“Ik leer ondernemers de architect van hun eigen leven te zijn”
Twintig jaar geleden won de Lanakense judoka Ann Simons brons op de Olympische Spelen in Sydney. Vandaag begeleidt ze jonge ondernemers en binnenkort brengt ze een eerste boek uit. “Je moet de architect van je eigen leven zijn. Ik ben dat niet altijd gewe
Koffiebranderij, staat in grote letters op de muur, maar eigenlijk heeft het historische pand een van de jeneverstokerijen van Hasselt gehuisvest. “Tijdens de oorlog was het verboden om jenever te stoken. Toen hebben ze er koffiestokerij van gemaakt”, legt Ann Simons (39) enthousiast uit.
Het gebouw dateert uit 1904, maar het is gemoderniseerd met oog voor kunst en respect voor de geschiedenis. “Wim en ik proberen de toekomst en het verleden elkaar hier te laten ontmoeten.” In de stokershal, achteraan in de tuin, heeft Simons plannen voor een filmstudio, want een van de jonge bedrijfjes die ze begeleidt, is het productiehuis Potvos. “Ik help jonge ondernemers bij het opstarten van een business”, zo vat ze haar job samen. “Ik ben heel graag met jonge ondernemers bezig. Je kan ze een beetje vergelijken met jonge sporters. Momenteel begeleid ik drie start-ups: naast Potvos zijn er Fueled, een marketingbedrijfje, en Headr, een project van studenten die tijdens hun studies al een IT-bedrijf zijn begonnen. Ik vind het plezant om die jongelui hun volgende stappen te zien zetten. Om ze te ondersteunen om hun dromen waar te maken.”
Om te investeren heb je startkapitaal nodig. Het zullen geen judo-centen zijn die jij investeert?
“De centjes komen van de Cronos Groep, de paraplu boven mijn bedrijf Wingmen. Het is heel raar: zo’n 7.000 mensen werken nu voor Cronos en toch is er bijna niemand die ons kent. Wij zijn 29 jaar geleden opgericht als een eenmansbedrijf van Jef de Wit. Dat we zo mysterieus zijn, komt ook doordat Jef altijd onder de radar wil blijven. Dat is een bewuste keuze. Jef is voor elke medewerker heel toegankelijk, maar google hem maar eens: foto’s zal je niet vinden.”
Wat doen jullie dan?
“Cronos heeft als missie om jonge ondernemers kansen te geven. Op de lange termijn en op hun eigen tempo. Het is een couveuse: je mag groeien in een veilige omgeving, want Cronos neemt de financiële risico’s op zich. Je mag fouten maken, want we hebben zo’n 200 bedrijven en de sterkeren vangen de tegenslagen van de zwakkeren op. In ruil heeft Cronos aandelen in al die bedrijven. Mijn vriend Wim (broer van Stijn Bijnens, CEO van concurrent Cegeka, nvdr) werkt ook voor Cronos. Maar waar ik vooral met de mens werk, doet hij het zakelijke: wat is het businessplan, waar gaan we winst maken?”
Wat doe jij concreet?
“De meeste van onze bedrijfjes zijn actief in de IT-sector. Ik ben geen IT’er. Ik probeer de mensen in zichzelf te laten geloven. Mental coaching. Ik wil jonge gasten de kansen geven die ik zelf ook heb gehad in de sport, van Jean-Marie Dedecker, van het BOIC, enzovoort. ”
Hoe ziet een typische dag eruit voor jou?
“Ofwel ga ik naar het kantoor van Wingmen op de Corda Campus. Ofwel coach ik mensen, mentaal en emotioneel, één-op-één of in workshops. Dat is meestal hier aan huis. Ik richt me daarbij op bedrijfsleiders en jonge high potentials. Het belangrijkste is dat ze vanuit een passie vertrekken en dat ze de volgende stap willen zetten. Ze moeten een betere versie van zichzelf willen worden. Het is
werken, het komt niet zomaar, je moet de toekomst zelf creëren. Dat is altijd het uitgangspunt.
Wie ben jezelf ? Wat zijn je waarden? Is dit het juiste pad, of is dit het pad van je omgeving? We gaan samen bekijken hoe je de architect van je eigen leven kan zijn.”
Die mensen zijn strevers, carrièrejagers, yuppies?
“Helemaal niet. Ik werk niet graag met strevers, want die doen het meestal voor de buitenwereld.
“Het moeilijkste aan topsport is stoppen. De adrenaline valt weg. Je krijgt het gevoel dat je alleen op de wereld staat, dat niemand je begrijpt” Ann Simons
Ex-judoka
Ik probeer door iedereen zijn ego te geraken. Ik ben geen psychologe van opleiding, ik heb economie gedaan. Maar ik heb zelf anorexia gehad en ik weet hoe het is om op een bepaald moment niet je eigen pad te volgen.”
Architect van je eigen leven, dat klinkt controlefreak-achtig.
“Net niet. Ik kan de toekomst niet controleren. Als je controle wil, krijg je angst. Bij Cronos zeggen ze: laat die controle los en bouw. Maak een plan, en wijk van dat plan af. Jef zegt altijd tegen mij: het
zal nooit plan A worden, het zal eerder Z zijn. Dat is een fijne levensfilosofie. Werken, bouwen, omgaan met verlies, erop vertrouwen dat het goed komt en dat er mensen zijn die je opvangen als het niet goed komt. In het judo wou ik alles controleren. Anorexia is willen controleren.”
Put je uit je ervaring als topsporter? Had je dit gekund zonder je judocarrière?
“Ik ben geworden wie ik ben met judo. Ik heb er heel veel geleerd over mezelf. Achteraf dan, want op het moment zelf ben je alleen maar bezig met winnen. Het judo heeft me veel inzicht gegeven in het menselijke gedrag. Als ik me niet op het judo had gestort, was ik waarschijnlijk voor dokter gaan studeren, want dat was vroeger mijn droom. Ik wou andere mensen helpen en dat doe ik nu ook.”
Staat dat niet haaks op het egoïsme van de topsporter?
“Misschien wel. Maar pas op: ik ben geen Moeder Theresa. Ik wil zelf ook altijd beter worden van wat ik doe. Ik vind het fijn als ik veel workshops kan verkopen. Ik wil business-succes hebben. Ik was een egoïstische topsporter omdat ik dat moest zijn. Ik was een strever. Zowel op school als in topsport wou ik echt wel de beste zijn en winnen.”
Ten koste van alles en iedereen?
“Niet zo zeer ten koste van anderen. Meer ten koste van mezelf en mijn lijf. Judo heeft mijn lichaam kapot gemaakt. Maar ik vind het nog altijd het mooiste spelletje dat er is. En ik mag ook niet klagen, want alles is goed genezen. Ik heb zelfs nog een marathon gelopen.”
En de 10km gewonnen op Dwars door Hasselt!
“De Belgische top deed natuurlijk niet mee. Maar ik was helemaal niet goed voorbereid, had vooraf meer gefietst dan gelopen. Maar eens aan de start dacht ik: fuck, ik ga gewoon alles geven. Toen ik onderweg hoorde dat ik eerste vrouw was, wou ik dat niet meer afgeven. Wim en ik hadden eigenlijk getraind voor de marathon van Antwerpen. We lopen vier keer in de week, tussen de 40 en 50 kilometer per week. Dat is niet extreem voor een marathon. Mijn streefdoel was 3u30’, uiteindelijk werd het 3u17’. Het is allemaal niet zo belangrijk, zeg ik dan wel, maar eens ik bezig ben, ga ik tot het uiterste. Even was ik in de val getrapt om verder te gaan in dat lopen. Dan moet ik oppassen, want het kan een trigger zijn voor anorexia. Ik ben bijna 40 jaar. Ik wil er plezier in houden. Ik wil sportief en gezond zijn. Lopen is een middel, geen doel meer. Soms moet ik me tegenhouden.”
Je hebt getuigd over je eetstoornissen, een gevolg van die strijd om onder 48 kg te geraken.
“Inge Clement vocht in mijn gewichtsklasse en ik moest altijd vechten om onder de 48 kilo te geraken. Ik meet 1m61 en de meeste tegenstanders waren 10 tot 15 centimeter kleiner. Anorexia is een ziekte voor het leven. Ik eet nu gewoon, ik heb geen symptomen meer. Maar als ik in een stressperiode zit, moet ik erop toezien dat ik blijf eten. Ik heb het mechanisme nu door, maar dan moet je nog de kracht hebben om dat mechanisme om te draaien. Daarvoor heb je de steun van je omgeving nodig. Alleen dan laat je je niet vangen door dat beest. Ik sta nu één keer per dag op de weegschaal, en sommige dagen vergeet ik het. Als dat gebeurt, weet ik dat het goed zit.”
Je hebt je stem ook laten gelden in de #MeTooperiode.
“Ze hadden mij gevraagd als ambassadeur en bij Lieven Van Gils heb ik getuigd hoe een coach in het judo mensen over mijn grens ging. Bij mij als 23-jarige, maar ik had het ook gezien bij meisjes van 14. Het zat structureel ingebakken in de opleiding. Mentaal en verbaal hé, lichamelijk heb ik het nooit geweten. Van Gils heeft toen gevraagd of die persoon nog in het judo werkte, en ik heb ja geantwoord. Daarop is het op gang gekomen en even later volgde die affaire rond Bart De Pauw. Plots zat ik er midden in, maar ik was nooit van plan om het Vlaamse gezicht van de #MeToo-beweging te worden. Ik heb heel bewust één enkel interview gegeven aan De Standaard, en daarna niets meer. Ik wil aan een positief verhaal werken, en #MeToo is heel negatief en heel zwaar. Ik heb mijn deel gedaan.”
Ben je zelf de architect van je leven?
“Ik probeer dat te zijn, maar ben het zeker niet altijd geweest. In mijn judotijd zeker niet, en ook nu worstel ik daar nog mee. Het moeilijkste aan topsport is ermee stoppen. Tijdens je carrière ben je alleen maar in beslag genomen door je sport. Je
Lees verder op blz. S10
“Anorexia is een ziekte voor het leven. Als ik stress heb, moet ik opletten dat ik
blijf eten”
Ann Simons
Ex-judoka “Mijn zoon is mijn spiegel op het leven. Ik moest altijd winnen, voor hem is het goed als het plezant is. Hij leert mij heel
veel”
Ann Simons
Mama van Ruben