We komen altijd mannetje tekort, ook met Fellaini

Een tweede probleem aan het systeem met drie centrale verdedigers die één spits opvangen, is dat je elders altijd een mannetje tekortkomt. Brazilië heeft een dubbele bezetting van de flanken, wij een enkele. En als we zoals de voorbije wedstrijden met twee centrale middenvelders zouden spelen, heeft Brazilië ook op het middenveld een mannetje over. Zelfs als je Fellaini in plaats van Mertens brengt om het middenveld te versterken, dreig je hetzelfde probleem te krijgen als tegen Japan. De Japanse linksachter kreeg na de invalbeurt van Fellaini veel vrijheid. Japan heeft dat onvoldoende uitgebuit, maar de linksachter bij Brazilië is de offensief sterke topspeler Marcelo. Dat is met vuur spelen. Hoe je ook schuift of corrigeert, als je drie centrale verdedigers achterin houdt, kom je altijd ergens een mannetje tekort. Dat is ook een probleem voor het collectief druk zetten. De technisch vaardige Brazilianen bij de opbouw in de problemen brengen terwijl ze een veldspeler plus hun keeper op overschot hebben, wordt moeilijk. Af en toe druk zetten kan nochtans interessante omschakelingsmomenten opleveren. De Brazilianen hebben een goede organisatie, maar zijn offensief ingesteld en geven ook regelmatig ruimte weg. Bij balverlies rekenen ze soms op hun kwaliteiten man tegen man, maar met de snelheid van Lukaku en de acceleratie en dribbels van Hazard moeten we in de omschakeling gevaar kunnen creëren. Ook bij hoekschoppen en vrije trappen kunnen we ons surplus aan lengte uitspelen. Thiago Silva is een goede kopper, maar kan maar één speler afdekken.