En zo gebeurt het
Bij een enorme crisis, tijdens een buitenmatige ramp of na een nooit gezien drama, draai je om. Dat is een van de wetten van goede journalistiek. Laat je niet betoveren door de waan van de dag, de scoop van de week of het nieuws van de maand. Ga rustig zitten, kijk rond en wacht. Want het is daar, buiten de radar van iedereen, dat de dingen gaan gebeuren. Wie goed kijkt, ziet na een tijdje dat er van alles beweegt aan de horizon, dat er zich iets roert boven de wolken en dat er zelfs wat schuifelt onder onze neus. COVID-19 is zo een fenomeen dat iedereen verblindt voor dingen die op dat moment in haar schaduw gebeuren. Goed getimed, en buiten het zicht, omdat iedereen in de greep is van de pandemie. Meestal gaat het om zaken die niet gelukkig maken, die bruuskeren, die het zonlicht niet verdragen en de belangen dienen van enkelen. Omdat COVID-19 al die dingen tegelijkertijd doet, merken we nauwelijks dat die dingen gebeuren. Of we hebben de kracht niet om te reageren als ze toch ontdekt worden.
Zo gebeurt het dat er plots enorme vlotten van meer dan 100 vissersboten de viswateren ten zuiden van Argentinië letterlijk leegvissen. Vijftig ton vis per dag afgevoerd onder het maanlicht en buiten het zicht van satellieten. In Brazilië stuurt de president troepen naar het Amazonewoud om het te beschermen. Satellietbeelden onthullen echter dat de vernietiging van het woud ongekende proporties heeft aangenomen, niet zonder hulp van diezelfde troepen. En ook bij ons wordt een ernstig debat over het wel of niet bewaren van waardevol natuurgebied gemakkelijkheidshalve overgeslagen. Intussen gaat de oorlog in Syrië ongehinderd door en dreigt er hongersnood in grote delen van Afrika. Internetporno kent een ongekend succes en niemand die nog ziet hoe dit netwerk zich globaal aan het vertakken is. Ondertussen maken de WHO, de USA en Europa zich kwaad op China, een grootmacht die antwoordt met de smakende belofte een vaccin te zullen schenken aan de hele wereld. Trump verkondigt intussen de oplossing al lang gevonden te hebben in Chloor en Hydroxychloroquine. Een opeenvolging van rariteiten die we zo gewoon zijn gaan vinden. En dat van onze zogenaamde wereldleiders die beloven te bouwen aan een duurzame wereld. Het lijkt wel een toneelstuk, met een zoeklicht dat enkel de hoofdrolspelers belicht en onze blik zo afleidt van de wereld. Het gevaar is dat dit soort schijnvertoningen ons verblindt. Dat we niet meer zien wat er werkelijk gebeurt. Terwijl COVID-19 ons ook net met een vergrootglas de nood aan respect voor de andere en aan het nemen van echte verantwoordelijkheid toont. De spiegel die zegt dat we op zoek moeten naar nieuwe systemen en geëngageerde mensen. Het is aan ons om te bepalen hoe en waar we naar kijken.
COVID-19 is zo een fenomeen dat iedereen verblindt voor dingen die op dat moment in haar schaduw gebeuren. Goed getimed, en buiten het zicht, omdat iedereen in de greep is
van de pandemie