En in tegenstelling tot het verkeer een dag eerder, is alles nu wél perfect geregeld. Brylyakov (afkomstig uit Izhevsk, zo’n 2.300km verderop) is vanzelfsprekend de meeste gesolliciteerde Kemea-rijder. Fans - jong en oud - klampen The Beast from the East de hele tijd aan voor een handtekening of een selfie. En ook de Russische media eisen hem op. “Best wel leuk al die aandacht”, bekent hij. “Het is de eerste keer in mijn carrière dat ik een GP voor eigen volk rij. Toch speciaal. Hopelijk kan ik hen dinsdag iets moois aanbieden.”