Waarom het niet lukt op Stayen
Een zege op de openingsspeeldag tegen AA Gent en één uitschieter thuis tegen Standard. Tot daar de overwinningen van Kevin Muscat als trainer van STVV. Te weinig. Als de Australiër straks verliest in Moeskroen is het over en uit voor hem op Stayen. Zes redenen waarom de mayonaise onvoldoende pakt. 1 Geen Kamada, geen Bezus, geen rechterflank
Tegen Waasland-Beveren had STVV geen antwoord op het overtal van de mannen van Nicky Hayen op het middenveld. Oleksandr Filippov speelde te hoog, waardoor er wel drie spitsen opdraafden, maar niemand Samuel Asamoah en Steve De Ridder bijstond om de aanval aan te voeren. Om eerlijk te zijn, gissen we nog altijd naar de beste positie van de Oekraïner, die in zijn thuisland als nummer negen fungeerde, maar liefst op de tien speelt. Eerder had STVV op die positie sleutelspelers als Daichi Kamada en Roman Bezus. Dat zij niet deftig vervangen werden, is natuurlijk niet de fout van Kevin Muscat. Filippov is degelijk, maar geen keyplayer. Net zoals in het weekend andermaal bleek dat Ibrahima Sankhon geen rechterflankspeler is.
2 Te weinig tactische creativiteit
Wat je Muscat wel kan aanwrijven, is dat hij niet creatief is in het vinden van tactische oplossingen. Hij toverde nog geen spelers om tot meerwaardes op voor hen ongewone posities. Meer nog, we voorspelden de inbreng van Facundo Colidio tegen WaaslandBeveren als niet doordacht, zeker toen we zagen dat de Argentijn bij momenten zowaar nog hoger ging voetballen dan Filippov. Een versterking op het middenveld à la Chris Durkin kon niet, want die zat plots niet meer in de kern. Ofwel schatte Muscat de situatie in de aanval fout in tijdens de wedstrijd, ofwel lette Colidio wel heel slecht op. Idem voor de inbreng van Seung-Woo Lee. Verrassende wissels met een surplus blijven al een heel seizoen uit, bezoekende coaches kijken met een gerust gemoed naar het matchverloop. Onze huisanalist Jacky Mathijssen stelde het al vast tijdens de Limburgse derby begin november: “Muscat wisselt namen op posities, maar is zo niet verrassend genoeg, de tegenstander moet zich niet aanpassen door zijn vervangingen”, zei Mathijssen toen. Dat is vandaag nog steeds zo. STVV kan wedstrijden niet in een beslissende plooi leggen, zowel tegen OHL als tegen Waasland-Beveren ging een voorsprong teniet.
3 Trainingsweek verrast niet en blijft stereotiep
Daags na de nederlaag tegen Waasland-Beveren stond Muscat op het oefenveld rustig te keuvelen met technisch directeur Andre Pinto. Er leek geen vuiltje aan de lucht. Een typische zeven tegen zeven werd plichtbewust afgewerkt door de spelers die zaterdag niet in actie kwamen. Probleem is stilaan dat de trainingsweken van de Australiër niet meer verrassen. De spelers weten op voorhand welke sessie eraan komt. Stereotiepe oefeningen, met enkel op donderdag en vrijdag tactische trainingen. Terwijl het tactische aspect onder zijn voorgangers gedurende de hele week geïntegreerd werd. Dat is noodzakelijk als je met een jonge groep werkt, zonder veel ervaren spelers. Op De Ridder, Teixeira en Steppe na, moet je al ver zoeken naar jongens met genoeg maturiteit die mee het voortouw kunnen nemen om anderen beter en leper te maken.
4
Boetesysteem helemaal overboord gegooid
Tot vorig jaar hanteerde de spelersgroep een boetesysteem. Zo moesten bijvoorbeeld laatkomers aan het ‘Rad van Fortuin’, zeg maar het ‘Rad der Straffen’, draaien. Een idee dat van de spelers kwam en dat de coaches aanmoedigden. Dan kon het best zijn dat je shampoo voor de hele ploeg moest kopen als je te laat op het oefenveld verscheen of pizza’s aan je broek had als je te veel wedstrijdjes verloor op training. Een systeem dat de spelers scherper hield dan ooit, maar van dat rad is geen sprake meer. Allemaal kinderspel volgens Muscat, die geen strafbeleid heeft. Mooi, volwassen, goed en wel, maar scherper wordt de groep er niet van. Al moeten we stellen dat de mentaliteit niet het grote probleem is.
5
Geen T2 die puntjes op de i zet
Nicky Hayen moest in de zomer wijken uit de staf van STVV, omdat Muscat kost wat kost zijn eigen T2 naar België wilde halen: Carlos Salvachua, een Madrileen met heel wat ervaring bij jeugdelftallen van Spaanse eersteklassers. Kan niet fout gaan, zou u zeggen. Maar binnen de spelerskern is duidelijk te horen dat Salvachua niet voor de connectie zorgt tushow sen spelers en staf, zoals een T2 die tegenwoordig zou moeten verzorgen. Er blijkt weinig wederzijdse communicatie, een omgang in een grijze zone, niet zwart of wit. STVV slikte tegen Waasland-Beveren niet voor het eerst een goal op stilstaande fase. Sterker nog, ze zijn het team in de Jupiler Pro League dat de meeste tegengoals op die manier incasseerde. Twaalf om precies te zijn. Toeval of niet, maar laat nu net dat het werkterrein van Salvachua zijn. Physical coach Luciano Trani geniet meer respect van de groep, maar het blijft jammer dat een man van de streek als Hayen moest wijken, terwijl hij meer tactische knowheeft dan iedereen in Haspengouw beseft.
6
Weinig interactie in videoanalyses
Trainers maken in 2020 alleen nog indruk op een kern als er doordachte videoanalyses aan te pas komen. Spelers de levieten lezen als je dat ook daadwerkelijk op beeld kan tonen, moet kunnen. Muscat weigert dat. Hij zal niemand binnen de groep afmaken via beelden en benadrukt week na week positieve zaken. Klinkt goed en stemt iedereen tevreden. De Australiër doet die analyses vanuit zijn stoel en doceert rustig, maar van interactie met de groep is weinig sprake. Zaken die fout lopen, worden weinig getoond. De meester spreekt, de leerlingen zitten en zwijgen. Iedereen content, alles oké.
Ook voor de pers is Muscat altijd een gentleman. Al zijn de ruime wedstrijdselecties die hij vrijgeeft een beetje belachelijk te noemen. De spelers krijgen immers een andere selectie doorgestuurd dan de media. Zij weten vooraf wel degelijk of ze in de kern zitten of thuis moeten blijven, ook al zet Muscat hun naam op de perslijst. Elke coach heeft zijn eigen aanpak en dat mag. Maar de klassering? Die liegt niet. Het wordt voor Muscat erop of eronder in Moeskroen.