Het raadsel Alexander
Een raadsel om te beginnen. Ik zoek een ‘zoon van’, de zoon van een liberale dinosaurus die een fantastische staat van dienst heeft, op één uitzondering na: hij kon zelf nooit premier worden terwijl de Wetstraat 16 zijn ultieme droom was. Voorts werd de persoon in kwestie in het najaar van 1975 geboren, hij heeft kinderen, is partijvoorzitter geweest… Ik stop met tips geven, u hebt het allang gevonden: Charles Michel, natuurlijk! Alleen, de heer Michel koos vorig jaar voor een anonieme Europese carrière.
Nee, het correcte antwoord is uiteraard Alexander De Croo, onze nieuwe premier. Als ik dit (gisteravond) schrijf ben ik echter niet zeker dat mijn scenario uitkomt. Als ik me vergist heb, stop met lezen. U wint meteen 3 minuten om iets nuttiger te doen.
Het wordt dus De Croo Junior, na drie Franstalige premiers. Een terugkeer naar de Belgische normaliteit. Sinds de Tweede Wereldoorlog is België 58 jaar door een Vlaming geleid, 11 jaar door een Waal, 6 jaar door een Brusselaar. Wat denken de Walen dan? Niet veel. Herman De Croo kennen we. Als ik goede kijkcijfers wil, nodig ik hem in mijn debatprogramma op RTL uit, hij blijft waanzinnig populair, oneliner na oneliner. Een voorbeeld: “Het enige waar u zeker van bent als u premier wordt, is dat u ooit geen premier meer bent.”
Van hetzelfde hout lijkt Alexander niet gesneden. Grappig? Niet echt. Eerder no nonsense op zijn Angelsaksisch, geen copy/paste van papa, des te beter. De ‘jonge’ De Croo komt weinig in de Franstalige media, nog altijd veel minder dan zijn vader. Hij spreekt uitstekend Frans, maar met een Vlaamse rollende ‘r’ die constant onderlijnt dat hij van de overkant is. Hij ging niet in het jezuïetencollege van Bergen studeren zoals zijn vader. In feite is zoon De Croo quasi een blanco blad, dit is ook een voordeel. Alleen politici en journalisten herinneren zich dat hij in 2010 de stekker uit Leterme II trok uit protest tegen BHV-immobilisme. Het komt er voor hem nu op aan om een goede (eerste) indruk te maken. Het feit dat hij een regering zonder N-VA leidt, is al een pluspunt in het zuiden.
Het wordt dus Alexander. Niet Paul. Franstalig België treurt er niet om. Vlamingen hebben hier een voortreffelijke reputatie, zij zijn goede beheerders, “kijk naar hun economie”. En het premierschap van Magnette had ervoor gezorgd dat de PS zich minder hard had opgesteld, zoals ten tijde van Di Rupo, een slechte herinnering voor links Wallonië.
Ten slotte is de Nederlandstalige De Croo beter bestand tegen de nieuwe vorm van oppositie: een Vlaamsgezind front van N-VA en VB. Iedereen content. Dit is toch de bedoeling van de politiek?