“Via webcam kunnen we Elise en Laïs toch dag en nacht zien”
In coronatijd is ook op de intensieve afdeling voor vroeggeboren baby’s in het ZOL in Genk bezoek niet mogelijk. Ouders mogen maar beperkt bij hun kleintje. “Dankzij een webcam bij de couveuse kunnen we Elise en Laïs toch dag en nacht zien”, zeggen ouders Kelly (37) en Pascal (42).
Kelly Houbrechts (37) en Pascal Swerts (42) uit Wellen werden op 7 mei de trotse ouders van de tweeling Elise en Laïs. De twee zusjes kwamen vorige week donderdag na 32 weken zwangerschap ter wereld in het ZOL in Genk. Ze verblijven daar nu op de NICU, de enige intensieve afdeling voor te vroeg geboren baby’s of pasgeborenen met gezondheidsproblemen in Limburg. Elise kwam als eerste ter wereld en woog bij haar geboorte 1,765 kg, zusje Laïs werd één minuut later geboren en woog 1,645 kg. “De tweeling doet het heel goed”, zegt mama Kelly. “Ze ademen zelfstandig, alleen eten gebeurt nog via sondevoeding.” Kelly had nochtans allesbehalve een normale zwangerschap. En dat had niet alleen met het coronavirus te maken. Elise en Laïs zijn een zogenaamde monochoriale monoamniotische tweeling. “Elise en Laïs hadden als eeneiige tweeling tijdens de zwangerschap niet alleen dezelfde moederkoek, wat al uitzonderlijk is, ze zaten ook nog eens in één vruchtzak”, vertelt Kelly.
Volgens cijfers van het UZ Leuven is zo’n zwangerschap uiterst zeldzaam en komt ze maar 1 op 8.000 keer voor. “Gevolg was dat ik tijdens de zwangerschap van héél nabij werd opgevolgd”, zegt Kelly. “Zo moest ik elke week op controle in Genk, Hasselt of Leuven. Op 28 weken zwangerschap werd ik verplicht opgenomen in het ziekenhuis zodat ze mij daar van heel nabij konden opvolgen.” Omdat de baby’s in één vruchtzakje zaten, konden hun navelstrengen verstrengelen, wat dramatische gevolgen kan hebben. Ook moest de bevalling van Kelly ten laatste op 32 weken ingeleid worden, omdat de kans op problemen voor de baby’s in de baarmoeder daarna groter zouden zijn dan in de couveuse.
Opgesloten
Extra zwaar voor Kelly en Pascal was dat hun hoogrisicozwangerschap ook nog eens in volle coronacrisis viel. “Toen ik op 28 weken voor een maand in het ziekenhuis moest, mocht ik door de coronacrisis geen enkel bezoek ontvangen. Ook niet van mijn man en ons zoontje Lenn (9)”, zegt Kelly. “Dat waren vier lange en zware weken. Ik kon met Pascal en Lenn wel videobellen, maar dat is toch niet hetzelfde. Om de kans op besmetting tot een minimum te beperken, mocht ik in het ziekenhuis ook niet op de gang. Ik was dus hoogzwanger en zat letterlijk alleen tussen vier muren opgesloten. Om elkaar te steunen schreven Pascal en ik wel briefjes naar elkaar die we dan tussen de was staken die mijn man aan het onthaal met het personeel van het ziekenhuis uitwisselde. Gelukkig kreeg ik tijdens die vier weken veel steun van de vroedvrouwen en de verpleegkundigen, die er altijd voor mij waren en regelmatig eens kwamen babbelen.”
Ook de bevalling zelf, op 7 mei, zag Kelly met een bang hart tegemoet. “Omdat ik een hoogrisicozwangerschap had, moest de tweeling met een keizersnede ter wereld komen”, zegt Kelly.
Alleen bevallen
En opnieuw gooide het coronavirus roet in het eten. “Bij een gewone bevalling mag een partner in coronatijd aanwezig zijn, maar bij een keizersnede niet”, zegt Kelly. “Gevolg was dat ik ook de bevalling in mijn eentje moest doen. Pascal moest ondertussen noodgedwongen in een ander zaaltje wachten tot ik bevallen was.” Uiteindelijk, om iets voor 10 uur in de ochtend, kwamen Elise en Laïs ter wereld. Ze werden daarna meteen naar een couveuse gebracht op de neonatale intensieve afdeling. “Het moment dat ik ze daar zag, was heel bijzonder”, zegt Kelly. “Ik was niet alleen voor het eerst bij onze twee meisjes. Ook mijn partner Pascal zag ik voor het eerst in vier weken. Heel emotioneel was dat.”
Door de coronacrisis geldt er ook voor bezoek op de neonatale intensieve afdeling van het ZOL een strengere regeling. “Toen duidelijk werd dat de corona-epidemie ook ons land zou treffen, hebben we al voor de lockdown het familiebezoek op de NICU grotendeels stopgezet”, zeg dr. MarieRose Van Hoestenberghe, medisch-diensthoofd Neonatologie van het ZOL. “Gezien de drukte en de beperkte plaats op onze afdeling hebben we het bezoek moeten beperken tot één persoon – en
kel een van beide ouders – per couveuse en dat één keer per dag. We doen dat met pijn in het hart, omdat we het op de NICU heel belangrijk vinden dat ouders en familie dicht bij de patiëntjes zijn”, zegt dr. Van Hoestenberghe. “Normaal mag je als ouder in principe de hele dag bij je kind”, zegt Kelly. “Maar nu is dat bezoek voor ouders dus teruggebracht tot vier uur per dag. Dat wij een tweeling hebben, speelt wel in ons voordeel. Normaal mag maar één ouder vier uur per dag bij het kind, maar omdat wij dus twee baby’tjes hebben, mogen wij allebei samen vier uur bij Elise en Laïs.”
Al 16 webcams
Zo rijden Pascal en Kelly dus elke namiddag van Wellen naar Genk om tussen 14 en 18 uur bij hun dochtertjes te zijn. Al kunnen ze hun spruitjes gelukkig ook buiten de bezoekuren zien. “Het ZOL heeft omwille van de coronacrisis op de couveuse van Elise en Laïs een webcam geplaatst, zodat we onze meisjes eigenlijk dag en nacht kunnen zien. Zo kunnen we van thuis uit volgen hoe ze gevoed worden of een nieuw pampertje krijgen. Wij zijn bijzonder blij met dit initiatief”, zegt Kelly. “Het eerste wat ik ’s morgens doe als ik opsta, is mijn gsm nemen en kijken hoe het met de meisjes is.”
(lacht)
Ook bij de dienst Neonatologie van het ZOL zijn ze tevreden over het webcamexperiment. “We hebben ondertussen op zestien couveuses webcams geïnstalleerd waarop de ouders met een code kunnen inloggen via een app. Die kunnen zij zelf delen met personen die ze belangrijk vinden, zoals bijvoorbeeld de grootouders”, zegt dr. Van Hoestenberghe. “We gaan deze service in de toekomst ook behouden en verder uitbreiden tot alle 28 bedjes. Zo brengt de coronacrisis toch ook goede dingen met zich mee.”
Quarantaine
Elise en Laïs zullen wellicht nog zo’n zes tot acht weken in het ziekenhuis moeten verblijven. “Ze moeten eerst zelfstandig kunnen drinken vooraleer ze naar huis mogen”, zegt Kelly. Ondertussen hebben Kelly, Pascal en hun zoontje Lenn zichzelf thuis in een soort van quarantaine gezet. “We ontvangen nu geen enkel bezoek. We kunnen het ons absoluut niet permitteren dat we besmet zouden raken met het virus. Dat zou betekenen dat we twee weken lang niet meer bij Elise en Laïs zouden mogen. Daarnaast zouden we het virus ook kunnen meenemen naar de intensieve afdeling, wat natuurlijk gevaarlijk is voor de baby’tjes die daar liggen.” Ondertussen staan de familie en vrienden van Kelly en Pascal te popelen om de kersverse ouders thuis te komen feliciteren. “We hebben al heel veel telefoontjes en berichtjes gehad, maar voor een bezoekje zullen ze nog even moeten wachten. Dat halen we daarna wel dubbel en dik in.”
“Ik was hoogzwanger en zat een maand lang alleen tussen vier muren opgesloten in het ziekenhuis. Ik mocht niemand zien, ook mijn man en zoontje niet” Kelly Houbrechts