“Noë moest doortrainen tot haar elleboog kapot was”
Noë Canale is nu veertien jaar. Ze is de dochter van Pino Canale, bekend in de voetbalwereld als speler, trainer en uitbater van de Soccer Arena in Genk. Mama Silvia Corsi doet het verhaal van het bewogen jaar dat haar dochter doorbracht aan de topsportschool in Gent. “Noë is vroeg begonnen met turnen en mocht op het vierde studiejaar naar de topsportschool in Hasselt gaan. Op het eerste middelbaar verhuisde ze naar de nationale selectie in Gent. Dat heeft maar één jaar geduurd - gelukkig - en ze had er vooral problemen met één trainer, een rotte appel die het voor veel kinderen wist te verpesten. Dat was Virginie, de zus van headcoach Marjorie Heuls. Zij maakte de kinderen met de grond gelijk. Ze zijn niet goed genoeg, ze zijn te dik, ze worden constant afgesnauwd. Ze worden behandeld als robotten. Je mag er nooit wenen of klagen, want dan laten ze je links liggen en bekijken ze je niet meer.”
“Die kinderen worden heel hard gemaakt” vervolgt Silvia. “Bij Sta-Paraat hadden we al een slechte ervaring gehad. Een trainster heeft Noë daar echt pijn gedaan. Ze gaan op de kinderen zitten en trekken hun benen open om de lenigheid op te bouwen. Maar die Oekraïense coach bleef op Noë zitten en schreeuwde dat ze moest stoppen met wenen. Drie dagen heeft Noë daarna niet kunnen wandelen. Die trainster is er later ook ontslagen. In Gent heeft Noë veel blessures gehad, en zij niet alleen. Dat komt doordat ze altijd moeten doortrainen, ook al hebben ze pijn. Die kinderen durven en mogen niets zeggen. Zoals vele anderen is Noë ook geopereerd. Ze had een botoedeem aan de elleboog, een stressfractuur. Omdat die blessure altijd maar terugkwam, hebben ze operatief een loshangend botje moeten verwijderen.” “Wat ze nu ook beweren, bij de Gymfed konden we nergens terecht met onze klachten. Aan haar trainsters zijn we nooit voorgesteld. De eerste maanden wisten we zelfs niet wie dat waren. We zetten Noë af aan de school en het internaat, en zij werd er gewoon in gegooid. In januari zei Noë plots dat ze wou stoppen. Ze was te veel gekwetst en de trainingen waren niet meer leuk, dat was het enige dat ze zei. En dat er altijd maar geschreeuwd werd. Toen pas, na zeven maanden, hebben we contact gehad met een trainer. Dat was Julie Croket (zelf ex-topturnster, nvdr). Zij heeft wel geluisterd. Ze vond dat Noë niet mocht stoppen en moest doorbijten. Ik heb mijn dochter toen gezegd: als je nu stopt, kan je nooit meer terug, doe nog een maandje door. Dat heeft ze gedaan en het ging beter. Na een maand heeft ze me bedankt omdat ik haar had tegengehouden. Ze turnde weer graag. Mede dankzij een jonge trainster die de kinderen oppepte. Haar trainingen waren oké, maar zodra ‘madame’ binnenkwam, was het om zeep. Dat jonge meisje mocht geen band opbouwen met de kinderen en toen ze dat toch te veel
deed, is ze moeten stoppen.”
Niet meer welkom
“In juni, twee dagen voor de examens, kreeg Noë plots te horen dat ze niet meer mocht komen. Een slag in haar gezicht. Eerst wou ze stoppen en mocht ze niet, nu deed ze het graag en moest ze stoppen van Virginie. Valerie Van Cauwenberghe (topsportcoördinator, nvdr) moest de boodschap overbrengen. Voor we vertrokken heb ik haar eens goed mijn gedacht gezegd. Ik heb haar de raad gegeven om af en toe toch eens de turnzaal in te gaan en te luisteren wat er in die meisjes omgaat, want ze hebben schrik om met haar te gaan praten.”
“Nu gaat het weer heel goed met Noë. Ze mist de andere kinderen en het turnen, maar nu heeft ze weer een leven. Ginds was het alleen maar school en turnen, nu doet ze veel andere dingen. Na Gent heeft ze nog een jaar met veel plezier geturnd in Beringen en nu gaat ze dansen. Ze woont weer bij ons in Diepenbeek en ik heb weer een gelukkig kind. Haar lichaam kraakt langs alle kanten, maar dat is topsport. Het is moeilijk geweest, maar ze is er sterker uit gekomen. Omdat ze zo’n optimistisch kind is. Ik kan alleen maar hopen dat de andere meisjes die nu of in de toekomst in Gent zitten betere trainers zullen krijgen.”