Milieuactiviste Anuna belaagd en bedreigd door festivalgangers
Wie op het idee is gekomen om Anuna De Wever op de eerste avond van Pukkelpop het podium van een bomvolle Boiler Room te laten bestijgen, moet zich dringend bezinnen. De 18-jarige klimaatactiviste werd – voorspelbaar – uitgejouwd door een (deel van het) publiek dat geen boodschap had aan haar Clap for Climate-actie. Mensen zijn nu eenmaal op festivals om te feesten, niet om ongevraagd tussen twee opzwepende dj-sets - om de oren te worden geslagen met een semipolitieke preek.
Zegt het fluitconcert iets over de steun bij jongeren voor de klimaatactie? Volgens ons niet. Zet eender wie op dat tijdstip op hetzelfde podium en hij of zij wordt even hard uitgefloten. Maar wat erna op de camping gebeurde, legt helaas wel een dieper probleem bloot. Anuna en haar vrienden werden er belaagd en bedreigd, nadat heethoofden op zoek waren gegaan naar haar tent. Dat dit net gebeurt op de plek bij uitstek waar vier dagen lang alle verschillen aan de kant worden geschoven om samen het leven te vieren, bewijst hoe diep de polarisering de afgelopen jaren is doorgedrongen. Uiteraard is er met politieke bewustwording niets mis, integendeel. Maar dan wel als de discussie op een beschaafde manier wordt gevoerd. Net die gezonde botsing van ideeën lijkt vandaag vaak volledig zoek. Alleen het eigen grote gelijk is nog van tel. Voor de oorzaken moeten we niet ver zoeken: terecht wordt vaak naar de nefaste invloed van Facebook en co gewezen. Hun omstreden algoritmes schotelen ons haast alleen nog boodschappen voor die aansluiten bij wat we eerder al leuk vonden. De sociale media fungeren zo als enorme echokamer, een mentale Boiler Room met unisono tonen waar de maatschappij een uniforme wereld lijkt, zonder tegengeluiden. Het respect voor andersdenkenden lijdt daar vanzelfsprekend onder. Dat zorgt niet alleen voor onverdraagzaamheid, maar het ondermijnt ook het vertrouwen van de jeugd in onze democratie. Het georganiseerde meningsverschil lijkt een concept uit het verleden. Het hoeft dan ook niet te verbazen dat extreemrechts op 26 mei een belangrijk deel van zijn overwinning aan erg jonge kiezers te danken had. Her en der wordt nu gesuggereerd dat de oplossing was geweest om Vlaams Belang te laten meeregeren, dat de partij zich dan wel vanzelf zou hebben vastgereden. Maar die theorie is op zijn minst gezegd wankel. In Nederland mag de PVV van Geert Wilders dan wel verschrompeld zijn na gedoogsteun te hebben geleverd, maar intussen stond er met Thierry Baudet en zijn Forum voor de Democratie al een populistische erfgenaam op. Ook Oostenrijk, waar de FPÖ een beleidspartij is geworden, toont aan dat deze strategie niet werkt. De 21ste eeuw heeft andere recepten nodig in de omgang met extreemrechtse populisten. De partij die deze als eerste ontdekt, zal daar de vruchten van plukken.
Zegt het fluitconcert voor Anuna iets over de steun voor de klimaatactie? Volgens ons niet. Maar wat erna op de camping gebeurde, legt helaas wel een dieper probleem bloot