“Hoe je ons het best kan omschrijven? Knutselrock”

Normaal zou Heisa nu zijn reputatie als verpletterende liveband alle eer aandoen, maar … Het vervolg hoorde u al tot in den treure. Met tweede album Joni lossen de Hoeseltse herriemakers een splinterbom van je welste ter compensatie.

Het zou wat zijn: een drukke clubtournee, een plekje op de affiche van het Britse Arctangent – een prestigieus festival voor bands die leuren met de alternatieve zware metalen – naast Swans of Opeth. Maar bon, de rest kent u wel. Toch een zware dobber voor een trio als Heisa, voor wie ‘podia slopen’ toch de huisspecialiteit geworden was. “We hopen gewoon dat festivalorganisatoren ons in het achterhoofd houden”, zegt zanger/bassist Jacques Nomdefamille (op zijn paspoort: Jacky Willems (Peuk), maar “Joey Ramone heette ook niet echt Ramone”).

Daar zal Joni wel voor zorgen. Er was al airplay op Studio Brussel voor single Keep It, nu zorgt de release van deze tweede langspeler voor een sterrenregen in de muziekpers. Mooie hoes ook: een schilderij van Erik Chiafele. “Een kameraad van gitarist Koen Castermans vanop de kunstschool. We zijn door zijn collectie gaan grasduinen, en dit beeld trof ons alle drie. Het vertolkt onze muziek mooi. We vinden het fijn als het publiek er zijn eigen interpretatie op kan projecteren. Joni heeft ook geen bijzondere betekenis. We vonden het gewoon erg IJslanderig klinken.”

Energieker

Opener Let Go komt als een dolleman aangerend, keuvelt mathrockgewijs even gezellig met je, en verkoopt je alsnog die beloofde muilpeer. Serenity Now is even complex als bezwerend, Break voelt als pogoën op gebroken benen. Bakken experiment, maar gelukkig meer melodie dan kakofonie.

“De eerste plaat bestond vooral

uit songs met experimentele kwaliteiten, nu hebben we het omgedraaid. Het is directer, energieker. Omdat we meer met het drumgeluid bezig waren.”

Het meeslepende Keep It, al jaren een favorietje in de stevige sets van de Limburgers, is nog zo’n hoogtepunt. “We hebben het bewust niet op onze eerste plaat gezet, omdat we het toepasselijker vonden voor deze nummers. Het was de richting die we uit wilden.”

Michael Jackson

Recensenten die zich wagen aan een omschrijving van hun geluid, komen niet verder dan een waslijst invloeden, van Battles tot Tool. Hoe zou Willems het zelf omschrijven? “Knutselrock! We nemen al die invloeden en proberen er iets onverwacht mee te doen.” Welke invloed zouden luisteraars dan nooit in dat lawaaierige knutselwerk vermoeden? “Michael Jackson, als kind was ik fan. Dat heeft onbewust mijn gevoel voor melodie mee vormgegeven.”

→ HEISA - Joni, Mayway Records, nu verkrijg- en

beluisterbaar.