Bittere ontgoocheling

Als het een troost mag zijn voor Van Aert. Ook in 2015 debuteerde hij in het veldrijden bij de profs met een tweede plaats bij zijn eerste wereldkampioenschap. In het Tsjechische Tabor bleek Mathieu van der Poel dat beetje te sterk en was de Kempenaar achteraf zwaar ontgoocheld. Temeer daar hij die dag zelf foutjes had gemaakt. De drie daaropvolgende wereldkampioenschappen in het veld ging de titel naar… Juist, Wout van Aert. Zo’n vaart zal het de komende jaren op de weg vermoedelijk niet lopen maar volgend jaar in Leuven wacht alweer een parcours dat op zijn lijf is geschreven. En met het thuisvoordeel.

Foutjes waren er bij zijn eerste wereldkampioenschap op de weg trouwens niet bij. De superdag waar hij op hoopte, was er. Het sterke Belgische team waar hij op rekende, gaf ook present. “Maar ik ben geklopt door een Julian Alaphilippe die sterker was”, gaf Van Aert toe. “Iedereen wist dat we op de top van die tweede beklimming op zijn wiel moesten zitten. Maar zijn demarrage zegt voldoende: op een strook van veertien procent rijdt hij op het buitenblad van ons weg.”

Twee nederlagen?

De vaststelling dat hij twee keer op één van de meest ondankbare plaatsen was gestrand, zorgde voor een wrange nasmaak. Maar is het niet onredelijk om van twee nederlagen te spreken? Het was van Abraham Olano en Miguel Indurain in 1995 geleden dat er nog eens een renner in slaagde zowel in tijd- als wegrit een medaille te scoren. Zonder overdrijving kan je stellen dat de Lillenaar de voorbije dagen alweer een flink hoofdstuk wielergeschiedenis schreef. “Maar het is nu te vroeg om niet ontgoocheld te zijn”, vond de tweevoudige medaillewinnaar. “Ik kwam met hoge verwachtingen naar Imola afgezakt. Dan is het moeilijk om twee zilveren medailles te accepteren. Dat ik twee keer word geklopt door iemand die sterker was, maakt het iets draaglijker. Vooral vrijdag, met Ganna die bijna een seconde per kilometer sneller reed, werd ik geklopt door iemand die duidelijk beter was. Een wegrit is ingewikkelder. Daar spelen heel wat scenario’s door je hoofd. Wat als ik dit had gedaan, wat als daar dat was gebeurd? Maar als ik mijn wedstrijd analyseer, dan stel ik vast dat er niets is gebeurd waar ik nu spijt van heb. Grote fouten zijn er niet gemaakt. Niet door mij, niet door de ploeg. Waren we met z’n allen samen bovengekomen op die laatste klim, dan ging ik niets meer laten rijden.”

Perfect scenario

Correcte analyse: niet enkel Van Aert maar zowat het ganse Belgische team reed een haast vlekkeloze wedstrijd. Dat de Belgen bij het aansnijden van de finale wel het heft in handen namen, had meer te maken met hun schrik voor de chaos. “Er reed nog te veel volk mee vooraan. Wout was een keertje ingesloten geraakt en gaf aan dat hij dit in de volgende rondes wilde vermijden”, verklaarde Greg Van Avermaet de Belgische ijver. Voor het overige niets dan pluspunten voor het Belgische