Truiense poetshulp krijgt Vlaams ereteken: “Dit is voor álle werkers in de zorg”
Al voor het vijfde jaar op rij deelde de regering op de Vlaamse feestdag eretekens uit aan een select kransje Vlamingen voor hun “uitzonderlijke verdiensten” voor de regio. Tal van gerenommeerde kunstenaars, schrijvers, sporters en professoren mochten het prestigieuze edelmetaal met bijbehorende oorkonde al in ontvangst nemen. Na vandaag mag ook Martine Van Eyck haar naam in dat rijtje gelauwerde burgers bijschrijven. “Ik kan het nog altijd niet geloven”, vertelt de Truiense, die al 26 jaar poetshulp is in het Sint-Trudo Ziekenhuis. Al heel vroeg in deze crisis werd het regionale ziekenhuis met een toestroom van coronapatiënten geconfronteerd. “Elke medewerker van het ziekenhuis heeft de afgelopen maanden keihard geknokt om iedereen de allerbeste zorgen te garanderen”, getuigt Martine.
Gezondheid op spel gezet
Dit jaar wou de Vlaamse regering ‘gewone’ mensen in de verf zetten die onze maatschappij draaiende hielden toen het virus wild om zich heen sloeg. “Als zwaarst getroffen ziekenhuis van het land lag de keuze voor Sint-Trudo voor de hand, maar waarom ze precies bij mij zijn beland, weet ik niet. Dat doet er ook niet toe, want deze titel is er voor álle Vlaamse zorgmedewerkers. Dat vertelde mijnheer
Jambon mij ook toen hij het ereteken uitreikte. Hij was ontzettend trots op mij en al mijn collega’s.” “Het is een huldebetoon aan allen die vaak hun gezondheid op het spel hebben gezet om onze samenleving in het heetst van de coronastrijd draaiend te houden”, sprak Jambon.
Ontlading
Martine nam het ereteken met betraande tranen in ontvangst, overmand door emoties. “Een moment van ontlading na vier ontzettend zware maanden”, vertelt ze. “Niet enkel fysiek, maar ook mentaal. Ons ziekenhuis heeft 93 corona-overlijdens moeten betreuren die er bij iedereen diep hebben ingehakt. Maar we zijn blijven doorgaan, zonder zeuren.” Als poetshulp op intensieve zorgen vervulde Martine een cruciale taak in de strijd tegen de verspreiding van het virus. “Ziekenhuishygiëne was al prioriteit nummer één, maar nu moesten we nóg grondiger te werk gaan. Het waren lange en vermoeiende dagen, met al die beschermende kledij. Daarnaast was ik uiteraard bang om zelf het virus op te lopen en mijn naasten te besmetten. Daar ben ik gelukkig gespaard van gebleven.”
Solidariteit
Ondanks al het leed onthoudt de Truiense ook positieve zaken. “De solidariteit die er onder het ziekenhuispersoneel is ontstaan, is prachtig. Dokters, verpleegkundigen, poetsploegen,…iedereen trok aan hetzelfde touw om dat vreselijk virus te verslaan. Daarom is dit ereteken niet voor mij, maar wel voor álle medewerkers in de zorgsector.”