Verbluffend topwerk van Tarantino
Het is zover voor de Quentin Tarantino-fans: vandaag komt ‘Once Upon A Time... In Hollywood’, de negende film van de maker van ‘Pulp Fiction’ uit in de bioscoopzalen. Verwacht geen roetsjbaan van actie. Dit is een opvallend rustige, maar toch zwierige en visueel verbluffende terugblik op het einde van het oude Hollywood, anno 1969.
In contrast met de acht andere films van Tarantino is er in de bijna 160 minuten die zijn nieuwe film duurt amper actie te bespeuren. Tarantino focust vooral op de tanende carrière van televisiester Rick Dalton (Leonardo DiCaprio) en zijn vriendschap met zijn stuntman Cliff Booth (Brad Pitt).
“In Hollywood waren er anno 1969 mensen die veel succes, weinig succes en medium succes oogstten”, vertelt Tarantino. “En ze leefden naast elkaar, letterlijk. Tate en Polanski staan symbool voor het nieuwe Hollywood, waar buurman Rick duidelijk geen deel van uitmaakt. Hij begrijpt die new wave niet en ze komt bij hem aan als een bulldozer. Hij had geleerd dat het publiek alleen van je hield als je de held speelde. Indien ze hem ‘Midnight Cowboy’ - over een mannelijke prostitué - hadden aangeboden, had hij dat geweigerd. Hij zou uit ‘Easy Rider’ - over zwervende en cannabis rokende hippies - weggelopen zijn. Heldhaftige acteurs die een paar jaar eerder nog aan de top zaten, werden plots vervangen door mensen zoals Peter Fonda en Michael Douglas, die magere, an
drogyne, langharige hippiezonen van beroemde mensen. ‘Once Upon A Time... In Hollywood’ gaat dus over die verandering in de filmindustrie en het leven in Hollywood, maar dan bekeken door een acteur die denkt dat hij over zijn hoogtepunt is.”
Charles Manson
‘Once Upon A Time... In Hollywood’ belicht ook de beestachtige moord op actrice Sharon Tate. De hoogzwangere vrouw van regisseur Roman Polanski - die pas had gescoord met ‘Rosemary’s Baby’ werd op 8 augustus 1969 samen met drie vrienden thuis om het leven gebracht door vier volgelingen van sekteleider Charles Manson. Twee dagen later beval Manson nog eens twee moorden. “Ik moet toegeven dat ik twijfels had om in het hoofd van Manson te kruipen. Maar ik was ook gefascineerd door hoe hij jonge meisjes en jongens aan zich wist te binden”, zegt Tarantino. “Ik heb heel veel research gedaan rond Manson. Maar hoe meer ik wist, hoe onmogelijker het werd om hem echt te begrijpen. Wat Polanski betreft: ik heb hem nooit gecontacteerd in verband met de tragedie. Ik heb hem in de loop der jaren wel een paar keer ontmoet. Rick Dalton zegt dat Polanski de meest gevraagde filmmaker van het moment is, en dat klopt. Het is bijna niet te geloven hoeveel geld ‘Rosemary’s Baby’ heeft opgebracht. In 1969 was een opbrengst van 8 miljoen dollar enorm. Maar de film van Polanski bracht 35 miljoen dollar op. Ik beschouw mezelf als een grote fan van zijn werk en in het bijzonder van ‘Rosemary’s Baby’.”
McQueen
Zonder dat je dat als toeschouwer onmiddellijk beseft, beginnen fictie (de wereld van Rick Dalton en Cliff Booth) en werkelijkheid (Sharon Tate) elkaar snel te kruisen en ontdekken we dat Dalton en Booth projecties zijn van bestaande mensen. Zo hoopt Dalton uit zijn westernserie ‘Bounty Law’ te breken, maar dat lijkt niet te lukken. Ooit zaten Steve McQueen (‘Wanted: Dead or Alive’), Clint Eastwood (‘Rawhide’) en Burt Reynolds (‘Gunsmoke’) in hetzelfde schuitje, maar zij wisten zeer succesvol de overstap naar film te maken. Volgens Tarantino zou de fictieve Dalton een carrière gehad kunnen hebben zoals die van machoheld Steve McQueen.
“Ik had een scène waarin McQueen het aanbod van ‘The Great Escape’ krijgt en ik laat hem twijfelen. De regisseur maakt vervolgens een lijst op met vervangers, en Rick Dalton staat op die lijst. Rick zou goed geweest zijn, maar niet zo goed als McQueen.”
Stuntman
Ook stuntman Booth is niet zuiver fictief. Daltons vriendschap met hem is gebaseerd op die tussen Burt Reynolds en stuntman Hal Needham. Daarnaast zit er ook wat Donald Shea in Booth. Shea was een stuntman die droomde van een acteercarrière in Hollywood, maar hij werd klusjesman op de Spahn Ranch van… Charles Manson. Hij kwam daar echter in conflict met Manson, die achttien dagen na de moord op Tate ook de opdracht gaf om Shea van kant te maken. Zijn lichaam werd pas in 1977 teruggevonden. In zijn film laat Tarantino Booth eveneens botsen met de Manson-familie, maar Booth is uiteraard Shea niet, en dus kent de geschiedenis een ander verloop. Die mix van fictie en realiteit vormt het hart van ‘Once Upon A Time... In Hollywood’ en Tarantino speelt ermee als de onaantastbare god van zijn verhaal. Hoe? Dat weet u pas in de bioscoopzaal.
Ik moet toegeven dat ik twijfels had om in het hoofd van Charles Manson te kruipen. Maar ik was ook gefascineerd door hoe hij jonge meisjes en jongens aan zich wist te binden Quentin TARANTINON
Regisseur