Fotografen maken portretten van Limburgers in hun kot
Terwijl wij met z’n allen in ons kot zaten de afgelopen weken, trokken verschillende Limburgse fotografen eropuit. Hun doel? Gemeentegenoten fotograferen achter hun raam of in hun deuropening. Het resultaat? Prachtige portretten én aangrijpende verhalen.
Wie wil er in het voorbijwandelen aan het raam een praatje slaan met mijn mama, nog heel helder van geest? Enkele minuten volstaan. Ze is volledig geïsoleerd en heeft het moeilijk.
Het was een verzoek dat fotografe Kirsten Dreesen danig naar de keel greep toen ze tijdens een van haar wandelingen door Tongeren woon-zorgcentrum De Motten passeerde. “Het raam stond een beetje open, dus ik sloeg uiteraard een babbeltje met de vrouw die binnen zat. Ze was al weken opgesloten op haar kamer. Als ik niet sterf door corona, dan is het wel van eenzaamheid, zei ze. Terwijl ik met haar aan het praten was, kwamen ook de andere bewoners nieuwsgierig luisteren aan het venster. Uiteindelijk heb ik drie uur rond het woon-zorgcentrum gewandeld om met de mensen te praten en hen te fotograferen. Ze hadden eindelijk nog eens contact met een vreemde, en hielden me dan ook zo veel mogelijk aan de praat. Achteraf postte ik de foto van de eenzame bewoonster en de boodschap op Facebook, wat meteen voor een storm aan reacties zorgde. Heel wat Tongenaren namen zich voor om ook eens met de vrouw te gaan praten.”
Dit verhaal toont perfect wat Kirsten wilde bereiken door op pad te trekken met haar camera: mensen via foto’s toch verbinden in coronatijden. Omdat ze als fotograaf geen betalende opdrachten meer mocht doen en omdat ze eens een positieve blik op de huidige crisis wilde werpen, besloot ze om rond te fietsen en te wandelen in Tongeren om haar stadsgenoten vast te leggen. “Vanop een veilige afstand, uiteraard. Ik kondigde telkens op Facebook aan dat ik op die dag in die bepaalde buurt ging zijn, en mensen konden dan laten weten waar ze woonden. Ik passeerde tijdens mijn route verschil
adresjes om een portret te maken en een babbeltje te slaan. Want vaak zijn de foto’s zelfs niet het belangrijkste. Het feit dat je daar bent, dat die mensen iemand anders zien, dat is veel meer waard.”
Soms bleken haar foto’s meer waarde te hebben dan op het eerste gezicht leek. “Drie weken geleden fotografeerde ik een ouder koppel al kussend in hun deuropening. Toen was er nog niks aan de hand. Maar intussen is de vrouw overleden aan het coronavirus. Haar man heeft ook een tijdje in het ziekenhuis gelegen, maar mocht dat intussen verlaten. Als aandenken aan haar meter en grootmoeder heeft de kleindochter die foto gekregen van haar vriend, voor Moederdag.” Voorlopig gaat Kirsten geen rondes meer doen. “Ik hoop wel dat ik binnenkort weer naar het woonzorgcentrum mag om meer bewoners te fotograferen.”
Ventileren
Sofie Nouwen uit Hasselt zag op Facebook de foto’s van Kirsten passeren en raakte geïnspireerd. “De afgelopen weken trok ik er ook elke zondag op uit met mijn camera. Op die manier wilde ik toch iets positiefs doen, want het zijn rare tijden. Het betekende nog meer voor de mensen dan ik dacht. Je merkte echt dat ze goed konden ventileren, omdat ze eens een praatje konden slaan met iemand anders. Velen zagen het ook als een manier om hun dagelijkse sleur te doorbreken, om eens iets anders te doen. Voor sommigen was het de eerste gezinsfoto in een lange tijd, of zelfs de eerste gezinsfoto tout court. Anderen bereidden iets speciaals voor. Bij één gezin had iedereen bijvoorbeeld een voorwerp vast dat hem of haar typeerde. Een kookpot voor de kok, een make-upborstel voor de schoonheidsspecialiste en een gsm voor de vader die vaak naar Londen moest bellen. Ik fotografeerde ook ouders die net een tweeling hadden gekregen. Achteraf bedankte hun oma mij via mail. Ze had haar kleinkinderen nog niet in het echt kunnen zien, maar kon zo toch een glimp opvangen. Dat vond ik heel mooi.”
Breien, tekenen en fietsen
Steef Jansen uit Oudsbergen voegde nog een extra dimensie toe aan haar foto’s. “Ik probeerde altijd iemand te fotograferen terwijl die aan het werk was of een hobby uitoefende. Op die manier kon ik altijd een verhaaltje geven bij de foto’s. Zo was er bijvoorbeeld een oma van bijna 90 jaar die sokken aan het breien was voor heel haar familie. Of ik legde de papa van mijn schoonzus vast, die sinds zijn pensioen aan het tekenen is geslagen. Of ik passeerde langs mijn kameraad die zijn dagelijkse fietslende tochtje nu binnenshuis maakt, en op rollen fietst. Dat leverde altijd voor toffe beelden op. En op Facebook zag je dan dat die foto’s gedeeld werden met familie en vrienden. Zo kon ik toch mijn steentje bijdragen.”
200 adressen
Kelly Donné bezocht op enkele weken tijd bijna 200 adresjes in Hamont. “Eerst wandelde ik nog, maar al snel moest ik de fiets nemen omdat mijn routes zo lang waren. Ik maakte portretten van gezinnen thuis, maar bijvoorbeeld ook van de bewoners van Dienstencentrum De Wiek. De reacties waren enorm positief. Veel mensen konden elkaar via de foto’s toch weer zien. Ook voor de kinderen was dat fijn, omdat ze niemand van hun vriendjes konden zien. Je merkte ook dat het voor vele gezinnen een soort daguitstap werd, waarbij iedereen nog eens zijn beste kleren uit de kast kon halen. Zelf heb ik er ook van genoten, zeker omdat mijn dochter na een tijdje gezellig meefietste en ook foto’s trok. Voorlopig ben ik er wel mee gestopt. Ik ga nog één keer naar Achel, omdat er ook daar veel vraag was. Maar binnenkort hoop ik terug op locatie te kunnen fotograferen. Want mijn klanten wachten.”
Wie de foto’s van Kirsten, Sofie, Steef en Kelly wil bekijken, kan terecht op hun Facebookpagina’s en/of Instagramkanalen.