Veel drama, weinig queen
Alle remmen los als ze op verliezen staat: de bitch in Serena Williams
Zowat álles wat er niet toe deed, sleurde ze erbij: haar dochtertje, seksisme, vrouwenrechten… De finale van de US Open anno 2018 zou haar ultieme triomf worden, maar het werd de wedstrijd waarin ze de pedalen verloor. En niet voor het eerst. Want Serena Williams is dan wel de grootste tennisster ooit, maar als ze verliest - en dat doet ze niet veel komt de bitch in haar weleens naar boven.
“Je bent een leugenaar!” “Ik eis verontschuldigingen. Zeg sorry, je pakt mij een punt af. Je bent een dief!” “Jij zult nooit nog een wedstrijd van mij leiden!” “Ik heb een dochtertje, ik ben géén bedriegster.” Ziehier een bloemlezing uit het fraais dat Serena Williams ref Carlos Ramos toeschreeuwde. De oorzaak: het strafpunt nadat haar coach in de spelersbox een gebaar had gemaakt wat op coaching leek - wat hij later ook toegaf. In gewone WTA-tornooien is coaching toegelaten, maar in grandslamtornooien niet. Er kwam een waarschuwing wegens coaching, een tweede waarschuwing omdat Williams haar racket woedend had stukgeslagen en een derde omdat ze bleef doordrammen. Waarop de ref - die de reglementen volgde - Williams een strafgame aansmeerde. Dat kwam voor de Amerikaanse op een - toegegeven - ongelukkig moment in de wedstrijd, waarop Naomi Osaka kon uitserveren. En nog was het koldertheater niet gedaan, integendeel. In plaats van te bedaren na de wedstrijd vond Williams het voor de verzamelde wereldpers nodig een surrealistisch circus op te voeren. Dat ze, zo zei ze, nooit zo zou zijn gestraft indien ze een man was. Dat de bewuste ref de mannen niet zo bestrafte als die over de rooie gingen en zich niet gedroegen zoals het hoorde op een tennisveld. “Ik heb mannen de ref zien uitschelden op een soortgelijke manier en nooit werd hen een game afgepakt.” Kortom, seksisme.
Of Williams gelijk heeft? Neen. Ref Carlos Ramos heeft al ettelijke mannen- en vrouwenwedstrijden op het allerhoogste niveau geleid. Hij staat er net om bekend dat hij, ongeacht of het gaat om een wereldtopper of subtopper, fair and square de reglementen toepast.
Williams werd emotioneel, kreeg applaus van een deel van de toehoorders in de perszaal toen ze zei dat ze “zou blijven vechten voor vrouwenrechten, gelijkheid van vrouwen en zo. Baat het nu niet voor mij, dan voor de volgende vrouw die sterk is en haar emoties uit.”
Uiteraard valt daartegen weinig in te brengen. Alleen: in deze, de finale van de US Open waarin ze de pedalen verliest, doet dat thema er niet toe.
Slecht vanbinnen
Het is niet voor het eerst dat Williams de pedalen verliest. Een constante daarin: het gebeurt telkens weer als ze op verliezen staat. Kim Clijsters kan erover meespreken. 2009, Williams krijgt in de halve finale van de US Open tegen de Belgische topper een voetfout van een lijnrechter tijdens de opslag. Dat leidt tot een dubbele fout. Een woedende Williams zegt dat ze die “fucking bal door haar fucking keel zal rammen”. De lijnrechter rapporteert de weinig vleiende woorden aan de ref en in de discussie die daarop volgt, zegt Williams: “Ik heb nooit gezegd dat ik je zou vermoorden. Ik heb dat nooit gezegd.”
Twee jaar later, in de US Open-finale van 2011 tegen Samantha Stosur, zit het er weer bovenarms op. De ref wijst Williams terecht nadat ze Come on! riep en zo Stosur zou hebben gehinderd. Williams: “Ben jij niet degene die me de laatste keer ook belazerde? Zit je achter me aan? Dat is niet cool.” De ref reageert niet. Waarop Williams: “Je bent een hater. Je bent slecht vanbinnen. Ik klaag nooit, waarom zou ik dat doen? Je straft me omdat ik mijn emoties uitdruk.”
Het zijn enkele van de weinig fraaie kanttekeningen bij de ongeevenaarde carrière van Serena Williams. Op deze US Open kon ze haar 24ste grandslamtitel pakken, haar eerste als tennismama. Dan zou ze nog steviger op haar troon zitten als dé tenniskoningin. Helaas, op deze US Open zagen we vooral veel drama en weinig queen.