Onthaasten

Net terug van een korte maar weldoende vakantie ergens diep in Frankrijk. We hebben lekker gegeten, veel gewandeld, cultuur opgesnoven. Een weekje zonder “ik moet nog dit en daarna moet ik nog dat”. Heerlijk. Maar als ik maandagochtend opnieuw de draad oppak en naar het station wandel, is de rust voorbij.

Mensen zijn blijkbaar graag en snel op hun werk. Die indruk krijg ik toch wanneer ik dan het weinige verkeer dat mij kruist voorbij zie razen. De Luikersteenweg lijkt voor sommigen de startbaan van een vliegveld. Op de Groene Boulevard zou een flitspaal zichzelf snel terugbetalen. Optrekken, met moeite de auto door de bocht wringen om dan even verderop voor het rode verkeerslicht te stoppen. In het stuur bijten omdat het licht niet meteen op groen springt …. Stress, stress en nog eens stress.

Het kan ook best anders hoor. Sta eens wat vroeger op, rij wat rustiger naar je werk, erger je niet aan de verkeerslichten en de dag begint veel aangenamer. Je komt goedgezind op je werkplek aan, je hebt nog tijd voor een kopje koffie, een babbel met de collega’s en dan vlieg je er in.

Her en der zie ik affiches opduiken met boodschappen als ’Wij hebben elkaar beloofd niet te snel te rijden’, ’Wij hebben onze kinderen beloofd niet te snel te rijden’. Dat zijn dan waarschijnlijk niet de mensen die ik ’s morgens tegenkom. En ook niet de mensen die overdag door de straten van de Casterwijk razen, een wijk waar gezinnen met kinderen wonen! Jarenlange snelheidscampagnes ten spijt, zware voetjes blijven. Mensen we moeten ’onthaasten’. Zeker nu de zomervakantie voor de deur staat en de kinderen weer volop buiten spelen. Daarom zou ik hier een oproep willen doen aan alle auto-, moto-, bus- of vrachtwagenbestuurders. Willen jullie a.u.b. het rechtervoetje wat lichten wanneer jullie door onze woonwijken rijden? Spelende kinderen letten niet op het verkeer, ze willen gewoon spelen. Alvast bedankt!

Maar goed, genoeg gepreekt, laten we het over de wonderlijke natuur hebben. Net voor we de deur dichttrokken en op vakantie vertrokken had ik de tuin nog min of meer netjes in orde gemaakt. Onkruid weg, hier en daar wat gesnoeid, gras gemaaid, haag gekortwiekt.

En dan kom ik een goeie week later terug thuis en staat alles alweer in volle bloei. De druiven zijn plots zo dik als een knikker. De appeltjes krijgen vorm. De kersen hebben gesmaakt, althans voor de vogels. De roosjes staan in volle bloei en op de hibiscusstruik tel ik toch al een paar bloemen. Onvoorstelbaar hoe snel het allemaal gaat hé. Wat een kracht!

Volgende weekend weet ik alweer wat te doen, genieten van het werk in de tuin… onthaasten!