Firma’s schrappen werk in gevangenis van Hasselt
Gedetineerden in Hasseltse gevangenis zijn woest over aanhoudende cipiersstaking
De aanslepende staking van de cipiers heeft ook grote gevolgen voor de arbeid in de vier werkhuizen van de Hasseltse gevangenis. In opdracht van privéfirma’s worden in die werkhuizen assemblageen montagewerken uitgevoerd. Directeur Paul Dauwe: “Drie firma’s hebben hun machines al weggehaald. Ik vrees dat de tewerkstelling gehalveerd is door de staking. We kunnen de contracten niet naleven en verwachten schadeclaims.”
Gebroken stomp
Mijn vader zegt dat de gevangenen momenteel als dieren worden behandeld. En dat al meer dan twee weken lang
Lisa (21), dochter van geditineerde in Hasselt
HASSELT - De nationale cipiersstaking, die in de gevangenis van Hasselt vandaag al dag zestien ingaat, zorgt voor steeds meer frustratie bij de gedetineerden, die naar eigen zeggen “als dieren” worden behandeld. “Mijn vader zit al ruim twee weken 24 uur op 24 in zijn cel, heeft in die periode welgeteld één keer mogen douchen en is één keer een half uurtje in de buitenlucht geweest. Dat is toch mensonterend”, zegt de Neerpeltse Lisa (21), dochter van een gedetineerde in Hasselt. “Mijn man overweegt zelfs een klacht tegen de gevangenis omdat de situatie niet meer houdbaar is”, zegt Christel Bernaerts, de vrouw van een andere gedetineerde in Hasselt.
Door de staking in de Hasseltse gevangenis, die vandaag al de zestiende dag ingaat, is er amper personeel. Gevolg is dat het regime van de gedetineerden helemaal in de war wordt gestuurd. Zo kunnen de gevangenen bijvoorbeeld al ruim twee weken geen bezoek meer ontvangen. “Normaal mag ik mijn vader drie keer per week bezoeken, maar door de staking heb ik hem al meer dan twee weken niet meer gezien”, zegt de Neerpeltse Lisa (21), wiens vader al sinds 2009 in de Hasseltse gevangenis zit voor zware feiten. “Mijn moeder heeft mijn vader ondertussen één keer aan de lijn kunnen krijgen en wat hij vertelde tart elke verbeelding. Omdat er geen personeel is, zit hij al meer dan twee weken 24 uur op 24 in zijn cel. Hij is in die periode slechts één keer een half uurtje in de buitenlucht geweest, terwijl hij normaal twee keer per dag anderhalf uur naar buiten mag. Hij zegt dat de gevangenen momenteel als dieren worden behandeld. En dat al meer dan twee weken lang.”
De staking heeft ook verstrekkende gevolgen voor de hygiëne van de gevangenen. “Mijn vader heeft op twee weken tijd slechts één keer kunnen douchen”, zegt Lisa. “Dat is toch niet meer menselijk.” Ook is er volgens Lisa amper medische begeleiding in de gevangenis. “Mijn vader heeft twee been- protheses. Enkele dagen geleden is hij ’s nachts uit zijn bed gevallen en heeft hij een van zijn stompen gebroken. Het bot stak er gewoon uit. Maar het heeft een hele tijd geduurd vooraleer hij medische hulp heeft gekregen. Elke gedetineerde heeft een alarmknop in zijn cel, maar omdat de gevangenen zoveel noden hebben, wordt er constant op die alarmknoppen geduwd. Maar er is natuurlijk niet genoeg personeel om op al die oproepen in te gaan.” De spanningen binnen de gevangenismuren lopen daardoor dag na dag op. “De gevangenen maken constant kabaal in hun cel. Er zijn er zelfs al die uit frustratie hun lavabo of wc in hun cel hebben afgebroken.”
Coma
Ook Christel Bernaerts (51) is woest over de manier waarop haar man momenteel in de gevangenis wordt behandeld. “Mijn man is een diabeet en voelt zich al verschillende dagen niet goed. Hij vroeg medische hulp, maar heeft uiteindelijk anderhalve week op een dokter moeten wachten. Wat als hij in coma was gevallen?” Ook Christel klaagt over de slechte hygiënische omstandigheden waarin haar man moet leven. “Mijn man heeft de afgelopen twee weken amper een douche gezien. Hij heeft ook bijna geen zuivere kleren meer, omdat de gevangenen die de was doen, niet kunnen werken. Hij heeft er niets anders op gevonden dan zijn kleren dan maar zelf te wassen met sham-
poo.” Christels man is zo kwaad dat hij zelfs een klacht overweegt tegen de gevangenis. “En hij is niet de enige die met dat idee speelt”, zegt Christel. De directie van de gevangenis valt volgens Christel weinig te verwijten. “Zij staan zelf in de kantine en proberen het voor de gedetineerden nog een beetje draaglijk te maken. Zij hebben er ook voor gezorgd dat er morgen (vandaag, nvdr.) eindelijk bezoek mogelijk is. Al vrees ik dat dit bezoek voorlopig maar eenmalig is.”
De Hasseltse gevangenis heeft vier werkhuizen waar voornamelijk kleine assemblage- of montagewerken worden uitgevoerd. Werken die in opdracht van privéfirma’s al in de werkhuizen zijn uitgevoerd zijn bijvoorbeeld het in elkaar steken van lampen, winkelmandjes en auto-handgrepen. Door de staking van de cipiers wordt er nu echter al vijftien dagen niet meer gewerkt in de gevangenis. “Een twaalftal firma’s levert ons vrijwel doorlopend opdrachten. Daarnaast is er een vijftiental bedrijven die losse opdrachten aan ons uitbesteden”, zegt gevangenisdirecteur Paul Dauwe. “Drie van deze firma’s hebben inmiddels hun machines al weggehaald. We hebben onze contracten niet kunnen naleven en verwachten ons dan ook nog aan schadeclaims.” In de werkhuizen werken tussen de 90 en 120 gedetineerden en 10 andere personeelsleden. “Tewerkstelling is voor gedetineerden belangrijk. Het kan hen tot 200 euro per maand opleveren, geld dat hij dan kan spenderen aan het eigen levensonderhoud of dat van zijn familie, maar eventueel ook om slachtoffers te vergoeden”, zegt Dauwe. “Arbeid brengt opnieuw structuur in het leven van een gedetineerde. En voor de gevangenis levert het extra middelen op die geïnvesteerd kunnen worden.”
Beperkt douchen en bellen
Naast de krimpende tewerkstelling laat de staking zich ook op andere fronten voelen. Gedetineerden kunnen slechts om de twee dagen met het thuisfront bellen, douchen en één uur wandelen (zie hierboven). Directeur Dauwe: “In tegenstelling tot in andere gevangenissen, valt die regeling bij ons nog mee. Dat is vooral te danken aan de Limburgse politie die een pluim verdient. De politiemensen kunnen echter niet altijd inspringen, bijvoorbeeld tijdens voetbaldagen van de Rode Duivels omdat er dan meer agenten op het Dusartplein worden ingezet. Dan kan spijtig genoeg de regeling voor de groep die net die dag mocht bellen en douchen wegvallen. Dat geldt ook op de officiële stakingsdagen.”
“Foltering”
Gedetineerden zitten door de staking meer in hun cel want niet alleen de wandelingen en het familiebezoek zijn erg beperkt, er is ook geen aanbod aan activiteiten. De frustraties kunnen dan ook oplopen, zeker bij de aanhoudende hitte. Dauwe: “Zulke omstandigheden zijn wat mij betreft vergelijkbaar met foltering. Sommige gedetineerden zullen door de staking ook langer moeten zitten omdat ze bijvoorbeeld niet persoonlijk aanwezig kunnen zijn op de rechtbank.”
“Niet aanvaardbaar”
“Deze manier van rechten afdwingen ten koste van de leefomstandigheden van anderen is in een beschaafd land niet tolereerbaar. De door justitieminister Geens gevraagde minimumbezetting is dan ook een absolute noodzaak. Ik begrijp het gebrek aan loyaliteit van de stakers tegenover de gemeenschapsdienst die ze uitoefenen niet”, besluit directeur Dauwe.