“Ik wil spelersmakelaar worden om jonge spelers raad te geven”

Nog eentje om het af te leren. Feit of fictie? Jonathan Legear is opgetogen. Hij heeft net een looptest achter de rug. “Het ging vandaag veel beter. Ik ben erin geslaagd ze af te werken in drie minuten en 90 seconden”, klinkt het, tot grote hilariteit binnen de kleedkamer van Anderlecht. “Ik denk wel dat dat echt gebeurd is”, grijnst de Luikenaar. “Jonge gasten die voor de gek worden gehouden in een kleedkamer, dat is toch van alle tijden?”

Jonathan Legear (33) is sinds zijn debuut als 17-jarige bij Anderlecht vaak bespot, maar eigenlijk is hij zo heerlijk eerlijk dat je weet dat er geen kwaad in hem schuilt. We bevinden ons op de weg tussen Sint-Truiden - zijn laatste Belgische profclub - en Luik, waar hij nu onder contract ligt bij Wezet, in eerste amateur - of eerste nationale zoals het nu officieel heet. Legear is net uit zijn Mercedes gestapt. Hij plant zich neer aan een tafeltje, bestelt een Ice Tea en duwt ondertussen een zakje snus onder zijn lip. Pruimtabak. “Doe ik sinds twee jaar. Roken deed ik nooit. In tegenstelling tot wat ik in Turkije zag, bij Adana Demirspor. Daar steekt de helft van de kern na de match een sigaret op.”

Laten we daar de draad oppikken. Waarom heb je het in Turkije, na jouw vertrek bij STVV, nog geen jaar volgehouden?

“Het was daar fijn leven, maar voor mijn gezin was het beter dat we terugkeerden. Ik speelde niet. In het Turkse voetbal leven ze op een andere planeet. Wetten worden niet nageleefd. Spelers worden maandenlang niet betaald. Dan stap je naar de FIFA, volgt er een straf, gaat de club failliet, herbeginnen ze weer. Het is daar maffia. Ik had een topvoorzitter, maar elke transferperiode werden er vijftien spelers binnengehaald. Ik zei hem dat hij beter een technisch directeur kon aanstellen, want die was er niet. Terwijl stabiliteit toch de sleutel tot succes is. Kijk naar Liverpool, naar Club Brugge. Hij vroeg me of ik niet voor de jeugd wilde werken. Of technisch directeur wilde worden. Omdat hij vond dat ik de enige was die hem de waarheid zei. (droog) Al volgde hij mijn raad niet op.”

Waarom bol je sinds Nieuwjaar uit in eerste amateur?

“Ik had wel gesprekken met Kortrijk, Oostende en Waasland-Beveren, maar concreet werd het niet. En ik heb al een miljoen kilometer in de auto afgelegd. Om dan weer elke ochtend om zes uur te moeten vertrekken? Non, merci. Ik wilde graag weer naar STVV, maar sinds de komst van de Japanners is de communicatie er moeilijk. En Standard, de club van mijn hart, haalt geen spelers van 32 meer. Dan liever Wezet, in de regio, waar ik nog als prof kan trainen en ondertussen mijn volgende carrière kan voorbereiden. Ik ga de trainerscursus aanvatten, maar louter als bagage. Ik wil spelersmakelaar worden. Want zeg nu zelf, de helft van de grote spelersmakelaars - zoals Mogi Bayat of Christophe Henrotay - heeft nooit zelf een grote carrière als voetballer gehad. Ik wil jonge spelers raad geven.”

En zeggen hoe het niet moet? Sportief heb jij er toch niet alles uit gehaald.

“Dat is wel duidelijk. De slechtste keuze die ik maakte, was naar Terek Grozny gaan in 2011. Kon ik het overdoen, ik bleef bij Anderlecht. Dan kon ik misschien nog naar West Ham of Everton, waarmee ik had gesproken. Ik verdiende goed mijn boterham bij Anderlecht en het is niet zo dat Terek vijf keer meer gaf. Al was het qua levenservaring wel mooi.”

Mehdi Carcela vertelde dat hij in Rusland ooit een feest van zijn voorzitter bijwoonde, waar Cher en Adele optraden alsook een vrouw die watermeloenen kapotsloeg met haar eigen paar... euh... fruit.

“Mehdi leefde in Moskou, wat mij betreft een van de mooiste steden. Beter dan Londen, Milaan of Madrid. Maar ik leefde in een kuuroord in Tsjetsjenië van 30.000 zielen, waar je je in de jaren zestig waande. Luxe was er niet, maar het was er wel een andere planeet. President Khadirov leefde in een paleis dat wel het Witte Huis leek, met een zoo waar beren, leeuwen en tijgers leefden. Maar ik kan geen slecht woord over hem zeggen. Hij deed alles voor zijn volk. Toen ik terugkeerde van Grozny, kreeg mijn carrière wel een fikse knauw.”

Vertel.

“Toen ik in Rusland vertrok, kon ik naar PSV, Genk of Standard. Mijn zaakwaarnemer raadde me dat af. Ik was loyaal. Uiteindelijk liet hij me in januari tekenen bij Olympiakos. Voor drie jaar. Omdat ik zes maanden niet had gespeeld, zou ik in België blijven trainen en pas tegen de voorbereiding terugreizen naar Griekenland. Plots werd me aangeraden om bij KV Mechelen te trainen. Waarom? Ik kende daar niemand, het is ver. Dan kon ik even goed bij Anderlecht mijn conditie onderhouden. Ik had een appartement in Brussel.

Maar er werd aangedrongen en na drie weken gaf ik toe. Vervolgens belde Frank Vercauteren me de beste coach die ik ooit had - om te vragen of ik geen wedstrijden kon meespelen. Dat was niet het plan. Ik begon me vragen te stellen, maar uiteindelijk speelde ik toch een paar matchen. Enfin, in juli kreeg ik te horen dat ik toch niet naar Olympiakos kon, dat de coach me daar niet wilde. Zelfs de voorbereiding kon ik niet meedoen. Ik nam een advocaat onder de arm, we stuurden aangetekende brieven en uiteindelijk slaagden we erin mijn contract te verbreken. Wat is er gebeurd?”

Het was nooit de bedoeling om voor Olympiakos te spelen?

“Wellicht niet. Ik vermoed dat mensen gewoon geld via mij wilden verdienen, door me eerst daar te laten tekenen en dan elders mijn marktwaarde weer te laten opkrikken. Uiteindelijk ben ik daardoor in februari van het jaar nadien moeten terugkeren naar Standard, waar ik de eerste maanden speelde voor een loon dat misschien een derde was van het laagste salaris in de huidige kern. Zes maanden eerder kon ik nog honderd keer meer verdienen. Dus niet alleen verloor ik een flinke som geld, ik verloor ook anderhalf jaar tijd. Spelersmakelaars die niet correct zijn, kunnen je carrière breken. En dat vind ik zo schandalig. Dat zou ik nooit doen. Daarom wil ik jonge gasten helpen.”

Ook omdat je weet hoe een prof niet moet leven?

“Mijn levensstijl was een ramp, ja. Ik ging te veel uit. Als je achttien jaar bent en je verdient goed geld, wie zet er dan geen stapje in de wereld? Ik was geen uitzondering. Drie vierde van de spelers in België vertoefde op dezelfde plek als ik, twee keer per week. Het enige verschil was dat zij niet geblesseerd raakten. Ik wel. Hoeveel matchen mist Radja Nainggolan en welke levensstijl heeft hij? Snap