Terug naar normaal
De premier zelf had er niet zoveel zin in, in die benaming ‘Michel II’. Dat cijfer twee wijst op een mislukking en Charles Michel is iemand die niet graag verliest. Van een nederlaag is er trouwens geen sprake. Michel stráálde, voor zijn vertrek naar Marrakech zondag. Niet vanwege het vooruitzicht van de Marokkaanse zon, maar omdat hij zijn imago van handpop van de N-VA eindelijk heeft kunnen wegsmijten. Híj hield stand. Híj wierp zich op als een echte liberale premier – niet alleen ten persoonlijke titel. Iemand die er een optimistischere kijk op de wereld en de mensen op nahoudt dan de vaak somber gestemde N-VA.
Ja, de MR lijkt als het ware bevrijd van een last. In de nakende kiescampagne zullen haar kandidaten niet constant geconfronteerd worden met opmerkingen à la “Ik was liberaal, maar uw collaboratie met die Vlaams-nationalisten... Degoutant.”
Het was hoog tijd: de RTL-peiling van vrijdag – afgenomen net voor de regeringscrisis – toont aan dat de Mouvement Réformateur (MR) 4 procent verliest in Wallonië en zelfs 5 procent in Brussel vergeleken met de stembeurt van 2014. Een dieptepunt. Charles Michel zelf is slechts de tiende populairste politicus in Wallonië. Onder het vriespunt. Het vertrek van N-VA op zes maanden van de verkiezingen is een onverhoopt kerstcadeau.
De Franstalige oppositie ziet het natuurlijk anders en heeft het nu over een scheiding voor de schijn, vermits de ex(?)-partner de minderheidsregering in het parlement zal blijven steunen in cruciale zaken zoals de begroting. De breuk is er nochtans wel. Ten eerste omdat weinig dossiers vooralsnog naar het parlement moeten. De legislatuur is zo goed als voorbij, zó nodig is de N-VA niet. Charles Michel schuift weliswaar een nieuwe prioriteit naar voren: het klimaat. Daarvoor kan hij op de steun van de oppositie rekenen, zeker als hij de organisatie van de klimaatconferentie Cop 26 in België voorstelt. Terwijl de N-VA ook rond alles wat groen kleurt nogal conservatief blijft.
Nu ja, deze regering vertegenwoordigt nog maar één op de drie Belgen. Maar wat de Franstaligen betreft is het al van in het begin slechts één op de vier burgers, nu zelfs één op vijf, met een MR rond 20 procent in de peilingen. Voor ons verandert er niets. Behalve de verdwijning in de anonimiteit van een “rare partij” die het land wil afschaffen en zich meer dan af en toe populistisch opstelt, iets wat we niet kennen. De toekomstige tweets van Theo Francken zijn voortaan volstrekt irrelevant voor ons. En Bart De Wever? Hij sukkelt met een coalitievorming in Antwerpen die niemand in het zuiden bezighoudt. Het algemene Waalse gevoel is nu: oef, ons land is weer normaal.