Op naar de volgende bocht
De nota van informateur Paul Magnette (PS) staat vol met maatregelen die geld kosten: een netto pensioen van 1.500 euro, afschaffing van het remgeld bij arts en tandarts, de laagste uitkeringen optrekken tot boven de armoedegrens, meer geld voor de spoorwegen,… maar het zijn geen maatregelen die alleen de socialisten willen. Het zijn maatregelen die al jaren meegaan en bij zeer veel partijen opduiken tot in de uithoeken van het politieke spectrum. In de uitgelekte nota staat trouwens dat je 45 jaar moet werken voor dat volledige pensioen, die 1.500 euro is dus er alleen voor de volhouders. Uiteindelijk zullen het niet alleen werknemers, maar vooral zeer veel zelfstandigen zijn die er op vooruitgaan en dat is doorgaans niet het PS-kiespubliek. Als we die nota letterlijk zouden nemen, dan betekent het trouwens dat je langer moet werken dan nu. Nu mag je na een loopbaan van 42 jaar op je 63ste stoppen, straks is dat 65 jaar.
Dat er massaal geïnvesteerd zou worden in de spoorwegen, daar zijn de meeste partijen het al lang over eens en dat de laagste uitkeringen opgetrokken zouden worden voorbij de armoedegrens stond al in het akkoord van de vorige regering. Daar is toen niets van in huis gekomen. Wat ze ook voor de start van een regering beloven, ze kunnen onderweg altijd van gedacht veranderen. Uiteraard is de huidige versie van de tekst niet aanvaardbaar voor N-VA, maar dat is ze evenmin voor Open Vld. Maar dat de nota geschreven is om N-VA weg te jagen, klopt niet. Het is een sneuveltekst. Eigenlijk is vooral de volgende nota belangrijk, want die gaat over de centen. Uiteindelijk zullen de zaken uit de wenslijst die ooit een regeerakkoord zullen halen in de eerste plaats afhangen van één criterium: budget. Intussen kijkt iedereen – dankzij gespin van andere partijen – naar de Vlaamse liberalen. Alsof de toekomst van dit land ineens zou afhangen van die twaalf blauwe zetels en niet van de grootste partijen PS en N-VA. De liberalen zouden zelfs de premier mogen leveren als ze maar voor paars-groen zouden plooien, zo gaat een hardnekkig gerucht. Dat zorgt intern voor verdeeldheid. De Vlaamse Parlementsleden van Open Vld vinden dat het op dat niveau nu al wat lastig samenwerken is met N-VA, de federale liberalen verkiezen in elk geval N-VA boven Ecolo. Maar ook bij CD&V en N-VA zit niet iedereen op dezelfde lijn. Bij N-VA zijn er parlementsleden die van geen oppositie willen weten, terwijl er bij CD&V zijn die niets liever willen. CD&V’ers houden hun mensen met eventuele ambities voor het premierschap eveneens goed in de gaten, ze verschillen dus in niets van de liberalen.
Hoe langer die onderhandelingen duren, hoe meer bochten er genomen worden. Op naar de volgende.
Reacties: dekern@hbvl.be