“Ik stop uit onvrede met de lijstvorming”

Sp.a-boegbeeld Peter Vanvelthoven over zijn afscheid

Het nieuws sloeg dinsdagavond in als een bom: Peter Vanvelthoven zegt de actieve politiek vaarwel. Hij kan zich naar eigen zeggen niet vinden in de manier waarop de modellijsten voor de verkiezingen van 26 mei bij sp.a-Limburg tot stand zijn gekomen. Bijgevolg bedankte hij vriendelijk voor plaats twee op de Kamerlijst. Voor sp.a-Limburg is zijn vertrek een catastrofe. Waar de partij in het magische ‘Steve is God’-jaar (2003) nog 175.000 kiezers kon verleiden, waren er dit bij de provincieraadsverkiezingen in oktober minder dan de helft (85.000). Als dan het enige overgebleven stemmenkanon - Peter Vanvelthoven haalde in de laatste vier nationale verkiezingen gemiddeld 35.000 naamstemmen - de deur achter zich dichttrekt, wordt de schade niet te overzien. Het is alsof je een smeltende ijsschots vol heteluchtkanonnen zet. En die ijsschots was de voorbije jaren - door het vertrek van sterkhouders als Louis Vanvelthoven, Steve Stevaert, Willy en Hilde Claes - al fors gekrompen. Het een en ander maakt dat Hasselt voor het eerst in decennia geen socialist meer naar het parlement zal afvaardigen. Geen decennium geleden zou dit trieste teken van verval worden weggezet als zwakzinnig pessimisme voor gevorderden. Nu ook de laatste rode keizer het Colosseum van sp.a-Limburg verlaat, wordt het daar stiller dan ooit. De vraag rijst hoe socialistisch Limburg - of wat daarvan overblijft - de kiezer opnieuw met brood en spelen kan lokken. In een maatschappij, en dus ook een partij, die steeds verder individualiseert, wordt dit een zware uitdaging. Bij de recente gemeenteraadsverkiezingen werd pijnlijk duidelijk dat zelfs de nieuwste generaties socialisten vooral voor zichzelf en in het beste geval voor hun lokale afdeling rijden. De eens zo geroemde provinciale partijstructuur die het rode bolwerk bij stormweer rechthield, kon de meesten worst wezen. Wil sp.a de komende jaren nog een rol van betekenis spelen, zal ze haar verweerde merknaam grondig moeten oppoetsen met inhoud en eenheid. Inhoudelijk moeten het biefstuksocialisme én de afgezwakte neoliberale recepten dringend plaats ruimen voor een hedendaags, rechtlijnig programma. Voorts moet de eenheid worden hersteld. Dat partij, vakbond en mutualiteit onlangs voor het eerst in jaren nog eens een gezamenlijke nieuwjaarsreceptie gaven, is alvast een goed teken. Als sp.a-Limburg echt wil overleven, zullen de sterke mannen Alain Yzermans (voorzitter), Pierre Vrancken (vakbond) en Tony Coonen (mutualiteit) de boer op moeten, om socialisten van Hamont-Achel tot Herstappe en van Tessenderlo tot Kinrooi te overtuigen dat ‘Samen’ de enige te volgen weg is. In het andere geval dreigt ‘Amen’.

Inhoudelijk moeten het biefstuksocialisme én de afgezwakte neoliberale recepten dringend plaatsruimen voor een hedendaags, rechtlijnig programma. Voorts moet de eenheid worden hersteld