Wat we zelf doen, doen we slechter
Elke dinsdag vertelt Bekende Waal en journalist over de grote en kleine politieke dingen bij onze zuiderburen
Christophe Deborsu
Sinds 1 januari is de kinderbijslag van federaal naar Vlaanderen en Wallonië overgeheveld. Wat hoegenaamd niet mocht gebeuren, bleef echter niet uit: bij de eerste betaling liep het al fout, alleen in Wallonië. 120.000 gezinnen, één op drie, kregen het geld drie dagen later dan gepland.
Wat is er gebeurd? Famiwal, de Waalse uitbetaler, zegt dat zijn bank, Belfius, de instructies verkeerd heeft geïnterpreteerd. Belfius repliceert dat deze instructies fout waren. De bevoegde minister Alda Greoli (cdH) verklaart dat ze boos is… maar dat ze zich niet verantwoordelijk voelt. De Waalse paraplu is wijd open. Ondertussen is het kwaad geschied.
Die drie dagen vertraging maken een enorm verschil. Ten eerste voor de gezinnen zelf. Er zijn veel meer alleenstaande ouders in het zuiden (30%) dan in het noorden (20%). In een armer gewest als Wallonië is het immers moeilijker om een nieuwe partner te vinden: minder geld om uit te gaan en geen tijd – alleen voor kinderen zorgen is een fulltime job. Nu, uitgerekend die mensen wachten vol ongeduld op hun kinderbij- slag. “Toen ik ontdekte dat de storting niet was gebeurd, werd ik zenuwachtig”, zegt een alleenstaande mama. “Op de koop toe gaven de betrokken instanties geen antwoord aan de telefoon. Ik raakte echt in paniek.”
Die drie dagen vertraging hebben ook een grote symboolwaarde. Ze illustreren het trieste Waalse adagium: “Wat we zelf doen, doen we slechter.” Als een federale bevoegdheid naar Wallonië overgeheveld wordt, zijn er effectief vaak problemen. Vandaag de kinderbijslagen. Onlangs nog de jaarlijkse verkeersbelasting op de personenauto: de nieuwe rekening waarop wij allemaal het geld moesten storten, stond verkeerd vermeld op het eerste Waalse formulier. Belachelijk. Recent zijn er ook vergissingen gesignaleerd in de facturering van het kijk- en luistergeld dat in Wallonië pas nu wordt afgevoerd.
Al die voorvallen maken de Walen zeer argwanend over de voordelen van meer voor de deelstaten, laat staan over het confederalisme. Wat hier ook meespeelt is dat 50 jaar staatshervormingen Wallonië alleen maar armer hebben gemaakt. In 1965, toevallig of niet mijn geboortejaar, waren beide kanten van de taalgrens precies even rijk. Vandaag is het zo: als Vlaanderen 100 bezit, heeft Wallonië 71. Hoe wil u dan dat één zuiderling denkt dat meer Wallonië zijn leven beter zal maken? Het is dus niet verwonderlijk dat als Limburger en CD&V-voorzitter Wouter Beke het dit weekend heeft over de verdere federalisering van de gezondheidszorgen, Namenaar en nummer één van cdH Maxime Prévot antwoordt: “Non, non et non.” Bij ons blijft België de eerste keuze, iets wat werkt.