Fout

De verkiezingen van een nieuwe liberale voorzitter zijn dinsdagmiddag weer opgestart. Maandag werden die al na een uur stilgelegd omdat een getuige van kandidaat Egbert Lachaert had ontdekt dat je meer dan een keer op dezelfde kandidaat kon stemmen. Kiescomité, gerechtsdeurwaarder, het was niemand eerder opgevallen. Een onwaarschijnlijk domme fout die het wantrouwen tussen de kandidaten nog wat meer voedt. De strijd is bikkelhard en ieder zet zijn beste wapens in. Lachaert floreert door de openlijke steun van zwaargewicht Alexander De Croo, kandidaat Bart Tommelein slaat terug door als kustburgemeester in coronatijden geregeld wat nieuws te vertellen. Om te zeggen dat de tweedeverblijvers wel welkom zijn of om – zoals gisteren - aan te kondigen dat je een plaats kan reserveren op het strand van Oostende. Daarmee haalt hij telkens de tv-journaals en die zichtbaarheid jaagt anderen de gordijnen in. Dan is er nog Els Ampe, die zich met haar standpunt tegen de lockdowndictatuur vanzelf het nieuws in werkt. Maar aangezien liberalen zich van nature niet de les laten spellen, is het de vraag of de leden zich hier door al die manoeuvres wel laten verleiden.

De nieuwe voorzitter kan in elk geval niet anders dan verzoenen, anders is hij alleen baas van een halve partij.

Sowieso heeft hij (of zij) niet alles te zeggen. Ook het partijbestuur wordt namelijk verkozen. Misschien dat de pikorde verschilt, maar daarin zullen zo ongeveer dezelfden zitten als nu. Dus als straks de nieuwe voorzitter opnieuw een keuze moet maken tussen paars-geel of paars-groen, moet die ook dat bestuur meekrijgen. De nieuwe voorzitter krijgt in elk geval een stevige vinger in de pap van de regeringsonderhandelingen. PS en sp.a hebben nu het initiatief genomen. Omdat ze de grootste familie zijn. Wel, de liberalen zijn de tweede grootste. Dus ook zij dansen straks mee. Allemaal dankzij hun Waalse zusterpartijen, want zowel Open Vld als sp.a zijn in Vlaanderen allesbehalve groot. Volgens Kamervoorzitter Patrick Dewael hebben de grootste partijen van het land geen kandidaat-premier. Hij ziet hun voorzitters eerder als burgemeesters, de ene van Antwerpen, de andere van Charleroi, zo zegt hij in Knack. Dus kom je voor het premierschap bijna vanzelf bij de liberalen uit, redeneert hij. Vorige keer, toen de paarsgroene trein vertrekkensklaar stond, lag het premierschap voor uittredend Open Vldvoorzitter Gwendolyn Rutten binnen handbereik, maar dat is wegens interne verdeeldheid afgeschoten. Zou dat bij een herkansing opnieuw gebeuren?