Terminaal zieke mama vraagt tips om herinneringen na te laten
“Ik ga binnenkort dood door borstkanker.” De eerste woorden van de Facebook-oproep van Tina Vandenbosch (41) uit Zelem (Halen) komen keihard binnen. Ze is nu op zoek naar tips om tastbare herinneringen achter te laten voor haar kindjes van 3 en 4 jaar ou
Tina’s oproep heeft de afgelopen dagen bij heel wat mensen een gevoelige snaar geraakt. Ook tijdens ons gesprek komt de ene na de andere melding binnen op haar telefoon. “Ik heb gigantisch veel reacties gekregen, maar ik ben er nog niet aan toegekomen om ze allemaal te lezen”, zegt ze. De Halense zit dan ook niet stil. Nog zo vaak als het kan, probeert ze naar haar werk in Antwerpen te gaan. “Ik doe mijn werk als communicatiemanager heel graag en krijg enorm veel vriendschap en steun van mijn collega’s. Door thuis te zitten, zou ik alleen maar ongelukkig worden. Daar heeft niemand iets aan.”
Uitzaaiingen
Het is amper te vatten dat de jonge mama twee weken geleden het nieuws kreeg dat ze terminaal ziek is. Intussen vecht Tina al meer dan een half jaar tegen een agressieve borstkanker. “Eind juli ontdekte ik een knobbeltje in mijn borst”, vertelt ze. “Aanvankelijk dachten de dokters dat ze er op tijd bij waren en dat het gezwel goed te behandelen was. Maar na verder onderzoek bleek het over de meest agressieve vorm van borstkanker te gaan, met de minst goede prognose. Al zat ik wel nog in het derde stadium, zonder uitzaaiingen, en was het in principe nog te genezen.”
Meteen werd er een zware chemokuur opgestart en begin januari onderging Tina een borstamputatie. “Nadien voelde ik me supergoed. Ik had nergens pijn en voelde me voor de eerste keer in zes maanden kankervrij.” Tot twee weken geleden. “Ik ging naar de spoed omdat ik erge pijn had in mijn rechterzij. Daar bleek dat er uitzaaiingen waren over heel mijn lever.” Tina kreeg te horen dat ze niet meer te genezen was. Een enorm zware klap, ook voor haar man Dave. “Voor het eerst in twintig jaar heb ik hem zien huilen. Hoeveel tijd ik nog precies heb, weten we niet. Maar de dokters durven niet verder kijken dan een jaar.”
Raad bij liefdesverdriet Met het harde verdict leeft bij Tina ook de angst om haar jonge kindjes Eben (4) en Amelia (3) niet te zien opgroeien. “Van zodra ik wist dat ik kanker had, heb ik hen verteld dat mama ziek is en veel naar de dokter en het ziekenhuis moet. Dat ik doodga, weten ze nog niet. Ik wil hen daar voorlopig nog niet mee belasten.” Intussen wil ze wel zo veel mogelijk herinneringen voor hen achterlaten. “Ze zijn nog zo jong. Ik wil dat ze weten wie hun mama was, en niet alleen door wat er over mij verteld wordt. Misschien zullen ze zich bij belangrijke momenten in hun leven afvragen wat mijn idee of advies zou zijn. Zo wil ik Amelia raad geven bij haar eerste maandstonden. En als ze liefdesverdriet hebben, wil ik hen vertellen dat dat niet het einde van de wereld is.” Tina heeft al een uitgebreid lijstje met ideeën. “Sterven past eigenlijk niet in het plan. Ik heb er geen tijd voor”, glimlacht ze. Maar bovenal wil de mama haar kinderen laten weten dat ze hen graag ziet en dat ze hen nooit zal vergeten. “Daarom zeg ik nu ook nog vaker tegen hen dat ik altijd hun allerbeste vriendje zal zijn, ook op momenten dat ik er niet ben. En dat ik voor altijd in hun hartje zit, in de hoop dat het hen zal bijblijven.”
Ingesproken boodschappen
Hoe ze dat nalatenschap in de praktijk wil uitwerken, weet de Halense nog niet helemaal. Daarom deed ze maandag op Facebook een oproep met de vraag naar tips. “Ik ben vooral op zoek naar mensen die zelf op jonge leeftijd een ouder verloren zijn en kunnen vertellen welk gemis daaruit voortkwam. Van velen hoor ik dat ze het vooral belangrijk vinden om de stem van de overledene te kunnen horen. Het zullen dus vooral ingesproken boodschappen en filmmateriaal worden. Ik heb bijvoorbeeld al een opname gemaakt wanneer ik mijn kinderen een verhaaltje voorlas.” Ook voor haar man wil Tina herinneringen nalaten. “We praten bovendien heel veel over hoe het zal gaan als ik er niet meer ben. Dave is te jong om alleen te blijven, dus de kans bestaat dat hij iemand nieuw leert kennen. Daar heb ik geen probleem mee, zolang ze goed is voor de kinderen. Als Eben en Amelia in hen een moederfiguur zien, mogen ze haar van mij gerust ‘mama’ noemen. Ik weet voor mezelf dat ik altijd hun enige, echte mama zal zijn. En dat is voor mij genoeg.”