Wat heeft een Zweedse bijlmoord te maken met de zaak-Elke Wevers?
In de vierde aflevering van onze podcast over Elke Wevers nemen we u mee naar Zweeds Lapland. Eén van de verdachten in de verdwijningszaak, Ulrich K. – een ex-buurman van Elke –, zit daar vast na een gruwelijke bijlmoord.
Het is 29 november 2012, bijna twee jaar na de verdwijning van Elke Wevers uit Neeroeteren. In het vredige Arvidsjaur, een dorpje in Zweeds Lapland, vindt rond 13.00 uur een drama plaats. Op een rotonde wordt de 81-jarige Hans Granberg met 31 bijlslagen om het leven gebracht. De man, die nietsvermoedend zijn hond uitliet, werd vermoord door Ulrich
K., een Maaseikenaar die enkele maanden voordien definitief naar Zweden was verhuisd. Ulrich zag in de bejaarde man een demon en de moord was nodig – zo verklaarde K. achteraf – om de geketende hond te kunnen bevrijden. De bijlmoord zette destijds het hele land in rep en roer.
Groot mes
Ulrich K. kampte met een zware psychische stoornis. Tijdens zijn proces werd hij dan ook ontoerekeningsvatbaar verklaard, waarna hij werd opgesloten in een psychiatrische instelling. Drie jaar later, in 2015, kwam K. in het vizier van de Limburgse speurders die de verdwijning van Elke Wevers onderzochten.
“Een gepensioneerde politieman – een familielid van Ulrich – was ernstig ziek en hij heeft de speurders gecontacteerd. Volgens hem kon Ulrich iets te maken hebben met de verdwijning van Elke”, vertelt gerechtsjournaliste Nancy Vandebroek in de vierde aflevering van ‘Wáár is Elke Wevers? Het mysterie uitgespit’. “Ulrich wordt in Maaseik nog altijd getypeerd als een zeer opvallend persoon. Hij liep rond met een groen geverfde hanenkam en had altijd een groot mes bij zich. De man woonde destijds in hetzelfde appartementsgebouw als Elke en ze waren beiden lid van Natuurpunt.”
“Is Elke hier vermoord?”
De politie neemt de piste-Ulrich meteen ernstig, en in december 2015 trekt een rogatoire commissie – een delegatie van speurders – naar Zweden om de zaak te onderzoeken. Nancy Vandebroek: “Zij zijn Ulrich gaan verhoren in de psychiatrische instelling waar hij vastzat. Ik ben in die periode ook naar Lapland afgereisd, samen met een fotograaf. In de instelling konden wij niets gaan doen, maar wij zijn wél in het huisje geweest waar Ulrich zich in 2012 had gevestigd. De nieuwe eigenaars hebben ons veel foto’s getoond van hoe die man daar woonde. Hij heeft er blijkbaar alleen in de keuken geleefd. Kraantjeswater had hij niet. Een toilet? Ook niet. Ulrich was geobsedeerd door bijlen, zo bleek: die had hij overal op de muren getekend. En de keuken, zo vertelden de nieuwe bewoners, die hing vol bloed toen ze daar binnenkwamen. Waardoor wij dachten: ‘Oei, is Elke naar hier gekomen? Is Elke hier vermoord?’”