Lynn Wesenbeek & Lauren Versnick
moeder en dochter
“Mijn zus en ik keuren de potentiële partners van mama” “Kandidaten kunnen best eerst hun cv opsturen”
Ervaring versus jeugdig enthousiasme, zo laat ons dubbelgesprek met Lynn Wesenbeek en haar oudste dochter Lauren Versnick zich het best samenvatten. Lauren is naast model en tv-producer ook nog actrice. In die hoedanigheid liet ze zich begin dit jaar voor het eerst opmerken in de VTM-reeks ‘Studio Tarara’. Lynn Wesenbeek kennen we al langer: in 1987 werd ze Miss België, twee jaar later nam ze plaats in de omroepersstoel van het pas opgerichte VTM, ze presenteerde er een handvol programma’s en eindigde er in 2012 als nieuwsanker. Onlangs gaf ze haar baan bij Kanaal Z op omdat ze voor Open Vld een zetel wilde bemachtigen in het Europees Parlement, maar de verkiezingen beslisten daar anders over. “Ondanks mijn mooie resultaat - bijna 54.000 stemmen - is het niet gelukt”, vertelt ze. “Nog niet alle kaarten zijn geschud, maar wachten doe ik niet. Ik blijf intussen aan de slag als moderator voor multinationals. Veel bedrijven zijn trouwe klanten, maar ik wil niet al mijn eieren in één mand leggen. Daarom ben ik een businessplan aan het uitwerken met mijn dochters. Voilà, het is eruit: we gaan samen een onderneming starten.”
Lauren: “We zullen vooral inzetten op duurzaamheid, tijdloosheid en elegantie.” Lynn: “Wie vandaag naar de wereld kijkt, ziet dat generaties opschuiven. Jongeren worden nu sneller volwassen, en volwassen blijven langer jong. Het is nog te vroeg om ons concrete plan uit de doeken te doen, maar laten we het erop houden dat we een concept aan het uitwerken zijn dat generaties met elkaar verbindt: jeugdige frisheid gekoppeld aan ervaring en elegantie, the best of both worlds.”
Lauren: “Eigenlijk brengen wij die filosofie thuis al in de praktijk: Morgane (de jongere zus van Lauren, nvdr.) en ik wisselen bijvoorbeeld vaak kledingstukken uit met mama, en andersom.”
Lynn: “Dat is al een goed voorbeeld van duurzaamheid. (denkt na) Maar het gaat over veel meer. Tachtig procent van de vrouwen vindt inderdaad dat kleding een rol speelt in de opbouw van hun zelfvertrouwen. Dat geldt voor bijna alle leeftijdsgroepen. En als moderator kom ik nog te vaak knappe, jonge en slimme vrouwen tegen die hulp nodig hebben met het combineren van hun gezinsleven en hun job. Ze missen net dat tikkeltje lef.”
Als een man zoiets durft zeggen, wordt hij voor seksist versleten.
Lauren: “Met dat laatste ben ik het ook niet helemaal eens, mama. Ik begrijp wat je wil zeggen, maar ik denk niet dat de vrouwen lef missen. Ze botsen gewoon sneller op een muur dan mannen.”
Lynn: “Dat klopt, maar niet helemaal. Een vrouw zal toch sneller een stap terugzetten, want rond haar dertigste - en dat kan jij nog niet weten - komt er heel veel samen. Zelfs hoogopgeleide vrouwen worstelen daar mee. De ambitie wordt dan teruggeschroefd en dat is zonde want zo gaat er veel potentieel verloren. Ik wil graag mijn ervaringen delen met andere vrouwen, samen met mijn dochters, die de tijdgeest goed weten te vatten.”
Wat is het grootste verschil tussen jouw generatie en die van Lauren?
Lynn: “Morgane en Lauren leven online. Kleren kopen, eten bestellen, communiceren: zij doen dat allemaal met hun smartphone.”
De toekomst is digitaal?
Lynn: “Zeker.”
Lauren: “We verwachten ook iets helemaal anders van het leven. Vroeger ging men in het beste geval studeren om vervolgens in een job te belanden die werd volgehouden tot aan het pensioen. Pas dan was er tijd om van het leven te genieten. Die tijd is voorbij. Papa (voormalig Open Vld-politicus Geert Versnick, nvdr.) zegt het vaak: tegenwoordig moet je al drie diploma’s hebben om aantrekkelijk te zijn voor werkgevers. We moeten ons continu aanpassen, heruitvinden. Nu, ergens willen we dat zelf, maar het brengt wel meer druk met zich mee.”
Lynn, die politieke droom heb je nog niet opgegeven. Schrikt die sector je niet af? De politieke carrière van Geert eindigde in mineur, Lauren zei daar het volgende over: “Wat ik erg vind, is dat papa keuzes heeft gemaakt om zijn carrière uit te bouwen, daardoor zagen we hem weinig en het heeft hem uiteindelijk ook zijn huwelijk gekost. Zoveel opgeven om dan zó te eindigen, jammer.”
Lynn: “We geven allemaal een stukje van onszelf, aan een kind, een partner, een bedrijf of een partij. We weten nooit wat daarvan de uitkomst zal zijn. Die zin komt uit één van mijn favoriete romans: ‘The Remains of the Day’. En zo gaat het ook in het leven. Voor mij was de tijd rijp om te starten. Ik heb ervaring en knowhow. Bovendien word ik gedreven door inhoud, en laat dat nu net hetgene zijn wat je nodig hebt in de politiek. Ik geloof nog steeds in het Europese project, het zou een uitdaging zijn geweest om daarin iets te betekenen.”
Jouw beroepsleven ziet er helemaal anders uit, Lauren: je bent model, je acteert en je werkt als producer.
Lauren: “Wat ik net vertelde: tegenwoordig moet je van meerdere markten thuis zijn. Ik vind het fijn dat ik verschillende jobs kan combineren. Wat acteren betreft, heb ik de smaak helemaal te pakken. Dit najaar staan er nog leuke projecten op de planning. Zo zal ik onder meer te zien zijn in ‘Red Light’, de nieuwe reeks van Carice van Houten en Halina Reijn met Maaike Neuville...”
Lynn: (verbaasd) “Moh, daar wist ik helemaal niets van!”
Lauren: “Ik heb amper twee dialogen, maar toch ben ik trots. Want ‘Red Light’ werd geschreven door twee powervrouwen en ook de hoofdrollen worden gedragen door dames.”
“Weet je, ik werk graag, ik ben een echte workaholic. Daarom doe ik zoveel verschillende dingen. Een dag vrijaf is voor mij ongeveer het ergste dat er bestaat.”
Dan kan je het wellicht ook niet verdragen als jouw partner, Jens Dendoncker, een dag in ledigheid doorbrengt.
Lynn: (lacht) “Spijtig dat je in een geschreven interview als dit de blik van Lauren niet uitgebreid kunt omschrijven.”
Lauren: “Gelukkig hebben we verschillende werkschema’s, dus kan ik Jens zelden in de zetel zien liggen. Ik vind dat zowel de man als de vrouw moet deelnemen aan het huishouden. Ik zal het dus niet nalaten om Jens te vragen of hij de was eens kan doen. En dan doet hij dat ook.”
Maar je moet het hem wel vragen?
Lynn: “Zo is dat toch vaker bij mannen. Hoe schattig een man ook kan zijn, in het huishouden heeft hij altijd een zetje nodig.” (lacht)
Lauren: “Wat de afwas betreft, is dat thuis zeker het geval: het piepsignaal van de vaatwasser hoort Jens nóóit.” Lynn: “Misschien moet je de vaatwasser aansluiten op een geluidsversterker.” Lauren: “Nee, gewoon zeggen dat de afwas gedaan is, helpt ook al, dan schiet hij wel in actie.”
Lynn: “Lauren vertelde net dat ze graag werkt. Wel, dat geldt ook nog steeds voor mij. Elke dag gaan golfen en veel te vroeg beginnen te aperitieven? Daar zou ik niet gelukkig van worden. Zolang ik gezond ben, wil ik aan de slag blijven. Na mijn vertrek bij VTM heb ik wel moeten vaststellen dat beeldvorming soms hardnekkig kan zijn, en bekendheid is dan niet altijd een voordeel. Bij mijn eerste sollicitatie kon een bedrijfsleider zich niet voorstellen dat ik deel zou uitmaken van zijn personeel. (lacht) Dat had ik niet verwacht.”
Laten we het even over jullie band hebben. Hoe zouden jullie die omschrijven?
Lauren: “Liefdevol en hecht.”
Lynn: “En ik heb mijn dochters natuurlijk ook iets willen bijbrengen. Zelfstandigheid, bijvoorbeeld. Ik vind het belangrijk dat ze onafhankelijk zijn. Ze moeten, los van een eventuele relatie, hun eigen leven kunnen leiden. Ik vind zelfontplooiing altijd bevrijdender dan de ‘redding’ door een ander.”
Anders verwoord: zorg dat je nooit afhankelijk bent van een man.
Lauren: (knikt) “Mama heeft er op gehamerd dat ik nooit mag stoppen met werken, ook niet als ik een gezin heb. Als je goede afspraken maakt, ben ik ervan overtuigd dat geen van beiden moet inbinden op professioneel gebied. Waarmee ik thuisblijvende vrouwen niet veroordeel, iedereen moet voor zichzelf dat evenwicht bepalen.”
Lynn, heb ik het goed gelezen dat jij nog nooit boos bent geweest op Lauren?
Lynn: “Hoe schattig een man ook kan zijn, in het huishouden heeft hij toch altijd
een zetje nodig”
Lynn: “Natuurlijk wel, maar zelfs in
mijn grootste boosheid blijf ik mijn dochters graag zien. Ik kan me niet voorstellen dat ik hen ooit de deur zou wijzen.”
Lauren: “Ik ben ook nooit bang geweest om mijn ouders iets op te biechten. Thuis was álles bespreekbaar, er was veel begrip. Rond mijn zestiende is er wel iets gebeurd waarbij ik dacht: Ai, nu heb ik
het verkorven.”
Lynn: “Toen ben ik het thuis even afgestapt. (lacht) Om raad te gaan vragen aan mijn schoonmama. Ik was echt kwaad, maar achteraf dacht ik: Ik ben de volwassene, dus hoe los ik dit op? Je kan niet van je dochter verwachten dat zij het oplost. Dus moest er een gesprek komen.”
Was het zo erg?
Lynn: “Laten we zeggen dat ik vond dat Lauren niet met de juiste jongen optrok.”
Hoe heb je dat opgelost?
Lynn: “Met praten. En blijven praten.”
Lauren: “Die boodschap kwam niet meteen binnen. (denkt na) Alhoewel, ik wist ergens wel dat ik niet goed bezig was, maar tegelijk vond ik dat mama overdreef.”
Lynn: “Ik denk dat ik zeer begripvol en meegaand ben, maar het houdt natuurlijk ergens op. Ik wilde geen controlerende moeder zijn, maar toen was zwijgen geen optie. Als je ziet dat je kind de verkeerde keuze maakt en in haar ongeluk loopt…”
Lauren: “Mama, nu ben je echt weer aan het overdrijven.”
Lynn: (lacht) “Nee, dat is hetzelfde als je kind de autosleutels geven en zeggen:
Hier, knal maar met honderdveertig per uur tegen de muur.”
Maar was je nu een brave dochter of niet, Lauren?
Lauren: “Dat ene voorval even buiten beschouwing gelaten, was ik een héél brave. In die mate dat ik soms wel eens denk dat ik het misschien wat meer had moeten uithangen. Ik had de grenzen wat meer moeten aftasten, maar dat zit gewoon niet in mij. Wie weet komt dat er op latere leeftijd nog wel eens uit. Ik hoop van niet, want op mijn dertigste zou dat wat zielig zijn. Misschien wordt het wel stof voor mijn eerste midlifecrisis.”
Heb jij ooit een midlifecrisis gehad, Lynn?
Lynn: “Ik denk van niet.”
Lauren: “Jawel! Op een bepaald moment wilde jij toch met alle geweld gaan kitesurfen.”
Lynn: “En dát zou dan betekenen dat ik een midlifecrisis had? Hallo!”
Lauren: “Mama, je moest en je zou!” Lynn: “Ik ben gewoon zot van de zee en van sport. Is er dan iets fijner dan kitesurfen?”
Lauren: “Hoe lang is het geleden dat je het nog gedaan hebt?”
Lynn: “Dat is waar. Maar daarom was het nog geen midlifecrisis.”
Oké, geen midlifecrisis dan. Maar heb je ooit moeite gehad met het verstrijken van de tijd?
Lynn: “Iedereen wil oud worden, maar niemand wil het zijn. Ik probeer het niet aan mijn hart te laten komen. En ik heb ook geen moeite met de jeugdigheid en frisheid van mijn dochters, dat soort jaloezie ken ik niet. Ik hoop alleen dat ik zo lang mogelijk dynamisch, actief en open van geest blijf.”
Lauren: “Peter Van den Begin en Geert Van Rampelberg zeggen me vaak dat ze vroeger dolverliefd waren op mama. En dan voegen ze eraan toe dat ze haar nog steeds knap vinden. Ik zweer het je: als ik in mannelijk gezelschap ben, zal dat onderwerp altijd ter sprake komen. Fijn om zulke dingen te horen over je moeder.”
Lauren, jij werkt als model en Lynn was in 1987 Miss België. We kunnen dus wel stellen dat jullie allebei jullie uiterlijk ten gelde hebben gemaakt.
Lynn: “Het uiterlijk van een persoon zorgt voor de eerste indruk. Een goed voorkomen is dus een plus, maar je bouwt in dertig jaar geen loopbaan uit alleen op basis van uiterlijk. Belangrijker dan schoonheid vind ik stijl, intelligentie en elegantie.”
Maar als mensen je dagelijks zeggen dat je mooi bent, doet dat toch iets met je zelfvertrouwen?
Lauren: “Ik heb eigenlijk twee levens: mijn leven als model en mijn leven als Lauren. Als model krijg ik helemaal niet zo vaak te horen dat ik mooi ben. Integendeel: er wordt me vaak gezegd dat ik eigenlijk een beetje te dik ben.”
Lynn: “Lauren is soms met tranen in de ogen thuisgekomen: Nu heb ik zo hard op mijn voeding gelet en gesport, maar tóch vinden ze mij nog te dik.”
Lauren: “Zo arriveerde ik op een casting en zeiden ze: Voor de casting van de plus sizemodellen moet je dáár zijn. Maar zoiets kan ik wel snel relativeren
Lynn: “Blijkbaar zijn dat nog steeds de spelregels in het wereldje, ondanks het charter om niet samen te werken met graatmagere modellen. Maar dat is niet wie Lauren is, vind ik, het is niet wat haar typeert.”
Oké, maar laten we stellen dat ze in het algemeen toch beschouwd wordt als mooi. Dat moet haar leven toch makkelijker maken?
Lauren: “Niet per se. Niet in mijn leven als model, zoals ik net al uitlegde, maar in mijn persoonlijke leven is het ook nauwelijks van belang. Oké, ik geniet ervan als Jens me zegt dat ik er goed uitzie. (denkt na) Weet je dat mijn uiterlijk - en nu heb ik het niet over Jens - vooral onzekere mannen aantrekt? Ik heb ooit een relatie gehad met een jongen die daar niet mee om kon: het maakte hem onzeker en achterdochtig.”
Lynn: (knikt) “Mannen die niet stevig genoeg in hun schoenen staan, kunnen het daar inderdaad lastig mee hebben.” Lauren: “Misschien bedoelen ze dat niet slecht, maar ze gaan hun onzekerheid projecteren op de ander en gemene dingen zeggen. Maar wat is schoonheid? ’t Is niet zo dat mensen naar mij kijken als ik over straat loop.”
Toen je op weg naar dit terras de straat overstak, heb ik op zijn minst twee
Lauren: “Dat heb ik niet eens door. Ik vind het onbelangrijk.”
Lynn: “Wij zijn nooit echt bezig geweest met ons uiterlijk. Voor mij als Miss België was dat natuurlijk wel belangrijk en voor Lauren als model ook, maar dat is niet de essentie. Daar heb ik thuis altijd op gehamerd. Ik wilde Lauren bijstaan in haar pogingen om gezond te leven: met caloriearm te koken, bijvoorbeeld, maar er waren wel grenzen.”
Lauren: “Ik heb ooit ruzie gemaakt met mama omdat ze mijn vlees in boter had gebakken. (lacht) Nogmaals: schoonheid is relatief.”
Net zoals rijke mensen zeggen dat geld niet belangrijk is. Maar toch wil iedereen mooi en rijk zijn.
Lauren: “Wat jij mooi vindt, kan iemand anders lelijk vinden. Ik zal door mijn uiterlijk misschien wel sneller uitgenodigd worden op een auditie, maar dat zal er niet voor zorgen dat ik de rol krijg. Je moet iets kunnen toevoegen. Ik vind persoonlijkheid veel belangrijker dan uiterlijk.”
Hoe ben je bij Jens terechtgekomen? Ik zal niet de enige zijn die zegt dat jullie qua uiterlijk een atypisch koppel zijn.
Lauren: “Kijk! Dat bedoel ik nu! Mensen vragen: Hoe kun jij Jens nu knap vinden?, maar ik vind hem een mooie man.”
Lynn: “Weer die vooroordelen, hé. Perceptie. Iemand zei me onlangs net hetzelfde als jij: Qua uiterlijk zijn Lauren en Jens toch mekaars tegenpolen. Ik dacht: Pardon!? Wat wil je nu eigenlijk zeggen?”
Letterlijk wat er gezegd wordt. Als een publiek figuur als Jens zichzelf een “dikke West-Vlaming” noemt in interviews, mag je verwachten dat anderen zich afvragen hoe hij erin geslaagd is een model te versieren. Lauren is een zelfverklaarde fan van Bradley Cooper. Jens is een aimabel man, maar geen Bradley Cooper.
Lauren: “Soms wel. (lacht) Dat vind ik echt. Ik ben voor Jens gevallen omdat hij, naast een geweldig gevoel voor humor, veel charisma heeft. Én hij kan goed kussen.” Lynn: “Het schijnt zo.” (grinnikt)
Lauren: “Ik was producer van ‘Hoe Zal Ik Het Zeggen?’, het programma dat Jens presenteert. Zo heb ik hem leren kennen. Toen hij me probeerde te versieren, deed hij dat met veel respect. Niet rechtdoorzee, zoals veel andere mannen het aanpakken. Daar was ik al meteen door gecharmeerd, maar ik was niet toe aan een relatie en dacht:Ach, Jens is wel een toffe gast, we kussen gewoon een keer, dan is dat achter de rug en weet ik of het iets kan worden of niet. Maar jongens toch, was me dat een goeie kus! En kijk, we zijn nog steeds samen. Ik moet zeggen dat het mijn job als producer wel makkelijker maakt, want als ik een idee heb, zegt Jens
nooit nee.” (lacht luid)
Lynn: “Nu snap ik waarom jij graag werkt.”
Wat verwacht je van de liefde?
Lauren: “Moeilijke vraag.” Ik weet het antwoord al. Niet lang geleden zei je: “Goeie seks, want het leven is te kort om slechte seks te hebben.”
Lynn: (fronst de wenkbrauwen)
Lauren: “Maar het ís gewoon zo.”
Lynn: “Er moet toch meer zijn dan seks?”
Lauren: “Jaja, dat weet ik ook wel: vriendschap, respect, warmte… Maar als je geen fysieke klik hebt, is het volgens mij een verloren zaak, want er lopen wel meer vriendelijke, respectvolle en warme mannen rond op deze wereld, maar dat is niet voldoende. Wat verwacht ik van de liefde? Ik ben me
Lynn: “Als je ’s avonds thuiskomt in een leeg huis, zou het fijner zijn om een klankbord te hebben. Maar ik ga ervan uit dat de liefde
mij nog weleens zal overkomen, ik blijf erin
geloven”
ervan bewust dat we niet voor altijd op een roze wolk kunnen leven, er zijn veel uitdagingen. Ik vind het belangrijk om niet te snel op te geven en er samen voor te gaan. Ook als het eens moeilijker is”
Lynn: “Je moet de gewonigheid van een relatie kunnen aanvaarden.”
Lauren: “Daar ben ik nu nog niet mee bezig.”
Lynn: “Het is allemaal de schuld van Walt Disney. (lacht) Zijn tekenfilms hebben het beeld van de liefde misvormd. Het is niet altijd rozengeur en maneschijn.”
Jij kan het weten: jouw ouders zijn gescheiden en ook jouw huwelijk was niet bestemd voor de eeuwigheid.
Lynn: “En toch blijf ik erin geloven. Do we
have a choice? Ik ga ervan uit dat de liefde mij nog weleens zal overkomen.”
Mis je een partner in je leven?
Lynn: “Soms wel. Als je ’s avonds thuiskomt in een leeg huis, zou het fijner zijn om een klankbord te hebben. Maar gelukkig heb ik een handvol vrienden en fijne dochters, dat maakt veel goed.”
Lauren: “En die dochters vormen samen een strenge keuringscommissie wat betreft nieuwe potentiële partners voor hun ouders. Ik moet wel zeggen dat Morgane en ik strenger zijn voor de kandidaten voor mama dan die voor papa.”
Lynn: (droog) “Kandidaten kunnen best eerst hun cv sturen.”
Lauren: “De scheiding van papa en mama heeft wel mijn beeld van de liefde bepaald. Het heeft me realistischer gemaakt. Als ik ooit trouw en kinderen krijg, zal ik er alles aan doen om mijn huwelijk goed te houden. Maar ik geloof niet dat koppels vijftig jaar samen kunnen blijven zonder dat een van de twee eens een keer vreemdgaat. Neem nu Jens: hij is geliefd, iedereen vindt hem hilarisch, dus krijgt hij veel aandacht. Ik zou wel heel naïef zijn om te denken dat hij nooit eens overstag zou kunnen gaan.”
Ben je daar bang voor?
Lauren: (snel) “Nee. Omdat ik er sowieso vanuit ga dat die mogelijkheid bestaat. Als het morgen zou gebeuren, zal ik reageren van: Oké, als je nu al de noodzaak voelt om het elders te zoeken, is deze relatie geen goed
idee. Maar als het over vijftien jaar zou gebeuren, is dat een ander verhaal. Jens en ik hebben het daar soms over en hij zegt dat absolute trouw wél kan. Maar mocht hij ooit vreemdgaan en het is eenmalig, dan hoef ik dat niet te weten. Want als hij zijn misstap opbiecht, is hij verlost van zijn schuldgevoel en moet ik maar zien wat ik ermee doe. Dan legt hij de verantwoordelijkheid bij mij, en dat kan de bedoeling niet zijn.”
Als je niet gelooft dat koppels vijftig jaar samen kunnen blijven zonder vreemd te gaan, kan je Jens ook niet verzekeren dat jij nooit een misstap zult begaan.
Lauren: “Niemand heeft honderd procent garantie, maar nogmaals: als er kinderen in het spel zijn, zal ik het zeker niet opzoeken. Omdat ik weet hoe hard ik heb afgezien van de scheiding van mijn ouders, dat wil ik mijn kinderen niet aandoen.”
Jens maakt er geen geheim van dat hij haast wekelijks te maken krijgt met zware epilepsieaanvallen, en dat kinderen voor hem dus niet evident zijn.
Lauren: “Voorlopig is dat geen probleem, want ik heb geen kinderwens. Ik heb echt niets met kinderen.”
Lynn: “Ik had ook niets met kinderen, maar plots kwam die wens toch opzetten.”
Lauren: “Het zijn sowieso zorgen voor later. En wat de epilepsie van Jens betreft: uiteraard hopen we op termijn de frequentie van de aanvallen onder controle te krijgen. Er zijn veel onzekerheden in het leven. Dus, als je me vraagt wat ik van de liefde verwacht, dan is dat ook veiligheid. In een relatie stel je je elke keer kwetsbaar op en geef je je ziel bloot. Ik was onlangs iets gaan eten met vriendinnen. We waren aan het praten over al onze liefdesescapades. Ik dacht: Toch vreemd. Al die mannen waar we het nu over hebben, hebben ons naakt gezien.
Dat zorgt bij mij soms voor de ergste onzekerheid die er bestaat. Dus, weten dat je veilig bent in je relatie, is liefde voor mij.”
Wat heb jij uit je escapades geleerd?
Lauren: “Nee durven zeggen. Ik heb een grote mond, waardoor ik soms in ongewenste situaties terechtkwam. Als ik bij een man was, dacht ik: Oh nee, eigenlijk wil ik dit helemaal niet, maar vroeger durfde ik niet nee zeggen. Nu durf ik dat wel.”
Je zegt in interviews dat je zelden piekert. Wat dat betreft heb je in Jens wel jouw tegenpool gevonden.
Lauren: “Oh yes. Eigenlijk weet ik nauwelijks wat piekeren is. Als ik iets voel, gooi ik het er gewoon uit en ben ik er vanaf. Dan is piekeren niet nodig. Jens is anders: hij zegt A, maar denkt B.”
Lynn: (plagend) “Misschien is dat zijn vrouwelijke kant.”
Lauren: “Onlangs zei Jens: Ik geloof niet
in vrije wil. Ik dacht: Daar gaan we. We zijn vertrokken voor een discussie van een halfuur. (lacht) Jens verliest zich graag in de grote levensvragen. (lacht) Ik kan dat niet. Ik wil alles wat het leven brengt op me laten afkomen.”
Lynn: “Maar Lauren, soms mag je toch ook eens stilstaan bij de dingen. Het kan fijn zijn om samen te filosoferen over het leven.”
Lauren: “Dat is waar. Daarom wil ik graag eens een complex personage spelen, om mij te kunnen verdiepen in de psyche van iemand die alles in vraag stelt. Maar in het echte leven wil ik de donkerte liefst op afstand houden.”
Is dat de levensles waarmee je dit gesprek wilt besluiten?
Lauren: “Ja, niet te veel nadenken, maar doe gewoon datgene wat je gelukkig maakt.”
Lynn: “Die eigenschap heeft ze van haar vader, want ik kan ook een stukske piekeren.”
In jouw boek ‘50 Tinten Wijs’ bundel je een aantal levenslessen. Welke daarvan zal jou altijd bijblijven?
Lynn: “Een mooie uitspraak kwam van NMBS-baas Sophie Dutordoir. Ze zei:
Wat je niet kan aanvaarden, moet je veranderen en wat je niet kan veranderen,
moet je aanvaarden. En zo is het. In het leven kan je niet alles sturen. Je kan wel proactief zijn en proberen om het geluk een beetje in eigen handen te nemen. Iedereen kent tegenslagen. Een scheiding, jobverlies. Het is me niet vreemd en het heeft me bij momenten ongelukkig gemaakt. Maar het heeft me ook zeer veel gegeven en daar ben ik blij om. Als je leert om los te laten, doe je jezelf een groot plezier.”
Lauren: “De scheiding van mijn ouders heeft mijn beeld van de liefde bepaald. Ik geloof niet dat koppels vijftig jaar kunnen samenblijven zonder dat een van de twee eens vreemdgaat”