“Ik heb vader nooit gekend, maar wel hard gemist”
Diepenbeekse dochter van gedeporteerde agent Jozef Voet krijgt bijzondere foto in Deurne
De Diepenbeekse Carry Voet (77) kreeg gisteren een spiegelfoto van haar vader. Die werd in 1944, net als zijn collega’s van het Deurnese politiekorps, door de Duitsers opgepakt. Ontwerpbureau Bladt & Verstraeten gebruikte zijn foto als proefdruk voor het vredesmonument op het Wim Saerensplein.
Jozef Voet is een van de 43 Deurnese politieagenten die in de nacht van 14 op 15 januari 1944 door de Duitse bezetter gedeporteerd werden naar de concentratiekampen. De politie-inspecteur werd net zoals zijn collega’s gearresteerd op verdenking van verzetsactiviteiten. Slechts acht agenten overleefden de gruwel van de Tweede Wereldoorlog.
Jozef Voet niet, hij overleed op 25 maart 1945 op 38-jarige leeftijd. Zijn thuisstad Antwerpen was bevrijd, het einde van de oorlog in zicht, maar Carry Voet heeft haar vader nooit teruggezien. Zij was vier jaar toen hij werd meegenomen. “Ik heb hem nooit gekend, maar wel hard gemist”, zegt Car-
Carry VOET Dochter Jozef Voet ry.
In Deurne is een straat naar haar vader vernoemd: de Jozef Voetlaan, niet ver van het Wim Saerensplein. Op dat plein werd op 14 januari dit jaar een nieuw vredesmonument ingehuldigd ter nagedachtenis van het Deurnese politiekorps. Centraal staat een omgekeerde piramide, bekleed met spiegels met daarop foto’s van de politieagenten. Ontwerpbureau Bladt & Verstraeten gebruikte de foto van Jozef Voet voor de proefdruk. Die spiegel, van veertig op zestig centimeter, kreeg Carry Voet gisteren uit handen van architecten André Bladt en Cindy Verstraeten.
Mijn vader werd gedwongen om aan de V-bommen te werken. Mijn zus ben ik verloren na een bombardement... door V-bommen
“Het is een prachtig aandenken aan mijn overleden vader”, zegt Carry. “Ik ken hem alleen van foto’s en verhalen. Zijn achterkleindochter heeft in 2011 alle documenten over hem opgevraagd in Duitsland. Daaruit bleek ook dat hij in het Mittelbau-Dora concentratiekamp in Nazi-Duitsland was terechtgekomen, waar hij gedwongen werd om aan de V-bommen te werken. Tijdens de oorlog ben ik ook mijn zus verloren. Zij kwam om in 1945 na het bombardement op Cinema Rex in Deurne... door de V-bommen. Nadien zijn we verhuisd en is mijn moeder hertrouwd. Ik woon nu al 45 jaar in Limburg.”
“Als mijn vader de oorlog had overleefd, zou ik een heel ander leven gehad hebben. Ik ben opge- groeid met een foto van hem. Het liedje Mijn pappie is enkel een foto, die staat bij ons thuis op ’t buffet. En ’s avonds als mammie gaat werken, dan hangt ze hem boven mijn bed heeft een bijzondere betekenis. Ik heb veel geweend bij dat liedje. Maar zo’n mooie foto als op deze spiegel, heb ik niet gehad. Die zal dan ook een mooi plekje krijgen in huis.”