Kleine-Brogel zoekt vrouwelijke F-16-piloten
DEFENSIE LOMMEL/PEER
Een jonge pilote die in ware Top Gun-stijl poseert in een F-16. Met een foto van Anne-Marie ‘Mie’ Jansen uit de oude doos wil de vliegbasis van Kleine-Brogel via sociale media vrouwen warm maken voor het beroep. Mie was in 1993 de eerste Belgische die met een F-16 vloog. Slechts één vrouw deed het haar na, en intussen zijn er zelfs geen vrouwelijke F-16-piloten meer actief in ons land. “Het staat bekend als een mannenberoep en dat willen we doorprikken”, zegt luitenant-kolonel en commandant luchtoperaties Davy Compeers. “Een vrouw kan deze job net zo goed uitoefenen, het enige verschil is dat ze tijdelijk moet stoppen bij een zwangerschap. Ook de moeilijke combinatie met een gezin kan sommige vrouwen tegenhouden.”
Fysieke proeven
Toen Mie aan haar opleiding tot F-16-pilote begon, moest ze het pad effenen. “De mannen in de opleiding moesten wennen aan het idee”, blikt ze terug. “In heel Europa waren we destijds met amper vier F-16-pilotes. Het was niet altijd gemakkelijk, maar in dertig jaar is de mentaliteit gelukkig totaal veranderd.” F-16-pilote worden was nochtans niet haar kinderdroom. “Rond mijn achttiende kwam ik als onderofficier op Kleine-Brogel terecht. Als ik ging joggen op het domein, zag ik de F-16’s overvliegen. Toen dacht ik: dát wil ik. Al zag ik het toen vooral als een utopie.” Maar Mie zette door en bereidde zich twee jaar lang voor op de toelatingsproeven. “Vooral de fysieke proeven waren een uitdaging. Ik moest hetzelfde niveau als de mannen bereiken. Zo moest ik mezelf minstens acht keer kunnen optrekken. Ik trainde zo hard dat ik het tien keer kon. Daarvoor ging ik vier keer in de week twee uur fitnessen en vijf keer lopen. Van de 800 kandidaten stroomden er dertig door tot leerling-piloot, onder wie ikzelf.” Tijdens haar tien jaar als gevechtspilote vloog Mie naar alle hoeken van de wereld. In 1995 kwam ze oog in oog te staan met de gevaren van de job, toen ze crashte tijdens een formatielanding in Tsjechië. “Ik heb toen heel laat aan de hendel van mijn schietstoel getrokken zodat ik met stoel en al op de grond belandde.” Als bij wonder hield ze er slechts een fractuur en een barst in haar ruggenwervel aan over. “Ik was drie maanden buiten strijd maar daarna ben ik meteen weer gaan vliegen.” Toen ze in 2004 afzwaaide, moest ze dan ook afkicken. “Maar het was tijd voor iets anders. De G-krachten doen ook veel met een lichaam, vooral je rug en nekwervels.” Mie vloog nadien nog een drietal jaar met een C-130 vrachtvliegtuig. In de laatste jaren van haar carrière was ze instructeur op Marchetti SF260-vliegtuigen.
Pensioen
Sinds 2013 geniet Mie van haar pensioen, samen met haar partner. Kinderen zijn er nooit gekomen. “Niet alleen omdat dat moeilijk te combineren was, ook omdat ik nooit een echte kinderwens heb gehad.” Vandaag brengt ze haar tijd vooral sportend door. “Vliegen doe ik niet meer. Maar als hier een F-16 overvliegt, dan doet me dat wel nog altijd iets.”