Jeannine overleefde corona maar haar man haalde het niet
Bijna twee maanden nadat zij en haar partner kritiek naar het ziekenhuis werden gebracht, mag Jeannine (75) uit Alken woensdag weer naar huis. Zonder haar Jean-Pierre helaas, die ze verloor aan corona. Om haar te steunen zal de buurt haar met een luid applaus ontvangen.
Het was op woensdagochtend 18 maart dat Jeannine Renquin (75) en haar partner Jean-Pierre (77) voor het eerst merkten dat er iets mis was. “Ik had wat keelpijn en een loopneus, en JeanPierre ook”, blikt ze terug. “Een dag later kregen we wat koorts, zaterdag was dat al hoge koorts en besloten we de huisarts te bellen. Die kon zelf niet komen, maar stuurde twee andere dokters om ons te onderzoeken.” “Volgens de dokters was alles oké. We moesten gewoon binnenblijven en Dafalgan nemen. Maar zondag bleef onze koorts hoog en kwamen er opnieuw twee dokters, die herhaalden wat de eerste twee gezegd hadden. De dagen daarna verdween mijn eetlust en kon ik niks meer doen. Ik herinner me nog dat mijn man woensdagavond voorstelde om beneden te blijven slapen in de zetel. Ik denk dat we die nacht van onze sus zijn gegaan.”
Raam ingeslagen
De ochtend nadien, op 26 maart, ging Marino Renquin naar dagelijkse gewoonte de krant bij zijn zus in de bus stoppen. “Vanuit mijn brasserie in Alken bracht ik elke dag Het Belang van Limburg naar Jeannine en Jean-Pierre. Maar toen ik daar die donderdag rond 9.30 uur aankwam, waren alle rolluiken nog gesloten. Ik belde aan, maar niemand deed open. Toen ik op het raam klopte, zag ik dat Jean-Pierre nog teken deed dat
“Ik kon Jean-Pierre drie keer bezoeken met beschermende kledij aan. De vierde keer zei de verpleegster dat hij een hersenbloeding had gekregen. Ik kon hem nog een keer zien
om afscheid te nemen”
Jeannine
“Heel Alken kent haar, ook de klanten van mijn brasserie In De Ton. Daarom heb ik zo veel mogelijk mensen opgetrommeld om haar op te wachten met een luid applaus als
ze thuiskomt”
Marino
broer van Jeannine
ik weg moest gaan. Hij was helemaal van de kaart.” Intussen had de buurvrouw ook gemerkt dat de rolluiken nog dicht waren, en haar zoon Bruno verwittigd. “Bruno had een sleutel, maar Jeannine had haar sleutel binnen op de deur laten steken”, zegt Marino. “Het enige dat we konden doen, was het badkamerraam inslaan. De kleindochter van Jeannine klom er met een mondmasker als bescherming door, en deed de deur open. Al snel kwamen twee ambulances en een mug aan, die Jean-Pierre en Jeannine meenamen. Ze waren allebei uitgeteld. Jeannine stak enkel nog even haar hand op.”
Hersenbloeding
Jeannine zelf herinnert zich enkel flarden van die ochtend. “Ik weet nog vaag dat mijn kleindochter langs me door liep. ‘Wat kom jij toch doen?’, vroeg ik haar. Zij zei dat de ambulance eraan kwam. Daarna werd ik weggebracht naar het ziekenhuis, waar ze me in slaap deden.” Jeannine moest beademd worden en lag ongeveer tien dagen in een kunstmatige coma op de intensieve afdeling. Ze kroop door het oog van de naald. “Toen ik bijkwam, had ik constante waanbeelden door de narcose. Na een paar dagen mocht ik weer naar een gewone kamer, maar ik had zo veel spierpijn aan mijn been en arm van het lange stilliggen. Dat was afzien. Alles deed pijn.” Jeannine besefte ook dat haar partner nog steeds in coma lag. “Gelukkig mocht hij snel verhuizen van de Campus Virga Jesse naar Campus Salvator, waar ik lag. Ik kon hem drie keer bezoeken met beschermende kledij aan. De vierde keer zei de verpleegster dat Jean-Pierre een hersenbloeding had gekregen. Ik kon hem nog een keer zien om afscheid te nemen. Vlak daarna hoorde ik dat hij overleden was. Verschrikkelijk. Dat kreeg ik ook nog eens te verwerken, terwijl ik in dat kleine kamertje zat. Op een bepaald moment was ik helemaal uitgeweend.”
Een maand geleden verhuisde Jeannine naar het Revalidatiecentrum St.-Ursula in Herk-de-Stad, en dat mag ze woensdag eindelijk verlaten, twee maanden nadat ze ziek werd. “Ik ben hier goed verzorgd, maar ik ben blij dat ik eindelijk uit deze kamer kan. Al zal het moeilijk zijn om alleen thuis te komen, zonder Jean-Pierre. Gelukkig kan ik me optrekken aan mijn geweldige familie.”
Erehaag
Marino kan alvast niet wachten om zijn zus weer te zien. “Ik verlang er zo naar om haar eens vast te pakken”, zegt hij geëmotioneerd. “We hebben wel getelefoneerd en gepraat aan het venster, maar dat is toch niet hetzelfde.” Om haar een hart onder de riem te steken en om de zorg te bedanken, organiseert hij woensdag om 16.15 uur een erehaag in de straat als Jeannine thuiskomt. “Heel Alken kent haar, ook de klanten van mijn brasserie In De Ton. Daarom heb ik zo veel mogelijk mensen opgetrommeld om haar op te wachten met een luid applaus. Alken is zwaar getroffen, en dat heeft ons dichter bij elkaar gebracht. Jeannine toont ons dat er toch nog hoop is.”