Kleindochter (13) schrijft opmerkelijke tekst voor overlijdensbericht van opa

ROUW

MAASMECHELEN

Anne-Cathérine is heel blij dat ze nog afscheid van haar opa heeft kunnen nemen: “Ik ben naar het ziekenhuis gegaan toen we wisten dat hij niet lang meer zou hebben. Hij zag er toen nog redelijk goed uit, ik ben nog twee uur bij hem kunnen zijn, ik heb zijn hand nog kunnen vasthouden”, klinkt het. “Later heeft papa gevraagd of ik een tekstje wilde schrijven voor het doodsprentje, wat ik meteen gedaan heb. Toen hij vroeg of ik het misschien in de krant wou hebben, heb ik ook meteen ja gezegd.” Anne-Cathérine was zelfs bereid om het bericht in de krant zelf te betalen. Dat heeft niet moeten doen.

“Ik heb altijd een heel goede band met mijn opa gehad”, vertelt Anne-Cathérine. “We hebben altijd veel tijd samen doorgebracht. Toen ik klein was, heeft hij me leren kaarten. Het was echt iets van ons twee. Daarom heb ik er ook voor gezorgd dat er een pakje kaarten bij hem in de kist meegegaan is. Opa is wel altijd streng voor me geweest. Op het moment zelf vond ik het natuurlijk niet leuk dat ik straf kreeg, maar als ik er nu op terugkijk, besef ik dat ik daar heel veel uit geleerd heb. Ik ben hem daar heel dankbaar voor.”

Herinneringen

ze

uiteraard

Rouwexpert Manu Keirse legt uit dat de tekst in onze krant van een heel menselijke reflex getuigt: “Een rouwproces is per definitie een sociaal gebeuren”, klinkt het.

“De tekst in de pers brengen is eigenlijk een manier om een maatschappelijke vorm aan een persoonlijke emotie te geven, om het persoonlijk verdriet te vertolken.” Volgens Keirse is het dan ook belangrijk om tijdens het rouwproces troost te vinden door herinneringen op te halen en die levendig te bewaren. “Vroeger moest je loslaten, afscheid nemen. Maar rouwen is niet leren loslaten, het is anders leren vasthouden.”

“Het is dan ook net door iets persoonlijks te maken, dat je dat pakket aan herinneringen stimuleert”, gaat Keirse verder. “Vroeger kwamen er allerlei religieuze rituelen kijken bij een uitvaart. Alles verliep toen volgens op voorhand vastgelegde schema’s. Dat is nu veel minder het geval: mensen gaan steeds meer op zoek naar nieuwe rituelen. Vaak zijn die ook veel zinvoller.”