Onheilstijdingen
Terwijl de preformateurs Paul Magnette en Bart De Wever naarstig verder werken aan de regering die in maart nog door de PS-voorzitter werd getorpedeerd, werden we gisteren weer getrakteerd op de ene economische onheilstijding na de andere. De Limburgse bouwsector maakte, traditiegetrouw na het bouwverlof, zijn verwachtingen voor de komende maanden bekend. Die zien er niet goed uit. Omzetten gaan naar beneden, winsten staan onder druk, orderboekjes lopen leeg. Vandaag heeft 37 procent van de Limburgse bouwbedrijven nog voor één tot drie maanden werk. Nieuwe opdrachten blijven uit.
Gisteren werd ook bekendgemaakt dat de Vlaamse werkloosheid in juli met 8 procent is gestegen ten opzichte van dezelfde maand vorig jaar. De werkloosheid zal allicht ook de komende maanden blijven stijgen, als tijdelijke werkloosheid wordt gevolgd door permanente werkloosheid. Terwijl de verschillende regeringen in ons land de voorbije maanden kwistig met geld rondstrooiden, begrijpelijkerwijze trouwens, bleek gisteren dat er al die tijd ook veel minder geld binnenkwam. In de eerste zes maanden van het jaar daalden de fiscale inkomsten met maar liefst 10 miljard euro.
Dat de coronacrisis diepe kraters heeft geslagen in de kas van ons noodlijdende koninkrijk, dat wisten we, maar de kraters worden elke dag dieper en dieper.
Het begrotingstekort is voor dit jaar opgelopen tot bijna 53 miljard euro. De staatsschuld stijgt naar 122 procent van ons bruto binnenlands product. Voor volgende jaren wordt er weliswaar een lichte verbetering verwacht, maar voor 2021 en 2022 wordt het begrotingstekort nog altijd geraamd op respectievelijk 31 en 26 miljard. Ook al heeft Europa de budgettaire teugels voor ons land wat gevierd en blijft de rente laag, de financiële mogelijkheden zijn hoe dan ook beperkt.
De nieuwe regering ziet zichzelf niet alleen beperkt in tijd, maar ook in opdracht. Gezien de situatie niet onlogisch, maar een regering die de uitweg uit de coronacrisis los ziet van andere thema’s, zoals klimaat, mobiliteit, fiscaliteit, vergrijzing en energie, is een regering zonder visie en ambitie. Voor visie moet je naar de oogarts, zei de Duitse bondskanselier Helmut Schmidt ooit, maar mogen we toch iets meer verwachten?