“De eenzaamheid in België heeft me gehard”
GROEP D 17.00 UUR NIGERIA - IJSLAND IJSLANDSE HELD ALFRED FINNBOGASON WAS NIET GOED GENOEG IN LOKEREN
IJsland rekent vanmiddag tegen Nigeria opnieuw op het torinstinct van Alfred Finnbogason om een verlengstuk te breien aan het onverwachte gelijkspel tegen Argentinië. De 29-jarige spits scoort overal waar hij op het veld stapt, behalve in België…
In gouden letters schreef Alfred Finnbogason zaterdag zijn naam in de geschiedenisboeken. De gelijkmaker tegen Argentinië was het eerste IJslandse doelpunt ooit op een wereldbeker. En zeggen dat de man ooit niet goed genoeg was om in de Lokerse basiself te staan. Finnbogason speelde intussen zowat overal in Europa: in België, Zweden, Nederland, Spanje, Griekenland en nu in Duitsland bij Augsburg. De passage die hem verrassend het meest bijbleef, was zijn eerste Europese halte, zo liet hij optekenen in het Duitse magazine ’11 Freunde’. Het was het moment waarop hij als 21-jarige op Daknam neerstreek.
Weinig slaap en fastfood
“Ik dacht dat ik op mijn eigen benen kon staan omdat ik in Ijsland al een huis deelde met mijn neef ”, vertelt het IJslandse nummer 11. “Maar toen ik aankwam in Lokeren was dat een schok voor mij. Ik sliep te weinig, verzorgde me niet en at te veel fastfood.” Nochtans was de start bemoedigend van de man die het seizoen voordien met 14 goals in 21 wedstrijden zijn ploeg Breidablik de IJslandse titel had bezorgd. In zijn eerste vijf matchen voor Lokeren scoorde hij vier keer. Lokeren leek een dikke vis binnengehaald te hebben, maar dan verdween hij langzaamaan uit beeld.
“We zagen nochtans dat hij kwaliteiten had”, knikt Benji De Ceulaer. De Genkse aanvaller kende onder toenmalig coach Peter Maes zijn hoogdagen en hield Finnbogason uit de ploeg. “Alfred was heel atletisch en had scorend vermogen. Dat zag je alleen al aan hoe hij tegen een bal trapte. Maar hij was nog jong en in zichzelf gekeerd. Het was duidelijk dat hij op mentaal vlak nog stappen moest zetten.”
Heimwee
Het duurde niet lang of heimwee stak de kop op. “Ik voelde me doodeenzaam in Lokeren”, aldus Finnbogason. “Mijn vrienden waren ver weg en de stad beviel me niet. Achteraf gezien is het goed geweest dat ik die moeilijke periode in het begin van mijn carrière meemaakte. Nu loopt alles op wieltjes, maar ik denk nog vaak terug aan die periode. Mijn Belgische dagen hebben mij gehard.”