“Mezelf verbaasd”
Tom Robben beleeft primeur met allereerste LCC-zege
Met Tom Robben (TACT) en Sigrid Vanden Bempt (DCLA) bij de seniores kende de eerste manche van het LCC in Tongeren een zeer verrassende winnaar en een niet zo verrassende winnares.
De bijna 500 deelnemers kregen op en rond De Motten met stekelige, schuin aflopende hellingen en een Finse piste, die er zwaar bij lag, een uitdagend, maar pittig parcours voorgeschoteld. Die ingrediënten zorgden bij de seniores mannen voor een boeiend kijkstuk waarin met eerst Leroy Buttiens, vervolgens Wouter Simons en ten slotte Hendrik Vanden Berk drie atleten de koppositie innamen. In de vierde van zes ronden stoomde Tom Robben (23) uit Nieuwerkerken naar de leiding om die niet meer af te staan. “Vorige week heb ik mijn lesje geleerd in de cross in Leuven. Ik was daar te voortvarend van start gegaan en heb me een beetje opgeblazen”, legde Robben uit. “Met die klimmetjes in het parcours heb ik de eerste ronde op reserve gelopen om daarna de achterstand meter voor meter goed te maken. Ja, eigenlijk heb ik mezelf wel verbaasd. Dit is ook allereerste keer dat ik een LCC-cross win bij de seniores. Ik wist niet dat ik zo ver stond. In juli ben ik pas opnieuw beginnen te lopen”, glom de arts in spe van trots en zweet. Lommellaar Hendrik Vanden Berk (22, DALO) toonde zich groot in het verlies. “Een verdiende en sterke winnaar van een mooie cross, maar ik ben inderdaad ontgoocheld. De benen waren goed, maar de maag speelde op en het was nog zoeken naar het juiste veldloopritme. Na een stratenloopseizoen was het even aanpassen aan dat schots-en-scheefgeloop. Mijn versnelling? Toen ik weg was, wist ik dat dat niet definitief was. Ik kreeg de kloof niet vergroot.”
Bij de vrouwen was de zege na anderhalve ronde al geklonken zodat de onverslijtbare Sigrid Vanden Bempt (37) schijnbaar freewheelend de zege pakte. Toch stak de Glabbeekse een waarschuwend vingertje op. “Het was een bewuste keuze om een constant tempo te lopen. Na mijn val in de voorbije winter blijft mijn knie me veel pijn bezorgen. Ook nu nog, daarom dat ik een beetje verkrampt loop. Een onverwachte beweging op een hobbelig parcours kan een felle pijnscheut uitlokken waardoor ik mijn tempo moet laten zakken. Daarom dat ik zo snel mogelijk een veilige voorsprong wilde uitbouwen. Ik vind het zelf verrassend dat deze wedstrijd zo positief uitdraaide. Tot juli liep ik slechts éénmaal per week. Vanaf dan heb ik heel veel duurlopen ondernomen. Met zulke basis ben ik nog nooit een winter ingegaan.”