Reizigers zonder bagage
Met vijftigduizend zijn ze, de gedupeerden van de staking bij bagageafhandelaar Aviapartner. Gezinnen met kinderen die lang uitgekeken hebben naar deze vakantie, gemiste huwelijksfeesten, familie die men lange tijd niet gezien heeft… Vijftigduizend keer klein tot groot verdriet. Het zal wel geen toeval zijn dat dit soort vakbondsacties steeds bij het begin van een vakantie opduikt. Als men dan toch het bedrijf onder druk wil zetten, waarom staakt men dan niet in een week dat zakenmensen dure vluchten nemen? Omdat dat minder media-aandacht scoort?
Dat er heel wat bagage in de catacomben van Zaventem geblokkeerd werd, was een van de extreemste pesterijen. Reizigers konden op die manier niet eens kiezen voor een alternatief, zoals de wagen of een andere vlucht. Het is moeilijk om bij sommige stakers dan geen leedvermaak te vermoeden.
Maar aan elk verhaal zit meer dan één kant. Bagageafhandeling is een zeer zwaar beroep en bovendien matig betaald. Een bedrijf krijgt doorgaans de vakbonden die het verdient. Er zal veel moeten gebeuren voor Aviapartner ooit de prijs van ‘beste werkgever’ verdient. Als je een premie belooft aan je medewerkers op voorwaarde dat er niet gestaakt wordt, is het bijvoorbeeld niet correct om ziektedagen van die premie af te trekken. Waar men veel verwacht van mensen die weinig verdienen, heeft men als werkgever de plicht om net meer oog te hebben voor de noden en bekommernissen van medewerkers. Aviapartner heeft dat niet. En ze zijn niet de enige, ook andere bagageafhandelaars zeilen van arbeidsconflict naar arbeidsconflict. De sector zelf zit met een probleem.
En op die manier komen we terug bij de reiziger. Vliegen is vandaag per kilometer vele malen goedkoper dan reizen met de trein of de wagen. Over de belachelijk lage prijs van een vliegtuigticket wordt lacherig opgeschept tijdens familiefeesten. Maar die lage prijs heeft een prijs. Allereerst een klimaatprijs, die vandaag niet doorgerekend wordt wegens het internationale karakter van de luchtvaart. En anderzijds een sociale prijs. Kijk maar naar de voortdurende sociale spanningen bij prijzenklopper Ryanair. Bagageafhandelaars zoals Aviapartner worden in een onmogelijke prijzencompetitie gedwongen. Winst maken deze bedrijven amper. De luchtvaartsector moet sociaal dringend een tandje bijsteken. Europa en nationale overheden moeten ingrijpen. Misschien dat een vliegtuigticket dan wat duurder wordt. Maar vandaag betalen eerst de medewerkers de prijs. En dan de reiziger, die te vaak zijn reis in rook ziet opgaan.
De lage prijs van een vliegtuigticket heeft een prijs: een klimaatprijs en een sociale prijs