De Witte van Hasselt
De minder belangrijke, maar daarom niet minder interessante weetjes uit het Limburgs economisch bestel. De
aangehaalde feiten hoeven niet noodzakelijk op waarheid te berusten.
*** Het is precies of de Witte van Zichem weer terug is. Alleen is het decor veranderd: het verhaal speelt zich niet af aan de oevers van de Demer, ergens op de grens tussen de Kempen en het Hageland, maar eerder in de regio Hasselt, ook aan de oever van de Demer. Centraal in het verhaal staat Boer Ivan Konings, alias de Witte van Hasselt. Samen met Moeder Myriam heeft hij het niet makkelijk om hun twee zonen Roel en Tim groot te trekken. Het zijn immers barre tijden. Boer Konings is een arme geitenhoeder, met een stalletje in Bilzen. Elke morgen, in alle vroegte, trekt hij met zijn gammele fiets richting Bilzen om er zijn ampele geitjes te melken. Met een melkkan aan elke kant van de fiets, rijdt Boer Konings dan naar de Hasseltse vroegmarkt om er zijn geitenmelk aan de ‘Hesseleren’, de Heren van Hasselt, te slijten. Boer Konings is eigenlijk te oud om al dat zware werk nog te verzetten. Zijn knieën piepen en zijn knoken zijn versleten. Bovendien halen de Hesseleren hun neus op voor de geitenmelk van Boer Konings. Zij geven de voorkeur aan de nochtans duurdere koeienmelk. Maar Boer Konings moet verder, hij heeft geen andere keus. Er moet brood op de plank komen. Moeder Myriam tracht ook wat geld in het laatje te brengen en staat van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat in haar winkeltje in Beringen. Maar de Beringenaren zijn tegenwoordig niet erg bemiddeld. Er wordt meer op de poef gekocht dan wat anders. En zo zorgt het goede hart van Moeder Myriam ervoor dat de lijst van klanten die nog moeten betalen, elke dag maar langer wordt. Zonder dat er geld in de bak komt. Neen, het ziet er niet goed uit voor de Koningsen. Maar dankzij de zonen Roel en Tim komt er gelukkig een einde aan hun trieste bestaan. De twee opgeschoten bengels vatten de koe bij de horens. “Va, moe, wij worden ondernemers”, zo verkondigen ze plechtig aan hun ouders na het avondgebed rond de Leuvense stoof. Boer Konings schudt meewarig zijn witte manen, Moeder Myriam grijpt opnieuw naar haar rozenkrans. “Ge zult het zien”, houden de twee broers vol. “Als het moet, verkopen wij frigo’s aan de Eskimo’s.” Zogezegd, zo gedaan. De twee kopen een aftandse truck, zelf aan te zwengelen, om beesten te vervoeren. Maar hun onderneming groeit en bloeit. En zo kennen Boer Konings en Moeder Myriam toch nog een gelukkige oude dag.***