“Ik dacht altijd dat je met liefde alles oplost”
Ze hadden al langer het gevoel dat er nog iemand in hun gezin ontbrak. “Er was in mijn hart nog zoveel liefde over. Voor jou”, pakt Betty het jongetje (11) op haar schoot eens fel vast. Al zeven jaar woont hij hier in huis. Niet meer dat bedeesde jongetje waar grote zussen Pauline (17) en Lauren (15) bijna om vochten als kamergenootje. Maar een mondig manneke dat hartchirurg gaat worden. Of archeoloog. Of minister… “We wisten altijd al dat we een groot gezin wilden. Pleegzorg was ook niet nieuw voor ons: mijn ouders en grootouders hebben pleegkinderen opgevangen. Mijn zus deed het”, beschrijven Hasselaren Betty Houben en Jan Freson, zij is adviseur in de hotellerie, hij staat in het volwassenenonderwijs. “Maar toen zagen we in de krant een artikel over een heel bijzondere vorm van pleegzorg: Partners in Parenting (zie kader). Ze zochten gezinnen die in het weekend of in de vakanties wel een kindje van Bethanië in huis wilden nemen. Nog diezelfde dag hebben we gebeld om een afspraak te maken. Geen week later kregen we te horen dat er een kind was.” Jullie dachten aan een meisje, met twee dochters in huis?
Betty: “Dat leek ons logisch, ik wist hoe ik dochters moest opvoeden (lacht). Maar zodra ze ons het verhaal van Cas vertelden, waren we al een beetje verloren.
Of we niet eens wilden kennismaken in de speelgroep, om te kijken of er chemie tussen ons was? Ik denk dat ik in twee seconden tijd tot over mijn oren verliefd was op dat kleine jongetje. Als het kon, had ik hem bij wijze van spreken meteen meegepakt.” Maar uiteraard moet er eerst een band opgebouwd worden.
Betty: “Klopt. Cas verbleef in de leefgroep bij Bethanië en één keer per week mochten Jan en ik gaan meespelen. Op 30 juni, ik vergeet die dag nooit meer, kon hij dan een eerste keer met ons mee. We zijn met z’n allen een ijsje gaan eten. Hij had smurfenijs en hing gewoon helemaal vol.”
Lauren en Pauline: “Toen hebben wij hem ook voor het eerst ontmoet. We hebben geen moment getwijfeld, we konden niet wachten tot hij helemaal bij ons mocht komen wonen. Ik weet nog dat we echt discussie hadden over wie die eerste nacht op de kamer van Cas mocht slapen… Toen was je nog zo’n lief manneke (gelach).”
Betty: “Vanaf die dag met het hele gezin is het allemaal heel snel gegaan. Een paar weken later mocht hij al blijven slapen en was het meteen voorgoed. Dat maakte het wel even hectisch, ik ben direct kleren en speelgoed voor een jongetje gaan kopen. Ik had alleen meisjeskleren natuurlijk. En ik had dit keer geen negen maanden zwangerschap om me voor te bereiden…” Partners in Parenting is niet de gewone pleegzorg. Het gaat om kinderen die iets meer aandacht of behandeling nodig hebben omdat ze al een en ander hebben meegemaakt. “Misschien dat het sommige mensen afschrikt, maar wij hadden net het tegenovergestelde gevoel: omdat je allemaal partners bent, sta je er nooit alleen voor. De begeleiding vanuit Bethanië is fantastisch geweest. Niet dat Cas veel begeleiding nodig had, hij voelde zich hier heel snel thuis. Al vlug was hij fulltime bij ons, alleen één keer per week ging hij naar Bethanië om therapie te volgen. Daar hebben wij ook veel van geleerd. Er werd regelmatig naar ons teruggekoppeld en zo begrijp je waarom hij soms op die of deze manier reageert. Ik dacht altijd dat je met liefde alles oplost. Maar het gaat toch om kinderen met een rugzakje. Voor ons was P&P zeker een aangename ervaring. Het is ook de bedoeling dat je kan doorgroeien naar de gewone pleegzorg, zonder extra begeleiding. En dat is intussen sinds december vorig jaar voor ons het geval.” Om wat voor therapie ging het dan? Wat bedoelen jullie met anders reageren? “In het begin was dat speltherapie, later is daar ook paardentherapie bijgekomen. Dat vond hij heel fijn, hé Cas? Op de eerste plaats is er voor zo’n kind natuurlijk de aanpassing aan een gezin, hij was een leefgroep gewend. Cas overschat zichzelf ook nogal eens, hij wil veel proberen en is dan niet altijd blij als het niet lukt. Maar hij is wel heel moedig, hé vriend… Als hij onder stress staat, kan hij zich al eens afreageren maar het gaat steeds beter.” Cas heette niet of nog moeilijk te plaatsen in een pleeggezin. Dat klinkt zwaar, maar dat had niets met die kleine kleuter te maken, alleen met de situatie? “Helemaal niets. Als baby werd hij opgevangen in ‘t Hummelhuis in Hasselt (zijn
ouders hadden het moeilijk, nvdr). Toen hij een dikke twee jaar was, is er een eerste plaatsing in een pleeggezin geweest. Maar dat is fout gelopen, door de omstandigheden. In het gezin waren er nog twee kleuters, drie jongens van die leeftijd bleek echt te zwaar voor het jonge gezin. Hun bedoelingen waren heel goed, hoor. Cas is dan in een leefgroep van Bethanië opgevangen. En het leek erop dat hij daar zou opgroeien, want het is moeilijk om een kind te plaatsen na zo’n eerste mislukte keer. Maar kijk, dan hebben wij elkaar gevonden...”
Ziet hij ooit zijn biologische ouders?
“Ja, om het weekend gaat hij beurtelings op bezoek bij papa en mama. Ze hebben een goed contact. Onlangs is hij trouwens grote broer geworden, in het nieuwe gezin van papa is een zoontje geboren. Heel trots is Cas op die baby, we zijn hen samen in het ziekenhuis gaan bezoeken.”
Zijn biologische mama: “We zijn Betty en Jan heel dankbaar dat ze Cas een prachtig leven geven. Zo’n leven konden wij hem niet schenken. Ons kind verdient het beste. P&P was zeker een aanrader. Zonder P&P zat hij nog altijd in een leefgroep.”
Hij noemt jullie nu ook papa en mama? “In het begin, in de speelgroep, is dat begonnen met Betty en Jan. Daarna was het een tijdje zorgmama en zorgpapa. Maar hij hoorde hier natuurlijk hoe Pauline en Lauren gewoon mama en papa zegden. Ik weet nog hoe we op een bepaald moment hier in de buurt in een brasserie aan het eten waren en opeens was Cas verdwenen. Ik keek ongerust rond en daar stond hij aan een andere tafel zijn uitleg te doen: Ik heb heel veel geluk, ik heb twee mama’s en twee papa’s.
Was hij tegen wildvreemden aan het vertellen.”
Was het wennen, een jongen in huis?
Betty: “Geloof het maar. Ik kende alles van prinsessen, maar niets van ridders… Hij heeft me moeten laten zien hoe dat allemaal werkt. En het gaat alsmaar beter, hé vriend. Maar voor de rest is het allemaal niet anders dan met je eigen kinderen. Of toch: je krijgt zelfs extra hulp. Als je met iets worstelt, kan je het altijd vragen aan Bethanië. Die hulplijn had ik niet met mijn dochters
(lacht).”
Jan: “Voor mij was het een goede zaak, ik stond opeens niet meer alleen tegenover al die vrouwen… Samen met hond Bob was het sinds Cas drie tegen drie. Nu zijn we zelfs in de meerderheid, sinds mijn oudste dochter een vriendje heeft.”
Pauline: “Die spant netjes met ons mee.” Jan: “Dat krijgen we er nog wel uit.”
Maar dus hartchirurg, archeoloog,
minister?
Betty: “In het begin was het brandweerman maar dat vind ik te gevaarlijk, heb ik hem gezegd. Hartchirurg is het al een tijdje nu. Archeoloog is erbij gekomen nadat hij bij oma en opa daarover iets gezien heeft op Discovery Channel. Want die mogen in een tent slapen… Ik heb hem uitgelegd dat het wel heel erg koud in de woestijn kan worden, maar dat was geen probleem: Dan kom ik gewoon tussen jou en papa liggen. Wij
gaan dus blijkbaar mee.” Herinner jij je nog iets van die eerste dagen hier in huis in Godsheide?
Cas: “Ik weet nog dat ik heel nieuwsgierig was. Hoe zit dat hier in elkaar? Maar toen ik die chique auto (een oldtimer, nvdr) op de oprit zag staan, wist ik dat het goed zat
(grinnikt). Het was ook anders, in Bethanië moest ik al eens gaan zitten nadenken op mijn kamer. Die regel hadden ze hier niet. En het eten was lekkerder, mama kan heel goed koken. Vooral macaroni.”
Betty: “Sommige dingen, die voor ons evident leken, heeft hij hier ook echt geleerd. Zoals met het gezin een kerstboom zetten bijvoorbeeld. Of voor het eerst op picknick gaan. Hij had geen idee waarover ik het had, toen we dat voorstelden. In het begin was er wel nog die onzekerheid, of hij echt wel bij ons mocht blijven. Als we bijvoorbeeld gingen winkelen of richting kanaal reden, keek hij me vragend aan: Of hij terug
naar Bethanië moest? Maar na een paar maanden is dat vertrouwen gegroeid en
wist hij dat we een gezin waren.” Vertrouwen lijkt hij vandaag in elk geval genoeg te hebben.
Betty: “Sommige pleegkinderen met een rugzakje worden al eens stil en teruggetrokken maar daar heeft Cas nooit last van gehad… Hij is niet op zijn mondje gevallen. Een tijdje geleden nog, toen hij les kreeg van Kim Clijsters vroeg hij aan haar of hij echt mocht doorslaan. Aan Kim Clijsters, he!”
Cas: “This is the moneymaker, he, hier win ik
iedereen mee. (toont een brede, charmante glimlach op zijn gezichtje).” Denken jullie er ooit aan dat Cas terugkeert naar zijn biologische ouders? “Niet echt, dat is niet echt aan de orde. Het gaat om een plaatsing van lange duur. De ouders stemmen daar helemaal mee in. Iedereen wil het beste voor Cas.” Hoe reageren mensen als jullie vertellen over P&P, over pleegzorg?
“Amaai, wauw. En dan zeg ik altijd meteen dat het niet wauw of amaai is maar gewoon. Cas is onze zoon, net zoals Pauline en Lauren onze dochters zijn. Zo voelen wij dat en zo voelen zij het. We kunnen ons een leven zonder hem niet meer voorstellen. Ik raad het iedereen ook aan, als ze eraan denken. Maar je moet dit wel vanuit je hart doen.”
Infoavond P&P, 4 oktober vanaf 19:30 uur, Bethanië, Brugbemdenstraat in Hasselt. Inschrijvingen: www.pleegzorglimburg.be