Vrijwilligers stoppen er mee (en dat is voor één keer goed nieuws)
Limburgs vrijwilligersinitiatief dat tien jaar lang zorgvakanties organiseerde voor volwassenen met een lichamelijke beperking.
‘Zorgvakanties Guido’ ontstond een decennium geleden op initiatief van de Lommelse Carine. “In 1995 is mijn man ernstig ziek geworden door een herseninfectie. Hij raakte daarbij volledig verlamd”, schetst ze. “Om een spraakcomputer en andere hulpmiddelen te bekostigen zamelden zijn voetbalvrienden in 2002 een groot bedrag bij elkaar tijdens een benefiet. Toen Guido in 2005 overleed, was er nog heel wat geld over en dat wou ik zinvol besteden. Toen ontstond de idee om zorgvakanties te organiseren voor volwassenen met een ernstige fysieke beperking.”
Carine wist dan ook als geen ander hoe broodnodig dat was. “Uit ervaringen met mijn man die ook graag op vakantie ging, wist ik dat er voor deze doelgroep nauwelijks een aanbod bestond in de buurt.“
Fabiola
Na een interview in een vrouwenblad werd Carine gecontacteerd door Vakantiehuis Fabiola in Maasmechelen. “Ze hadden daar toen net ’t Mechels Bos gebouwd, een complex met zorgflats op maat van onze plannen. Tijdens het Hemelvaartsweekend van 2010 hebben we onze eerste vakantie georganiseerd en twee jaar later zijn we dan ook begonnen met zomervakanties. We konden rekenen op een heel fijne samenwerking met Vakantiehuis Fabiola. Er was ook de steun van sponsors die ons initiatief genegen waren.”
Hechte groep
Carine ENGELEN
Op het hoogtepunt konden op die manier telkens twintig mensen met een beperking met hun familie genieten van een vakantie. “Ludo, Marie-Jeanne, Heidi en Stefan waren de eerste vrijwilligers, persoonlijke vrienden die ook mijn man goed gekend hebben. Ondertussen zijn we met 14. Het opzet was altijd om net geen vakanties met een groepsprogramma te organiseren. De gasten konden zelf met hun familie of vrienden doen en laten wat ze wilden. Wij als vrijwilligers zorgden voor de ondersteuning bij zaken zoals het aankleden, wassen en het eten. Ook fungeerden we als chauffeurs voor uitstappen.” Vrijwilliger van het eerste uur Ludo Van Baelen (60) knikt. “Die aanpak sloeg aan, want we hebben vakantiegangers vanuit alle hoeken van Vlaanderen, zelfs uit Nederland. Ze vonden ons via onze website of door enthousiaste reacties van deelnemers.” Zijn vrouw Marie-Jeanne merkt dat er de voorbije jaren hechte banden groeiden. “Het voelt aan als een hechte groep van vrienden die elkaar ontmoetten op vakantie. Maar telkens er iemand wegviel, kwam er niemand meer in de plaats.”
Goed nieuws
En juist dat laatste deed de initiatiefnemers beslissen om het hoofdstuk af te sluiten. “We zijn ermee begonnen in een tijd dat er nauwelijks aanbod voor deze mensen was. Ondertussen is dat gelukkig fel verbeterd. We zijn ook met de helft minder gasten”, stelt Carine. “We voelen daarom dat onze rol een beetje is uitgespeeld. Maar ons einde is eigenlijk goed nieuws.”
Het is geen gemakkelijk afscheid, maar de vrijwilligers koesteren de vele warme herinneringen. “Onze gasten wisten op voorhand dat het de laatste keer zou zijn. Een galadiner sluit dit hoofdstuk mooi af”, besluit Ludo.
De benefiet voor mijn man leverde zo veel geld op, dat er nog over was hij overleed. Dat geld wilde ik nuttig besteden