De bollebozen van het peloton
GUILLAUME MARTIN (3DE)
De filosoof
De meest opvallende studentikoze Tourverschijning is Guillaume Martin. De voorlopige derde in de algemene rangschikking is een fietsende filosoof, kortweg velosoof. Hoewel zijn omgeving en zelfs zijn proffen hem indertijd aanraadden om te kiezen, realiseerde doorbijter Martin beide dromen: hij werd profrenner én filosoof. “Feitelijk liggen die twee kwaliteiten erg ver van elkaar”, zegt Martin, die zijn bijzondere passies de voorbije winter neerschreef in het boek ‘Socrates op de fiets’. “Filosofie kijkt misprijzend neer op sport, omdat het een ‘menselijke trivialiteit’ is die draait rond plezier en vertier. Omgekeerd nemen sporters zelden de moeite om hun bezigheden eens met andere ogen te bekijken. Maar beide beelden moeten dringend bijgesteld worden. Het idee dat sporters niet kunnen nadenken, is net zo ridicuul als de gedachte dat intellectuelen alleen maar met hun hoofd in de wolken leven.”
Het is net die dualiteit die ook al speelde bij Martins studiekeuze. Zijn ouders vonden dat wielrennen geen ernstige keuze was, terwijl hun intellectueel begenadigde zoon zichzelf ook graag fysiek uitdaagde. Martin: “Dat competitieve zat er altijd in. Ik ben opgegroeid in Normandië en had een fietsparcours in de buurt. Iedere dag opnieuw probeerde ik mijn tijd te verbeteren. Ik wil altijd winnen en wat dat betreft sluit ik aan bij filosoof Friedrich Nietzsche. Die schreef: ‘Ik roep u niet op tot vrede maar tot overwinning’, en dat is ook exact wat een topsporter drijft. Hij wil winnen. De olympische gedachte ‘deelnemen is belangrijker dan winnen’ is eigenlijk een hypocriet uitgangspunt, omdat geen enkele sporter zo effectief denkt.”
Met zijn bijzondere inzichten lanceert hij binnen het peloton al wel eens gevleugelde uitspraken. Vorige week liet hij nog het volgende optekenen: “Renners zijn geen machines, tenzij ze journalisten te woord moeten staan want die vragen allemaal hetzelfde.” Oké dan…
BEN HERMANS (67STE)
De biomedicus
De Limburgse trots in deze Tour wordt gedragen door Ben Hermans, zaterdag nog knap zesde in Loudenvielle. In een vorig leven scoorde hij het diploma van ‘bachelor in de biomedische wetenschappen’ aan de Universiteit van Gent. “Maar dat is wel al heel lang geleden” lacht de Diepenbekenaar. “In 2008 was ik net begonnen aan mijn masterjaren, toen ik een contract kon ondertekenen bij Topsport Vlaanderen. Vrij snel zag ik het onmogelijke van de combinatie in en sloot ik mijn studies af. Het is straf dat een Tiesj Benoot bijvoorbeeld die combinatie wel kan maken. Er zijn er heel wat die het proberen, maar weinig die erin slagen. Tijdens mijn bachelorjaren was ik voor 99% student en voor 1% renner. Ik wilde doodgraag profrenner worden, maar dat leek me op dat moment onmogelijk. Tijdens de examens in januari trainde ik bijvoorbeeld niet, terwijl mijn ploegmakkers dan op stage waren. Daardoor begon ik altijd met een fikse conditionele achterstand aan het seizoen. Trainen deed ik voor en na de les- en blokuren. Het gebeurde wel eens dat ik om 4 uur ’s ochtends opstond voor een duurtraining van vijf uur, om daarna naar de les te gaan. In alle vroegte en duisternis dus, maar de wegen waren wel vrij.” (lacht) Hermans maakte tijdens zijn wielercarrière al flink gebruik van zijn biomedische kennis. “Dat is logisch natuurlijk”, gaat hij verder. “Er zijn zoveel raakvlakken: het fysiologische, het nutrionele (de voeding nvdr.), het hormonale, de genetica,… Door mijn studies ken ik best veel van voedings- en dieetleer en vooral wat ik wel of niet moet doen. Je krijgt of je leest al wel eens foute adviezen, maar die kan ik dan counteren met de wetenschappelijk opgebouwde kennis die ik aan de UGent verzamelde. Ik word er wel eens over aangesproken door collega’s in het peloton, maar uiteindelijk heeft iedereen zijn eigen coach en begeleiders waar hij in gelooft. Zo heb ik ook wel wat ideeën over het correcte gebruik van hoogtekamers, maar daar komt men maar eens voor langs na mijn carrière.” (lacht)
Komt er dan nog een diploma voor de Diepenbekenaar? “Neen”, grapt Hermans meteen. “Momenteel is er geen haar op mijn hoofd dat nog aan studeren denkt. Het kriebelt echt niet meer. Ik wil vooral koersen en nog een volgend profcontract versieren. Ik ben van mening dat je nadien best iets doet waarin je veel ervaring hebt en voor mij is dat de wielrennerij. Ik heb er nog niet al te veel over nagedacht eerlijk gezegd, maar het is best mogelijk dat ik mijn diploma biomedische nog kan inzetten in combinatie met het peloton. We zien wel.”