Politiek is een kaartspel
Vandaag, dag op dag, zitten we welgeteld een jaar zonder volwaardige regering. En het ergste is: u ligt er niet eens wakker van. U heeft zich teleurgesteld afgekeerd van de politiek. Politici zijn een ras dat niet te vertrouwen is en in de hoofden van de Vlaamse kiezers zijn ze een groter probleem voor dit land dan het coronavirus. Als er voor onze beleidsmakers een jaarlijkse evaluatie zou gebeuren zoals bij het management in het bedrijfsleven, dan zou geen enkele doelstelling gehaald zijn. Meer nog, de helft van de leiding zou buiten liggen. Zo simpel is het. Het is bijzonder triest om na een jaar de balans op te maken en vast te stellen dat zelfs een pandemie die haar voorgaande niet kent, onvoldoende reden blijkt om verder te kijken dan het eigenbelang. Deze crisis had een koevoet kunnen zijn om een doortastende regering op de been te krijgen. Het was een unieke gelegenheid om het politieke vertrouwen van de bevolking te herstellen, want in tijden van nood volgen mensen graag en makkelijk een goede leider. Helaas, dat momentum is voorbij. Enkel de dreiging van nieuwe verkiezingen in september blijft nog over. Die is blijkbaar zwaarder te verteren dan COVID-19. De afgelopen dagen rollen oude en nieuwe partijvoorzitters over elkaars voeten met de roep om een gezamenlijk project, de wil om vooruit te gaan, en het loslaten van allerlei “exclusieven”, zoals dat dan heet. Om ze vervolgens via een achterpoortje snel weer op tafel te leggen. Toch lijkt er over één ding alvast consensus te bestaan: alles is beter dan de kiezer onder ogen te komen. Ergens is dat begrijpelijk. Na een jaar opnieuw naar de stembus moeten trekken – los van hoe en of dat veilig kan worden georganiseerd- is jezelf een brevet van onbekwaamheid uitreiken. Daar staat niemand om te springen. Alleen de politieke maagden van de regering, het Vlaams Belang en de PvdA, spinnen hier garen bij. Voor de anderen rest in dat doemscenario niets meer of minder dan een historische nederlaag. Tegen die achtergrond is de toenemende polarisatie van de Vlaming niet onlogisch. Want als politici zelf al niet meer geloven dat je met goed beleid ook verkiezingen kan winnen, waarom zou de kiezer dat dan doen? Nochtans is politiek niet moeilijker dan een kaartspel: je kan passen, vragen en meegaan, en tot slot spelen. Als je past, dan ga je naar de oppositie. Wil je meespelen, zoek je een compagnon rond de tafel en vorm je een regering. Lukt het spelen niet, dan moeten de kaarten opnieuw gedeeld worden en zijn er verkiezingen. Dat is de enige juiste manier. Het is nu aan de spelers. Zij zijn voorlopig nog aan zet. Tot september.