U HOORT NOG VAN HEN
Maasmechelse op de planken in Nederland
MAASMECHELEN - Een dag nadat ze afstudeerde als actrice had ze al werk. “Ik ben een ondernemer”, zegt Ayla Satijn. “Ik wil niet op werk zitten wachten. Ik stuur zóveel mails. Soms denk ik dat ze me aannemen om van me af te zijn.” (lacht) Als de 23jarige Maasmechelse het niet maakt als actrice, zal het alvast niet aan haar gedrevenheid liggen.
Ayla Satijn. Klinkt als een artiestennaam, maar is dat niet. “Ik ben half-Nederlands, half Turks”, zegt Ayla. “Satijn is de familienaam van mijn moeder. Mijn ouders hebben ervoor gekozen om me die naam te geven omdat ze bang waren dat ik met een Turkse familienaam gediscrimineerd zou worden. Ik snap het wel. Mijn vader heeft nog meegemaakt dat hij 20 euro extra moest betalen om een club binnen te mogen of een job niet kreeg op basis van zijn naam. Al denk ik soms wel: mis- schien moet ik er toch ooit de naam van mijn vader bijnemen.”
Je bent een jaar afgestudeerd en hebt amper zonder werk gezeten. Hoe doe je dat?
“Twee weken voordat ik afstudeerde werd ik gebeld door een regisseur. Een actrice was uit het project gestapt. Of het me wat leek om mee te doen met muziektheatercollectief Kassett op het Over het IJ-festival in Amsterdam. Muziektheater? Ik deed het in mijn broek, maar ik heb gebeld: ‘Ik doe het’. Ik heb er wel meteen bij gezegd dat ik één voorwaarde had: mijn eerste repetitie was om 10 uur ’s ochtends na ons afstudeerfeest dus heb ik er maar meteen bij gezegd dat ik brak op mijn eerste werkdag ging verschijnen. Maar dat was oké. (lacht) Sindsdien ben ik van het ene in het andere gerold.”
Wat is het mooiste wat je tot nu hebt mogen doen?
“Toen ik in het vierde jaar zat, heb ik een voorstelling gezien van René Geerlings van theatergezelschap BonteHond. Toen dacht ik: dit is wat ik ook wil vertellen. Ik heb een mail gestuurd. Niet om te solliciteren, maar om van ideeën te wisselen over het stuk. Zo zijn we aan de praat geraakt en plots vroeg hij of ik wilde meespelen in een voorstelling. Ik heb geweigerd omdat ik eerst mijn studie wilde afmaken. Ik had er al spijt van, maar toen vroeg hij of ik in een andere voorstelling wilde spelen, ‘Ik’. Die hebben we de voorbije zomer zo’n tachtig keer gespeeld voor meer dan negenduizend mensen. Het was hels - wekenlang in een tent met mensen die je nauwelijks kent - maar ook fantastisch om samen te werken met iemand naar wie je zo opkijkt.”
Weet je al welke richting je uit wil?
“Ik heb tot nu veel kindertheater gedaan. Maar ik ben nog aan het aftasten wat ik het liefst doe. Ideaal lijkt me om verschillende dingen te combineren. Liefst in Nederland én België, al merk ik dat die combinatie niet gemakkelijk is. Ik heb trouwens pas te horen gekregen dat ik een rol beet heb in ‘Spangas’, een Nederlandse kinderserie à la ‘Spring’. Mijn eerste gastrol op tv.”
Mijn ouders hebben ervoor gekozen om me de familienaam van mijn moeder te geven, omdat ze bang waren dat ik met een Turkse familienaam gediscrimineerd zou worden
Ayla SATIJN
Heb je nog stress als je het podium op moet?
“Ik heb er nooit last van gehad tot in het derde jaar van mijn opleiding. Toen heb ik iets in mijn kop gekregen dat niet meer is weggegaan. Als ik nu het podium op moet, denk ik: dit gaat niet. Zoveel mensen, wat gaan ze vinden, ken ik mijn tekst wel? Zodra ik bezig ben, gaat dat weg. Maar de weg ernaartoe is een kleine hel.”
Wist je al vroeg dat je actrice zou worden?
“Mijn moeder zegt dat ze altijd al wist dat ik actrice of advocate zou worden. Ik moest kunnen vertellen, als kind al. Als je als meisje van Maasmechelen zegt dat je actrice wil worden wordt dat wel eens als naïef beschouwd. Maar ik vind het net tof als iemand zijn droom najaagt, ook al mislukt het. Mijn ouders dachten in het begin ook: moet dat nu? Maar als ik hen nu soms bezig zie, denk ik: van wie zou ik het hebben? Zoals zij met grote gebaren aan tafel zitten te vertellen. Of zoals er thuis met het nodige drama ruzie gemaakt kan worden.” (lacht)