STEVEN KRUIJSWIJK
De Nederlander rijdt bij de beste ploeg in deze Tour. Oók in de bergen. Behoorlijk indrukwekkend was de wijze waarop Jumbo-Visma onder impuls van Bennett en De Plus het tempo bepaalde in de Pyreneeën. Kruijswijk mag dan niet de meest spraakzame zijn, noch kan je hem van veel charisma betichten, hier sprak zelfvertrouwen uit. Dit was de tactiek van een toekomstige Tourwinnaar. En Kruijswijk hééft ook troeven om in zichzelf te geloven. Die goede ploeg, de puike wijze waarop hij de eerste twee weken doorgekomen is, de rust die hij altijd weet te bewaren én de reputatie dat hij in het verleden in de derde week op zijn best is: je zou voor minder in jezelf geloven. Vorig jaar schoof hij in de slotweek ook nog twee plaatsjes op – toen van zeven naar vijf. Lukt dat dit jaar opnieuw, dan heeft Nederland 39 jaar na Zoetemelk opnieuw een Tourwinnaar.
Dat moment van zwakte zondag. Klom hij zaterdag wél met de allerbesten mee, een dag later moest ook hij passen toen Pinot in de aanval trok. “Dat ging voor mij te snel”, klonk het eerlijk. En: “Nadien was het schade beperken.” Gevolg: niet alleen Pinot, ook Buchmann en Bernal konden seconden op Kruijswijk pakken. Geen drama – hij blijft netjes in de top drie.
Maar prettig is anders. En het illustreert de kwetsbaarheid van de Nederlander. Een man van de lange adem, maar de meest explosieve is hij
niet. Als er straks in de Alpen opnieuw snedige demarrages volgen op de steile stukken, dreigt hem dat wederom parten te spelen. Daar komt bij dat Kruijswijk toch al de reputatie heeft moeilijk te kunnen winnen. Welgeteld één keer ging hij de slotweek van een grote ronde in als één van de favorieten: de Giro in 2016. Met de roze trui om de schouders verknalde hij het toen zelf door tegen een sneeuwmuur te knallen. Als dat trauma straks maar niet opnieuw in zijn hoofd gaat spoken.