Wapengekletter en gechampetter

Geen gemeente die tot nu toe zo moeilijk te omzomen viel als Hechtel-Eksel: de grens loopt door militair terrein en het natuurgebied Den Overslag, verboden terrein voor fietsers. Deksels!

Van een warm welkom gesproken: al van bij de start aan het Duinenstadion onthaalt Hechtel-Eksel ons op ratelende geweersalvo’s die opstijgen uit de omringende bossen. Het noordelijke deel van Kamp Beverlo, de grootste militaire oefensite van Vlaanderen, doet dienst als schietterrein en valt voor een groot deel samen met het grondgebied van Hechtel. Het wapengekletter zal ons bijna de hele rit vergezellen. Kamp Beverlo is ook de reden waarom we de ondergrens van Hechtel-Eksel, die langs de Zwarte Beek loopt, niet kunnen volgen. Zodra we het militaire domein betreden, tevens jachtterrein, maant een verkeersbord ons aan op het fietspad te blijven (1). Dat zal ons naar Koersel Kapelleke leiden, maar dat willen we niet. Het doet ons te ver van de gemeentegrens afwijken en wij willen de knik omhoog maken, om nog voor het centrum van Leopoldsburg de Kamperbaan over te steken.

Karma

Pogingen om binnendoor te rijden, stranden steevast op een ‘niet langs hier’-vermaning. Zijn het niet de verroeste borden met een doodshoofd erop van het leger, dan wel het ‘geen fietsen’-gebod van Den Overslag (2). Jammer, maar het is niet anders. Trouwens, de vele knuppelpaden in het natuurgebied lenen zich toch niet tot elegante kruisingen met voetgangers.

Dat het fietsverbod hier niet om te lachen is, blijkt wanneer een al wat oudere koersrecreant plots in onze rug opduikt en vraagt wat we daar deden. ‘Woende gij doa?’, klinkt het op zijn Noord-Limburgs. Wanneer de derailleur van de man plots hapert, is het gesprek even snel voorbij als het begon. Dat heet: karma.

De talrijke no-gozones doen ons uitwijken naar Helchteren, Koersel, Leopoldsburg en Kerkhoven, waar de steenweg op een gegeven moment voor een paar honderd meter zelfs overgaat in de Antwerpse gemeente Balen. Wanneer we in een doodlopende straat op een doorsteek naar de Ruitersbaan botsen, zakt de moed ons helemaal in de schoenen. Hier loopt de grens over privéterrein, waar de eigenaar het paadje subtiel heeft geblokkeerd met een vouwstoel. Houdt dit gechampetter ooit eens op?

Bosbad

Pas in het Pijnven, waar we de drukte van Fietsen Door De Bomen bewust niet opzoeken - de gemeentegrens loopt er pal langs keert de rust terug en openbaart Hechtel-Eksel zich in al zijn glorie. Zandwegen, singletracks en gravelstroken wisselen elkaar af. En haast geen levende ziel te bespeuren, heerlijk. Mooie plek ook voor een stop: hoog torenen de dennenbomen boven ons uit en dat stemt nederig (3).

Na het bosbad volgen we een tijdje een mountainbikepad, waar een symbool verwijst naar een GRroute, waarover u elders in deze krant meer kan lezen. Maar het is niet de imposante GR5 die hier passeert, wel de GR564, de Loonse variant, die over 167 kilometer van Lommel naar Hoei loopt. Ideetje voor volgend jaar?

Grenspaaltje

Even zijn we in gedachten verzonken tot in de berm van de Winnerstraat een grenspaaltje opduikt (4), zo klein dat we er bijna voorbij fietsten. Een bord leert dat het paaltje uit 1770 stamt en oorspronkelijk op de grens van Overpelt met Eksel stond, ter hoogte van de Winnerloop. De steen maakte deel uit van een groep van zeven stenen die er werden gezet na een grensgeschil.

Nadat we de Noord-Zuid zijn overgestoken, willen we zo dicht mogelijk bij de Bolliserbeek blijven, een zijarm van de Dommel die de gemeentegrens markeert. Die leidt naar de Resterheide, waar aan de Begijnenvijvers alweer een verbod opduikt: ‘Niet rond de vijver fietsen.’ Maar even verderop staat een uitkijktoren en, foert zeg, wie houdt ons dan nog tegen?