Verzorger Wilfried: “Elke week rij ik naar Bjorg zijn graf, dat doe ik zelfs niet bij mijn moeder”
Vandaag start de Ronde van Polen. Precies een jaar geleden liet de 22-jarige Bjorg Lambrecht daar het leven. In Maldegem zal Wilfried Vyncke (66), jarenlang de persoonlijke verzorger van Lambrecht, de koers maar zijdelings volgen. Minstens eenmaal per wee
“Een jaar al, verdikke. Het gaat zo snel. Ik zie mij hier nog staan, boven in mijn massageruimte. Ik was met iemand bezig. Zoals altijd stond de radio op. Het nieuws. Er werd gemeld dat er een ongeval was gebeurd in de Ronde van Polen. Bjorg Lambrecht, renner van Lotto Soudal, is een van de betrokken renners. Je voelde eigenlijk direct dat het ernstig was. Maar je werkt door. Tot - was het een uur later? Twee uur? - het volgende nieuws kwam: Bjorg Lambrecht is overleden. Wat een mens dan doet? Dan stort je wereld in. Alles rondom je valt in mekaar. Ik heb mij letterlijk moeten neerzetten. Ben onmiddellijk gestopt met masseren. En dan komen de vragen: Waarom? Waarom hij?”
“Vier dagen voor de Ronde van Polen had ik hem hier een laatste keer gemasseerd. Ik zie hem de trap nog op komen. Dat beeld vergeet ik nooit meer. We hadden uitgebreid gebabbeld over de Ronde van Polen. Hij had er zin in, dat wil je niet weten. Hij wist dat ik een keer of vijf de Ronde van Polen had gedaan als soigneur en was benieuwd. Ik kende een paar ritaankomsten. In minstens twee ritten ga je je kunnen tonen, heb ik hem gezegd. Ik zag hem zelfs de eindzege pakken. Bjorg was dubbel gemotiveerd omdat Bernal net de Tour had gewonnen. Bernal, met wie hij bij de beloften zoveel duels had uitgevochten. Meestal met Bernal als winnaar - daar was hij heel sportief in. Maar hij had hem ook een paar keer geklopt. Dat sterkte hem. Hij was constant aan het uitzoeken waarin hij nog beter kon worden. In Polen ging hij uitgehaald hebben, zeker weten. Tot…”
“Ik kende Bjorg al jaren. Hij woonde hooguit drie kilometer hier vandaan en wist dat ik al mijn hele leven in de wielrennerij zat. Altijd in de ploegen van Hilaire Van der Schueren. Unibet, Vancansoleil,
de laatste vijf jaar Wanty. Mijn dochter was Bjorgs huisdokter. Als nieuweling had hij haar al eens voorzichtig gevraagd of ik hem niet wilde masseren. In het begin had ik de boot afgehouden. Als ze zo jong zijn, heeft dat niet veel zin. Maar Bjorg werd junior, later belofte, en stilaan kwam hij hier minstens eenmaal per week. Ook al reed hij nooit voor de ploeg waarvoor ik werkte.” “Het was raar: ik was de zestig voorbij, hij moest nog twintig worden. Maar het klikte vanaf de eerste minuut. Vraag mij niet waarom. Vandaag denk ik dat het misschien was omdat hij zo leergierig was. Bjorg wilde altijd alles weten. Voor het puur koerstechnische had hij een trainer en zijn ploeg. Maar ging het over voeding, recuperatie, drank, of desnoods het nut van compressiekousen in een vliegtuig, dan wist hij dat mij dat interesseerde. Daar konden we uren over praten. Over die details, over de kleine dingen. Ik heb Bjorg vaak gezegd: Bij de profs heeft iedereen een goede fiets en een goede verzorging, de details maken het kleine verschil.”
“Een stom voorbeeld. De woensdag vóór hij de beloftenversie van Luik-Bastenaken-Luik won, was hij hier geweest. Over de hellingen, zo zei Bjorg, maakte hij zich geen zorgen. Die kende hij wel. Maar de beloften kwamen in Luik aan op een betonnen piste en daar had hij nog nooit op gereden. Omdat hij de dag nadien nog honderd kilometer moest losrijden, raadde ik hem aan eens tot in Oostende te rijden en daar een paar rondjes op de betonnen piste te doen. Gewoon om dat eens gevoeld te hebben. Een uur na de wedstrijd kreeg
“Dat Remco en Van
Aert vandaag zo formidabel presteren zou Bjorg nog beter gemaakt hebben”
Wilfried Vyncke
Verzorger Bjorg Lambrecht
ik al een berichtje. Dat het een gouden tip was geweest. Hij was naar Oostende gereden en het had geloond. Hij had gewonnen. Die details, dat was Bjorg.”
“Je zag snel dat hij iets kon. Als junior was hij al heel goed. Maar
hij had vooral iets over zich van: Ik wil het maken, ik ga prof worden.
Noem het een natuurlijke ambitie, zonder enige grootspraak. Als je hem zag, zou je het hem nochtans niet gegeven hebben. Potverdekke, zo’n klein ventje. Ik heb in de koers beren meegemaakt waarin hij vier keer zou gepast hebben. Maar dat lichaamke was zo sterk… Bij Wanty wisten ze dat hij mijn poulain was. In het begin was het dikwijls van: Och, gij met uw
Lambrechtje… Maar het duurde niet lang of ze spraken helemaal anders. Door zijn mentale sterkte, door de positiviteit die hij altijd uitstraalde. En door zijn prestaties, natuurlijk. Hij was pas 21 en won een rit in Noorwegen, en niet tegen Janneke en Mieke. En nadien was er die zesde plek in de Amstel, zijn vierde plaats in de Waalse Pijl… Dan kennen ze je snel bij radio peloton. Bjorg had op korte tijd de harten van heel veel mensen en renners veroverd.” “Wat ik ga doen, op die eerste trieste verjaardag van zijn overlijden? Ik ga fietsen, om mijn gedachten te verzetten, tot ik wat meer op mijn gemak zal zijn. Maar eerst zal ik naar zijn graf rijden. Dat doe ik wekelijks - meestal alleen. Vaak duurt dat maar twee minuten, maar ik moet ernaartoe. Waarom, weet ik niet. Zelfs bij mijn eigen moeder heb ik dat nooit gedaan. Soms sta ik er gewoon even stil, soms vertel ik hem iets, soms stel ik hem die ene
vraag: Waarom? Waarom jij?
Waarom zo definitief? Ik ben opgeleid als verpleger en heb lang in de geriatrie gewerkt. Ik heb daar heel veel mensen zien sterven. Ik weet: het is de gang des levens. Iedereen moet een keer sterven. Maar niet op die manier. Niet zo jong, niet hij.” “Uitgerekend hij die zo gelovig was. Dan vraag je je nog meer af: wat is hier de betekenis van? En tegelijk weet je dat er geen betekenis ís. Het enige wat ik weet, is dat er geen dag voorbijgaat dat ik niet aan hem denk. In mijn massagekamer staat een foto van hem. Als ik ga fietsen, denk ik: Hoe dikwijls zou hij op ditzelfde weggetje gefietst hebben? En bij elke koers die ik op tv zie of waar ik zelf aanwezig ben, is er de vraag: Wat zou Bjorg hier gekund hebben?”
“Hoe goed hij had kunnen worden? Heel goed. Heel, héél goed. En dat Remco en Van Aert vandaag zo formidabel presteren, ging hem nog beter gemaakt hebben. Daar zou hij zich aan opgetrokken hebben, zeker weten. Hij was zo sterk. De Waalse Pijl, Luik, Lombardije, het zwaardere werk… dat was zijn terrein. Je gaat mij nooit horen zeggen dat hij ooit de Tour zou winnen, maar hij ging er wel iets speciaals laten zien hebben. De bolletjestrui, ritten winnen… Of zo’n Ronde van Burgos: met Remco ging hij wellicht niet mee gekund hebben, maar hij zou er ook niet veraf gezeten hebben. Dat is een deel van de tragedie: niemand die het ooit nog zal weten. Maar dat hij nog heel vaak zou uitgepakt hebben, daarvan ben ik overtuigd. Hij was nog zo jong, vergeet dat niet. Amper tweeëntwintig. Véél te jong.”