“Deze situatie is echt geen zes maanden langer houdbaar”

In het gezin van mama Mieke* uit Tienen is de coronacrisis al een hele tijd niet meer draaglijk. Haar twee oudste dochters staan sinds deze week op de wachtlijst van het Hasseltse Centrum voor Kinderpsychiatrie, maar ze zullen wellicht nog zes maanden moeten wachten op hulp.

Dat de coronacrisis extra moeilijk is voor wie autisme heeft, ondervindt Mieke als geen ander. “Zowel mijn man als onze drie dochters hebben autisme”, vertelt ze. Voor de pandemie ging het gezin daar goed mee om. “En ook de eerste lockdown hebben ze allemaal goed doorstaan. Maar de onduidelijkheid die er in de zomer was over de heropstart van de scholen, heeft een knak gegeven.”

Alarmbel

Het was de school van Emily die in november aan de alarmbel trok. “Ze had daar verteld dat ze zelfmoordplannen had. Ik viel helemaal uit de lucht, ik had niets gemerkt”, zegt Mieke. “Emily heeft toen twee weken ambulante crisishulp gekregen via Yuneco. Nadien ging ze gewoon weer naar school.” Tot haar school de situatie echt te gevaarlijk vond. “Ze sprak erover om op school uit het raam te springen of onder een trein. De school wilde geen risico’s nemen, dus bleef ze thuis.” En zo modderde de situatie aan tot de kerstvakantie. Toen leek het beter te gaan. “In januari ging ze opnieuw naar school, maar al snel kreeg ik weer een telefoontje dat het niet meer ging. Opnieuw was ik verrast. Het is alsof ik mijn eigen moedergevoel niet meer kan vertrouwen.”

Geen moment rust

Enkele weken geleden ging Emily op eigen initiatief naar de spoedafdeling van het UZ Leuven om zich te laten opnemen. “Ze was van plan om de volgende dag afscheidsbrieven te schrijven en de dag erna zelfmoord te plegen”, zegt Mieke. Maar in het ziekenhuis was geen plaats voor haar. “Ze werd naar huis gestuurd, maar moest wel beloven dat ze haar slaapkamerdeur zou open laten.” Sindsdien kent Mieke geen moment van rust meer. “Ik heb alle scheermesjes, scharen en medicijnen weggehaald. Als ze in de badkamer is, ben ik bang. Dit is niet meer vol te houden.”

Controledrang

En dan is er thuis ook nog eens de drukte van haar jongere zus. “Lisa is enorm aanwezig in ons gezin”, zegt Mieke. “Ook zij heeft het niet makkelijk. Haar IQ is wat lager, waardoor het voor haar zelfs amper mogelijk is om met een computer te werken. Intussen heeft ze eindelijk geleerd hoe ze op Smartschool kan inloggen, maar we zijn al februari, hé. Deeltijds onderwijs werkt gewoon niet voor haar, ook omdat ze structuur nodig heeft. Daarom zijn we met de school overeengekomen dat ze wel voltijds gaat. Wanneer er geen les is, blijft ze er in de opvang.” Daarbovenop heeft Lisa ook veel last van faalangst. “In die mate dat ze niet met de hond durft gaan wandelen omdat ze bang is dat die wegloopt. Ook in de kelder iets uit de koelkast halen, doet ze niet omdat ze vreest dat ze de deur vergeet dicht te doen. Als ze het dan wel doet, gaat ze meermaals controleren of de deur wel dicht is. Die controledrang heeft tijdens de lockdown een hoogtepunt bereikt. Het hele gezin wordt er horendol van.”

Wachtlijst

Sinds vorige week staan de twee zussen op de wachtlijst bij het Centrum voor Kinderpsychiatrie. “Maar zes maanden wachten, dat is toch niet meer normaal. Emily wordt er ook moedeloos van. Ze denkt dat niemand haar zal helpen”, zegt Mieke.

Enkele dagen geleden kreeg Mieke toch een telefoontje dat Emily twee weken in crisisopvang kan in Campus Kortenberg van het UZ Leuven. “Maar crisisopvang kan je dat niet meer noemen als je al sinds november wacht. Bovendien denk ik niet dat die twee weken een wondermiddel zullen zijn. Maar één ding is zeker: deze situatie is echt geen zes maanden langer houdbaar.”

→ * Om privacyredenen zijn de namen van

Mieke, Emily en Lisa fictief.