Negen volmaakte vreemden

BOEK Liane Moriarty -

In ‘Negen volmaakte vreemden’ boekt Frances, vijftiger en schrijfster van ouderwetse liefdesromans, impulsief een tiendaagse kuur in een luxueus wellnessresort. Ze wil “zichzelf terugvinden” na een vernietigende recensie en een gebroken hart, veroorzaakt door een internetoplichter. Daar komt ze terecht met acht andere kuurgasten, allemaal wel met een kras op hun ziel. Terwijl de behandelingen steeds onconventioneler worden, duikt Moriarty in de levens van de ‘negen volmaakte vreemden’. Alhoewel dit niet de allerbeste Moriarty is en de ontknoping minder spectaculair blijkt dan we van haar gewoon zijn, blijft het toch smullen van de treffende beschrijvingen van gewone mensen in ongewone omstandigheden. Moriarty doet waar ze goed is: balanceren tussen hilarisch en ontroerend. Alex bestaat 70 jaar. Geestelijke vader Jacques Martin (1921-2010), founding father van de historische strip in Europa, is 8 jaar dood. Al tijdens zijn leven (zijn ogen gingen dramatisch achteruit) slabakt het stilaan met ‘Alex’. Wisselende scenaristen en tekenaars, met een soms dramatisch slechte grafiek, devalueerden de reeks helemaal na zijn dood. In ‘Veni, vidi, vici’ moet Alex, vertrouweling van Caesar, orde op zaken stellen in Samosata, Klein-Azië. Nog altijd een nest van Pompeianen, al is de burgeroorlog na Pompeius’ dood zo goed als gestreden. Scenarist David B. grijpt terug naar het prille begin van de serie. Zo duikt oude slechterik Arbaces weer op. B.’s ‘Alex’ is duister, dreigend, gewelddadig en volwassener. Een stap vooruit, deze interpretatie, maar moeten stripreeksen hun geestelijke vader wel overleven? Greta Van Fleet - geen zangeres maar een groep - zaait verdeeldheid. Is deze nieuwste hype in rockmiddens een schaamteloze Led Zeppelin-kloon met te weinig inspiratie? Of staat met de 22-jarige Josh Kiszka een rot getalenteerde zanger achter de microfoon die onvrijwillig als Robert Plant klinkt zodra hij zijn strot openzet? Dat de groep achter hem in epische rock-‘n-roll met een stevige fond van blues en hardrock grossiert, is te veel toeval. De optelsom laat ‘Anthem of the Peaceful Army’ klinken als een stijloefening van een piepjong Amerikaans viertal dat het niveau van de doorsnee tribute-groep te zelden overstijgt. Dubieus debuut waarmee Greta Van Fleet hooguit het voordeel van de twijfel geniet.

→ Concert 28/02 in Lotto Arena, Antwerpen.