“Soms eist vele reizen zijn tol”
Bijna 8 maanden geleden is het, toen we de deur van het thuisfront achter ons dicht trokken. Ondertussen zijn we 20 landen verder en voor het eerst voelt het een beetje alsof de emmer vol raakt. Indrukken (de ene extremer dan de andere) en mensen volgen elkaar aan een hoog tempo op. We beleefden in enkele maanden tijd meer dan in jaren in België. Dat is grotendeels fantastisch, maar soms eist het ook even zijn tol.
Na het regenbooggebeuren volgde een dipje, geen drama’s of huilbuien, maar een gevoel van onverschilligheid. De luxueuze Taiwanese stad Taipei versterkte dat gevoel met al haar banale verleidingen. Ijsjes eten of shoppen vulde de leegte niet. Mijn haar weer kunnen wassen met shampoo of een warme regendouche nemen, lieten me koud. Ik was jarig, dronk bier met nieuwe vrienden en at cake. Maar ik wilde vieren met mijn echte vrienden, kaarsjes uitblazen met mijn jarige tweelingzus, brunchen met familie. Ik schaamde me voor mijn verwende gedachten en dat maakte het knagende gevoel niet beter. Gelukkig was Tomas lief: we gingen uit eten, dronken na maanden nog eens wijn en maakten onze verloving officieel met een handgemaakte gevlochten ring van een kunstenaarsmarktje. De kilte verdween: we praatten over onze heerlijke jaren samen, ons teamverband en de toekomst die voor ons ligt. Ik schudde de heimwee, of wat het ook mocht zijn, van me af en prees me gelukkig met Tomas, mijn favoriete mens en rots in de branding.
Brommers in Hanoi
En zoals altijd schenkt het universum ons waar we nood aan hebben: enkele dagen later zouden Jammie en Thibault, vrienden van het eerste uur, arriveren in Vientiane, Laos. Dat maakte wel dat Tomas en ik ons op een week tijd van Taiwan, over Vietnam, naar Laos moesten verplaatsen. We besloten een nieuwe uitdaging aan te gaan en kochten brommers in Hanoi. Als we 150 km per dag zouden rijden, konden we het makkelijk halen. Maar dat was buiten platte banden, kapotte stukken en pannes gerekend. De euforie van de eerste ritjes ruimde snel plaats voor ontnuchtering toen bleek dat mijn brommer een zure miskoop was: op drie dagen tijd leerde ik de hele mechanica van mijn reisgenoot kennen tijdens talrijke uurtjes in de gara- ge. Toen we eindelijk de grens met Laos bereikten, bleek ook nog eens dat we ons huiswerk niet goed gedaan hadden: de grenspost liet geen brommers toe. Daarvoor moesten we in het noorden zijn... 500 km verder. Slik. Daar hadden we geen tijd meer voor. Of energie. Aan een pijnlijke een derde van de prijs lieten we onze tweewielers achter in een dorpsgarage. We haalden diep adem en putten uit onze Vipassana-scholing: alles is oké, het gaat voorbij en irritaties leiden tot niks.
Walden
We voelden ons bijna opgelucht en deden waar we goed in zijn: liften. Nog geen halve dag later, na twee droomritjes met de liefste mensen, waren we in Vientiane. Een dag vroeger dan gepland. Vol verwachting keken we uit naar de komst van onze vrienden en op de valreep kon Tomas zijn plan waarmaken. Exact één jaar nadat hij zijn project Walden in de Kermtse bossen beëindigd had, publiceerde hij het boek over zijn ervaringen op een zelfgemaakte website. De pdf is gratis te downloaden zodat het beschikbaar is voor iedereen die interesse heeft. Op die manier wil hij, zonder winstbejag, zijn bijdrage leveren aan een betere wereld. Voor de nieuwsgierigen: de website is www.mijnwalden.be.
Vrienden
Ondertussen vertoeven we in het gezelschap van onze vrienden en net zoals bij Silke, Anna en Elise doet het ons alleen maar deugd. Bijpraten en samen nieuwe herinneringen maken, lachende gezichten zien die onveranderd gebleven zijn. Het voelt ook alsof we de emmer vol indrukken in bewaring kunnen geven, terwijl we een nieuwe krijgen voor wat nog komen zal. De komende weken zullen we samen op ontdekking gaan en van het leven genieten. Schol, want er valt veel te vieren!