“Standard heeft van mij een

Keeperstrainer bij Antwerp en exStandarddoelman keert terug naar Sclessin

Vier dagen na het verloren spektakelstuk tegen KRC Genk (2-4) staat Antwerp zondag al voor een nieuwe prestigeslag op Standard. Het bezoek aan Sclessin betekent voor veel spelers, stafleden en bestuurders bij Antwerp een terugkeer naar de club die hen groot heeft gemaakt in het Belgische voetbal. Zo ook keeperstrainer Vedran Runje (42). Aangekomen als volslagen onbekende in 1998, uitgewuifd als levende clublegende in 2006. “Standard heeft van mij een man gemaakt”. Is dit ook voor Vedran Runje ‘de match van het jaar’?

“Toch zeker een van de mooiste van het jaar. Ik ga nog geregeld naar wedstrijden kijken op Sclessin. Omdat ik er nog veel mensen ken en ook omdat ik hou van de sfeer in het stadion. Standard zal altijd speciaal blijven voor mij. Het is de club waar mijn carrière echt begonnen is. Vergelijk het met je eerste vriendinnetje. Haar vergeet je toch ook nooit meer? (lachje)”

Was het liefde op het eerste gezicht? Met de club dan?

“Goh, ja maar die eerste maanden waren zeker niet de makkelijkste. Ik was jong. Nog geen 22 jaar. En ik zat met een hoofd vol vraagtekens. Kan ik dit? Ben ik wel goed genoeg? De club en het publiek hadden een overweldigende eerste indruk op me gemaakt. Als jonge gast moet je dan mentaal sterk in je schoenen staan om overeind te blijven. Ik had het geluk dat ik de taal nog niet sprak. De enige manier om me uit te drukken was door keihard te werken op het veld. Achteraf gezien was ik eigenlijk nog maar een kind toen ik in ‘98 bij Standard belandde. Ik vond mezelf heel wat, maar eigenlijk wist ik nog niets van het leven. Standard heeft van mij een man gemaakt.”

Op welke manier?

“In het voetbal zijn er bepaalde clubs die je sterker maken als persoon. Ik heb het voorrecht gehad dat ik bijna heel mijn carrière voor zulke clubs heb kunnen werken. Standard, Marseille, Besiktas, Lens en nu ook Antwerp. Stuk voor stuk clubs met een passioneel publiek. Supporters die hun hart, hun ziel en hun centen in de club steken. Als speler voel je een grote verantwoordelijkheid naar die mensen. Je wil ze absoluut niet ontgoochelen. Bij dat soort clubs leer je presteren onder druk. Bij sommige spelers werkt dat verlammend, maar anderen worden er sterker door. Ik behoorde gelukkig tot die laatste categorie.”

De topclubs zien Antwerp ondertussen als een rechtstreekse concurrent. De club heeft op korte tijd veel respect afgedwongen?

“Dat doet deugd. Dat groeiende respect voor Antwerp zie ik ook bij mijn vrienden in het Luikse. In het begin van vorig seizoen hoor-